Vrijdagavond 25 november. Na een eerste werkweek van Martin en een drukke week hier in huis hebben we de tijd om de massagetafel op z’n pootjes te zetten. Beneden alle lampen uit, kindertjes in diepe rust en alom stilte (heerlijk zo’n vrijstaand huis 😉 )Ik ben halverwege de hoofdmassage als er hard op de voordeur geklopt wordt. Ik schrik me een ongeluk en zie de meest vreselijke scenario’s voor me (jaja, te veel televisie gekeken). Martin staat op en besluit te gaan kijken, misschien is het de buurman? “Paul?” roept Martin. Geen antwoord. Dan maar even naar de voordeur om te kijken…Doe je wel voorzichtig? vraag ik met een piepstemmetje. Martin kijkt door het raampje naast de deur…niets te zien. Hij doet de deur open, ik sta nog bovenaan de trap en durf bijna niet te kijken…… Hee, er hangt een tasje aan de deur. Snel tasje gepakt en de deur weer op slot. Voorzichtig durf ik naar beneden te komen. Dan wordt al snel duidelijk wie mij de stuipen op het lijf heeft gejaagd. Want wat blijkt:…….in het tasje zit een rol sinterklaaspapier en een brief van de Sint die aan ons is gericht. Hij komt ons dit jaar toch bezoeken, ondanks het feit dat we in Texas zitten. Dank u Sinterklaasje!

Maandagochtend ging Martin aan het werk. Bij mij in huis zouden onze houten vloeren worden gelegd. Keurig op tijd waren de twee vloerenleggers er. Petje op, ongeschoren, maar uiteraard allervriendelijkst. Ik dacht dat het een uurtje of twee, drie zou duren. Het zijn twee relatief kleine ruimtes. Dezelfde mannen hadden de planken vrijdag al gebracht, dus alles lag klaar. Om te beginnen wees meneer A mij erop dat het niet zo goed was dat de kinderen in huis waren….de lijm waarmee de planken gelegd worden zou zo erg stinken dat de jongens er van in slaap zouden vallen en morgen met hoofdpijn wakker zouden worden, hij zou zijn dochter er nooit aan blootstellen! Aldus meneer A. Heel fijn, Martin aan het werk, in een vreemd land (dus zonder snelle oppasmogelijkheid) en twee minuten voor die bak met lijm opengaat wordt mij aangeraden de kinderen vooral niet hier te laten. Als de man aan mijn gezicht ziet wat ik denk, zwakt hij zijn verhaal iets af door te adviseren met de kinderen boven te verblijven tot de vloer de lijm bedekt. Dat besluit ik te doen. De lijmlucht is inderdaad enorm sterk, maar aangezien het boven zitten geen verschil maakt, Joris daar al snel genoeg van heeft en we bezoek krijgen (vrouw van NL collega en haar kindjes komen mijn ontbijtkoek proeven) besluiten we beneden high te worden. Ramen en deuren open en hopen dat het niet al te ongezond is. De mannen schrapen op hun knietjes eerst de hele betonnen vloer schoon, gevolg: brandschone vloer in de twee kamertjes, een witte waas betongruis bedekt de rest van het huis, onze spullen en luchtwegen. Even niet op gerekend. Een uurtje of drie later zijn de mannen, nog steeds op hun knieen, hard aan het werk. Het ziet er niet naar uit dat dit snel klaar is, ik vraag me zelfs af of het uberhaupt vandaag afkomt, maar een ding is zeker, ze werken nauwkeurig! Er liggen al drie planken in elke kamer, dan is het lunchpauze. Drie kwartier later zitten ze weer op hun knieen op het beton en gaat de bak lijm weer open. Inmiddels staat bij mij de volgende nederlandse op de stoep voor een plak ontbijtkoek, supergezellig! Ze vraagt als ze net binnen is aan Joris: “wat gebeurt hier allemaal?”. Waarop Joris antwoordt: “kabouters vloer maken” Ben ik even blij dat deze ‘kabouters’ geen nederlands spreken….Aan het eind van de middag komt Martin thuis, de mannen hebben de vloeren bijna af. Helaas is het hout dan op en moeten ze terug komen om het af te maken als er weer hout is. Dezelfde avond nog worden we gebeld dat dat woensdag al kan. Gelukkig, want woensdag komen ook de kasten-inelkaarzet-specialisten. Dank u meneer de vloerenman!

Van de vrouw van een collega van Martin horen we dat er andere collega’s na ons in Temple bij het rijbewijskantoor zijn geweest, en dat die WEL hun rijbewijs hebben gekregen. Er zou toch een verdrag bestaan waarin wordt bepaald dat wij er recht op hebben. Dus Martin achter de computer, op zoek naar het verdrag…Ja hoor, inderdaad. Wij hebben recht op een Texaans rijbewijs zonder het afleggen van examens! Dus dinsdagmiddag, tijdens werktijd, kinderen in de auto, eten, drinken en speelgoed mee (vorige keer hadden we niets bij ons en moesten we twee uur wachten), het verdrag uitgeprint en op een usb-stikkie mee, hopla, naar Temple. Als we binnen komen zit er vrijwel niemand in het kantoortje en de juffrouw achter de balie herkent ons onmiddelijk (jawel, dat was dezelfde juffrouw zuurpruim als de vorige keer, met nog altijd haar zuurpruimgezicht op). We mogen meteen bij haar komen. Demonstratief trek ik nog even twee kaartjes uit het rode nummertjes apparaat en leg die onder haar neus. “ik ga maar een persoon tegelijk helpen” is haar gezellige reactie. Oke, ik doe een stap naar achteren, maar ook daar is ze niet blij mee. “het is zo veel te druk bij de balie”. Niemand te zien, dus ik doe maar of ik haar niet begrepen heb. Juffrouw zuurpruim zegt dat we dan vooruit maar ons rijbewijs nu wel krijgen, omdat ze laatst ook al van die lastige nederlanders wel hun rijbewijs heeft gegeven. Als Martin haar dan confronteert met de meegebrachte regels, mompelt ze dat er zoveel regeltjes zijn dat ze dat onmogelijk allemaal kan weten. In elk geval regelt ze eerst Martins rijbewijs en ondertussen laat ze merken dat ze het liever niet zou doen. Na een paar minuten mag ik een balie opschuiven voor mijn rijbewijs. Vanachter de balie word ik vriendelijk toegelachen door een oudere dame met een hoog schattig-omaatjesgehalte. Zij heeft duidelijk meer plezier in haar werk en na wat papierwerk vraagt ze om mijn visum. Martin pakt mijn paspoort, slaat hem open op de plek van mijn visum en begint te vloeken, de woorden zijn nog maar net uit zijn mond als Joris de tekst foutloos napapagaait….dank u papa! Wat blijkt, mijn gezicht is van mijn visum gescheurd door een plakbandje in mijn paspoort. Fijn. Juffrouw zuurpruim kijkt Martin boos aan, een Nederlandse vloek wordt duidelijk ook door Amerikanen verstaan. Oma kijkt mij medelijdend aan en begint heel voorzichtig mijn gezicht weer los te peuteren. Een aandoenlijk tafereeltje. Ze maakt er ook geen probleem van dat mijn visum onherkenbaar is geworden en binnen vijf minuten staan we buiten met onze rijbewijzen op zak. Dank u mensen van het rijbewijskantoor!

Woensdag een drukke, maar veelbelovende dag. De vloer wordt afgemaakt, de wasmachine en de droger worden gebracht en geinstalleerd en er komen specialisten om onze kasten in elkaar te zetten. Ik heb enorm naar deze dag uitgekeken. Na vandaag kan ik weer een normaal leven opbouwen. De was van drie weken doen, eindelijk weer schone kleren aan, alle spullen op hun plek, Joris weer een eigen kamer. Keurig op tijd zijn daar weer de kabouters voor de vloer. Over het tijdstip van brengen van de wasmachine en droger zouden we gebeld worden, aangezien dat niet is gebeurd belt Martin zelf, ze komen tussen 07 en 12. Om 09.00 zijn de kastenbouwspecialisten er. Twee man sterk, voor twee enorme en ingewikkelde kasten. Dat wordt een klus voor de hele dag. Martin is nog even thuis om ze op weg te helpen en zal dan gaan werken. Oh, zegt de oudste man. “dat zijn bewerkelijke kasten, daar heb ik wel een dag voor nodig, maar ik heb om 11.30 een andere afspraak”. Pardon? In twee en een half uur krijg je niet eens een van de kasten in elkaar. Even zakt de moed me in de schoenen….moet ik nog langer wachten met het huis inrichten. Gelukkig besluit de beste (duitse!) man dat hij zijn andere afspraak afbelt, omdat hij geen half werk wil leveren. Dank u meneer de Duitser! Helaas heeft de specialist nog nooit van lundia gehoord, laat staan een grote lundiakast in elkaar gezet. Martin mag van de baas thuisblijven zolang als nodig is. Dank u baas! Dit blijkt de hele dag te zijn. Om een uur of 13.00 is er nog geen wasmachine of droger gebracht, dus nog maar even bellen. “ze zijn voor half twee bij u!” Ah, fijn. Om 15.00 worden we gebeld door de chauffeur van de wasmachine en droger: “we lopen voor op schema, komt het uit als we nu al bij u langskomen?!”. Welkom in Amerika.      Aan het eind van de dag liggen er dan toch echt twee mooie houten vloeren, staan al onze kasten op hun pootjes en op hun plek en draait de wasmachine zijn eerste lading. Ik dacht een week nodig te hebben voor de was van drie weken, maar nee, de wasmachinetrommel is ongeveer drie keer zo groot als in Nederland, dus binnen drie keer wassen is alles schoon! Dank u Amerikaanse witgoed industrie!

Donderdag Martin weer aan het werk. Ik thuis met de jongens, met mama geskyped voor haar verjaardag. Het is thanksgiving day vandaag, dus de winkels zijn dicht. Ik ben gisteravond lekker wezen shoppen met Patricia (vrouw van collega), dus alles is in huis. Ik heb een taartopdracht voor een Thomas de treintaart, voor een jongetje dat twee wordt, dus ik freubel vandaag als de jongens spelen of slapen een Thomas de trein. ‘s-avonds eten we ook bij Patricia voor thanksgiving, lekker traditioneel kalkoen met stuffing, groenten, mashed potatoes en cheesecake, het was heerlijk en gezellig! Dank u voor al het goede!

Vrijdag moet Martin weer werken, maar ik red me prima met de jongens. Elian kan echt bijna kruipen, eet goed, slaapt goed en is vrolijk! Hij zegt nu eten en papa. Zijn twee lievelings’dingen’. Joris helpt mij met eten koken (havermout) voor Elian, zie de foto’s. Praten gaat echt heel goed met Joris. Tanden poetsen is ineens geen “aa” meer maar: “tande poete”. Een olifant was een “olo” maar is ineens een “o-li-fant”! Joris heeft ook helemaal een maatje gevonden in het zoontje van een collega. Ze spelen heel erg leuk samen. Bij het afscheid gisteravond wilden ze elkaar een dikke knuffel geven, zo schattig!, maar door vermoeidheid en nog geen optimale coordinatie op deze leeftijd belandden de jongetjes op elkaar met Joris zijn hoofd op de grond. Hij vertelt dus nu steeds: “jojois (joris/justin) mmmwah (kus), boem! au!”.  Zaterdag hele dag taart gemaakt voor joris zijn vriendje, die zondag twee wordt. Martin mocht dus de hele dag voor de jongens zorgen, Dank u Martin!

Zondag (vandaag) een superleuk  verjaardagsfeestje gehad, de taart is te zien bij mijn foto’s, ik ben zoals altijd weer niet helemaal tevreden. Maar het jongetje was enthousiast en herkende zijn held, Thomas de trein, meteen. Iedereen vond de taart ook lekker, en daar gaat het uiteindelijk om. Ik vond het wel erg spannend met nieuwe ingredienten en nieuwe ovens (nieuw in de zin van niet de oven uit Vianen). Nu nog even naar de wasmachine kijken, want die lijkt te lekken……Ik ben benieuwd.

Ik heb nieuwe foto’s geplaatst in verschillende rubrieken en nieuwe rubrieken gemaakt. Ik geniet van alle berichten die ik van jullie krijg, Dank u allemaal!

– Happy Hollidays-

inderdaad, haastige spoed is zelden goed. En alhoewel de mensen hier heel veel dingen doen die niet goed zijn, of dingen laten die wel goed zouden zijn, volgen ze de goede raad van dit spreekwoord zeer getrouw op.

Te beginnen dan maar bij ons rijbewijs-avontuur. Van collega’s al gehoord dat het soms wel, soms niet lukt om het Nederlandse rijbewijs in te ruilen voor een Texaans rijbewijs. (nee, geen Amerikaans, per staat heb je een ander rijbewijs nodig, ook als Amerikaan als je langer dan 90 dagen in een staat verblijft). De adviezen waren: naar Temple gaan (plaatsje 30 minuten verderop), vroeg in de ochtend, uniform aan en kinderen mee. Dat laatste kon ook niet anders natuurlijk. De jongens gaan nog overal mee naartoe, aangezien we geen tantes, ooms, oma’s of opa’s in de buurt hebben om op te passen. Om acht uur aangekomen zat het kantoor al bommetje vol. Overal hingen informatieve briefjes op deuren, ramen en muren. Bijvoorbeeld: ‘sluit deze deur nooit af zolang er mensen in het gebouw aanwezig zijn’ (ik heb geen sleutel, maar toch fijn om te weten dat ik dat NIET moet doen) Maar ook informatie over welke formulieren je moest invullen als je met een bepaalde reden naar dit kantoor toegekomen was. We hadden een nummertje getrokken uit zo’n leuk ouderwets rood nummertjestrekapparaat (deed me denken aan het oude postkantoor) en alle formulieren ingevuld. Toen we om 10.00 aan de beurt waren en vertelden dat we onze Nederlandse rijbewijzen wilden omruilen, inmiddels uiteraard met schreeuwende kindertjes, Joris  mijn rok omhoogduwend (volgende keer doe ik weer een broek aan), keek de beste man vanachter de balie ons eens aan en zei met een strak en onverschillig gezicht: ‘u moet een nummertje per persoon trekken”. Okee dan. Maar aangezien dat nu net niet op zo’n mooi briefje aan een muur, raam of deur stond vermeld en wij twee uur hebben gewacht maakt u nu zeker wel een uitzondering?! NOPE. Okee. Dan alleen maar mijn rijbewijs, Martin kan zonder de kinderen wel een andere dag terugkomen. Baliemeneer nam alle formulieren, papieren, legitimatiebewijzen en mijn rijbewijs aan en gaf mij nog een formuliertje om in te vullen. Ik heb geen flauw idee waarom ook dat niet vooraf ingevuld had kunnen worden, bovendien kwam er niets op te staan wat ook al niet op de andere fomrulieren stond. Maar prima, ik vul het graag voor u in. Nadat ik het had ingevuld keek de man nog eens bedenkelijk naar mijn roze pasje…en draaide vervolgens zijn bureaustoel in de richting van collega juffrouw zuurpruim. Die had aan een vluchtige blik genoeg: “Nederlanders, nee die krijgen geen rijbewijs. Die moeten alle examens eerst afleggen”. Pardon? Ja, Duitsers, Fransen en Canadezen kunnen hun rijbewijs probleemloos inwisselen, maar Nederlanders absoluut niet! Dus kregen we een theorieboekje in onze handen geduwd en werden we het kantoor uitgebonjourd. Drie uur verder en alleen een beledigde moeder/vrouw rijker zaten we dus weer in de auto op weg naar huis.

Overigens drukt iedereen mij hier op het hart hoe weinig de examens voorstellen. Het schijnt een simpele theorietest te zijn. Want wie het eerst de kruising nadert heeft voorrang, als je een stopbord ziet moet je stoppen (en er staat zo’ongeveer elke 30 meter een stopbord in de bebouwde kom…ja echt waar! ook als er helemaal geen zijwegen zijn!!), je moet je aan de langs de weg aangegeven snelheid houden en als er ergens in je buurt een schoolbus stopt met knipperende lichten moet je stil gaan staan (ook als hij niet op jouw weghelft staat). Daarnaast is er een praktijkexamen waarbij je in je eigen auto een blokje om het kantoortje van de examinator moet rijden. Inmiddels ben ik wel bereid deze examens te doen, samen kosten ze zo’n 25 dollar, dus dat is ook het probleem niet.

– Had ik al verteld dat de pampers hier naar een zwaar zoet poederig parfum ruiken? Zo sterk dat het bijna onmogelijk is met je neus te achterhalen of de pamper nog schoon is.  Over schone schijn gesproken –

Dan cheques. Wie kent ze nog? Cheques, van die papiertjes waarop je zowel in cijfers als in blokletters het bedrag dat je uitgeeft moet invullen, plus je naam uiteraard, als die er al niet op voorgedrukt stond. Waar de caissiere dan allerlei controles op moet uitvoeren voordat je er iets mee kunt kopen. Juist, die dingen die wij in Nederland in het papieren tijdperk ook gebruikten! Toen de kruidenier nog dropjes verkocht voor een paar centen. Die! Die worden hier dus nog gebruikt….en niet af en toe, neeeee…..ze zijn zelfs in veel winkels verplicht! Vandaag ook weer tijdens het boodschappen doen bij de, overigens fantastische, Walmart. De dame voor ons laadde rustig haar boodschappen op de band, maakte een praatje met de caissiere, deze pakte haar boodschappen in plastic zakjes (dat doet de caissiere hier dus voor je!) maximaal twee producten per zakje en soms voor de zekerheid twee zakjes per product. Ik heb inmiddels twee keukenkastjes vol plastic Walmart zakjes…een beter milieu begint NIET in Amerika. Nadat alle zakjes in het karretje stonden werd om een pen gevraagd, gezocht, gevonden, overhandigd en jawel….met uiterste precisie, nog net niet met de tong naar buiten, werd een cheque uitgeschreven (en daarna gecontroleerd etc). Toen kwam er nog een dame die blijkbaar ook bij de Walmart werkte langs om naar de caissiere te schreeuwen hoe goed ze bezig was en dat ze niet kon wachten haar kassa/omzet/winst vanavond te tellen… Martin vroeg zich nog af waarom de man voor ons in de rij met zijn twee producten niet bij de snelkassa was gaan staan, maar de man had overduidelijk geen haast en vroeg zich dat zelf volgens mij helemaal niet af. Nee echt…haastige spoed….nooit van gehoord.

Dan de bugaboo. Zoals eerder gezegd, gemollesteerd tijdens de reis. De dag na de reis hadden we nog gebeld om te vragen hoe we de klacht nu verder moesten afhandelen. We hadden een referentienummer gekregen en zodra we de bon hadden (zat in de container) moesten we weer bellen om de klacht compleet te maken. Zonder bon, geen klachtenafhandeling. Netjes uitgelegd dat dit even kon duren en waarom. Was geen enkel probleem. Mooi. Toen we de bon hadden meteen weer gebeld. Niemand kende ons referentienummer. De computer wist van niets. kapotte onderdeel ingeleverd? Niemand had het. Na een stuk of 5 telefoontjes en het invullen van formulieren op internet plus het uploaden van de bon, kregen we het bericht dat Delta/KLM binnen 6-8 weken met een passende oplossing zou komen. Ik was het zo zat. Ik heb niet voor niks zo’n duowagen. Dus een mailtje gestuurd of ze haast wilden maken en dat het niet om een buggytje van 30 euro ging dat af en toe eens gebruikt werd. (maar dan vriendelijk en beleefd) De volgende dag telefoon. We krijgen binnen een week een CHEQUE…de wagen wordt helemaal vergoed. Gelukkig dus goed afgelopen en toch nog een pluim voor Delta voor deze afhandeling!

Wij hebben ook een hele lieve Amerikaanse buurman. Hij staat regelmatig op de stoep, of zelfs ineens in huis….met kaartjes voor de kerk, of voor het kerkkoor.

Inmiddels bak ik mijn eigen brood en ontbijtkoek, binnenkort zijn de stroopwafels aan de beurt. Maar dat moet wachten tot we een nieuwe transformator hebben zodat ik mijn keukenapparatuur uit NL kan gebruiken. We hadden namelijk een transformator besteld, maar deze kwam kapot aan en gaat dus weer terug. Zodra hij terug is krijgen we een nieuwe opgestuurd. Dat duurt nog even, zeker gezien het feit dat de kapotte volgens de verkoper zal worden opgehaald, maar niemand weet wanneer dit gaat gebeuren…spannend!

De jongens maken het goed, Elian slaapt gelukkig weer hele nachten door. Joris kletst de oren van ons hoofd en sleept zijn plaplak en zaza overal mee naartoe (slaapzak en schaap). Elian zit tegen kruipen aan en vandaag zat hij ineens midden in de kamer op z’n billen terwijl ik hem daar had neergelegd op z’n buik. Hij vindt het ook ineens leuk om lawaai te maken, schreeuwen en met speelgoed of bestek op tafel slaan. Ik denk ook dat er meer tanden aankomen, want hij bijt overal op. Speelgoed, boekjes, snoeren die hij tegenkomt en vooral graag in mama (hand, vingers, arm, borst, buik, kin, neus…maakt niet uit). Joris zegt inmiddels regelmatig: zame pele ela! (samen spelen elian) als elian probeert iets van hem af te pakken. Andersom gebeurt trouwens veel vaker, dat begrijp je en dan roep ik….je raadt het al:  Samen spelen Joris….

Ik heb zoveel te vertellen, maar helaas vrij weinig tijd. We zijn nog steeds druk het huis op orde te krijgen. Morgen komt eindelijk de houten vloer in de eetkamer (daar ligt nu hoogpolig tapijt, dat leek ons niet zo praktisch met kindjes die leren zelf te eten) en in mijn kantoortje. En over een paar dagen worden dan alle kasten in elkaar gezet. Vanaf deze week moet Martin ook weer gewoon aan het werk. Ik ben heel benieuwd hoe hij het zal vinden en ik vind het voor mezelf ook heel spannend. Zeker omdat we nu maar een auto hebben (martins nieuwe speeltje, zie foto’s), en ik dus met de jongens aan huis gekluisterd zal zitten. Gelukkig hebben we veel ruimte en een lekkere tuin en al onze spulletjes. De jongens zullen me ook best bezighouden verwacht ik zo. Bovendien moet ik voor elke kruimel stofzuigen, zodat er geen beestjes in huis komen.

Het weer blijft heerlijk. Nu en dan een grijze dag, maar de temperatuur blijft halverwege de 20 graden. Met je ogen dicht voelt het alsof je op Tenerife of Kreta bent. Ken je dat gevoel? Alsof je zo uit het vliegtuig/vliegveld de deur uitstapt de (vochtige) warmte in. Heerlijk!

Bedankt voor alle kaartjes, reacties op mijn blogs en andere berichten! Ik schrijf de blogs met veel plezier, maar vind het helemaal leuk als ze ook met plezier gelezen worden! Martin waagt zich er niet aan. Die houdt niet van schrijven en ook niet van lezen. Ik heb een nieuwe bladzijde aan de website toegevoegd: veelgestelde vragen. Dus als je nog vragen hebt: stel ze gerust daar. Ik heb ook wat nieuwe foto’s in de verschillende albums geplaatst. Nu slapen, morgen vroeg op! (ik zal morgen ook eens even kijken naar spel en typfouten…)

Liefs

Wie kent de Engelse televisieserie niet?  “Keeping up appearances”…. Ik heb nooit eerder zo vaak aan deze serie gedacht als de afgelopen anderhalve week. Wordt bij het zien van deze comedie nog de indruk gewekt  dat Engelsen van schone schijn houden…denk je daar na een bezoek aan Texas heel anders over!

Allereerst wilden we een mobiele telefoon aanschaffen. Voor iedereen die Martin een beetje kent moge het duidelijk zijn dat dit niet zonder vergelijkend warenonderzoek en een kritische blik naar prijs kwaliteit verhouding zou gaan. Ofwel: waar kan ik op welk moment op welke manier met welk betaalmiddel welke telefoon met welke provider met welk abonnement het beste halen? Er kwam een winnaar uit dit onderzoek rollen:  een prepaid telefoon van een provider die je belminuten gratis verdriedubbelt en waarmee het evenveel kost om naar Nederland te bellen als naar een binnenlands nummer. Klinkt goed hè? Deze telefoon bleek bij een winkel te worden verkocht die ook nog eens met een kaartsysteem 5% korting gaf en op internet was te zien dat ze op voorraad waren. Dus wij vrijdagmiddag, kinderen in de auto, hop, naar deze zaak. Daar aangekomen bleek de telefoon niet in het schap te hangen. We vroegen het een allervriendelijkste juffrouw (die over de telefoons ging) en zij kwam achter haar desk vandaan om ook even naar het lege schap te kijken. Nee, hij hangt er inderdaad niet dus hebben we deze telefoon niet in huis. “maar op uw website staat van wel, heeft u geen magazijn?” Nee, wist de vriendelijke dame ons te vertellen…we scannen altijd ook de streepjescodes van de lege schappen, dus dan lijkt het of er nog een exemplaar in stock is…maar dat is dan niet zo. Ahaaaa. Maar niet getreurd, maandag komt de vrachtwagen die de telefoon nieuw komt brengen, als u dan maandagochtend even belt (uhm, waarmee dan? Ik ben hier toch om een telefoon te kopen?)leg ik hem dan voor u apart. (dat kunnen we dus niet nu afspreken? Nee dus). Okee, terug naar huis. Maandagochtend zoals afgesproken gebeld, helaas de vrachtwagen met telefoons komt toch niet vandaag. Morgen nog maar eens bellen. Dinsdag weer geen vrachtwagens met telefoons, dus besluit Martin een andere winkel te bellen met de vraag of zij de betreffende telefoon met betreffende abonnement verkopen en op voorraad hebben. Gelukkig hebben ze dat. Dus wij dinsdagmiddag, kinderen in de auto,  hup, naar de winkel. Daar aangekomen staan ze met vier man sterk, correctie, drie vrouw en een jongen, in een zaakje van drie bij 6. Het gesprek gaat direct over het verschil in lengte tussen mijn haar en dat van een van de verkoopsters. Als we ze uit dit gesprek los hebben weten te krijgen helpt een meisje ons. De jongen blijft namompelen over het haar, de twee andere dames kiezen een schap achterin de zaak om eens bij te kletsen. De telefoon wordt snel gevonden, helaas alleen niet met de provider waarom wij gevraagd hadden. Nee, die verkopen wij helemaal niet… Ach, het was toch leuk om eens een echt Amerikaans winkelcentrum van binnen te zien. De stoel voor de Santa stond al klaar, precies zoals in alle Amerikaanse kerstfilms.

Omdat dit zo een erg lang verhaal wordt heb ik nog een aantal voorbeelden van ‘schone schijn’ in het kort:

–  De vrouwen hier lijken allemaal puntgave gezichtjes te hebben….tot je binnen een meter van ze staat…dan blijkt er onder
een centimeter dikke laag make-up een probleemhuid schuil te gaan. Och, wat zullen ze mij bloot vinden zonder make-up.

–  Je ziet regelmatig vrouwen met opgehesen en opgevulde billen, borsten, wangen en lippen. Van alle leeftijden. Aan de hand
van de plooien in de huid van de nek kun je dan vaak nog wel een leeftijdsinschatting maken.

–  De huizen hebben prachtige gazonnen en oprijlanen en een goed onderhouden voorgevel…maar kijk vooral niet naar de
achtertuin

–   De koelkast in ons nieuwe huis was professioneel schoongemaakt, maar trek vooral geen laatje open

–  Op alle voedselverpakkingen staat in grote letters te lezen dat er geen kunstmatige stoffen zijn toegevoegd, alles is 100%
natuurlijk…. Extra suikers, glycerine en zout beschouwen we in deze als natuurlijk

–  Producten zien er goedgeprijsd uit….maar alles blijkt exclusief TAX

–  Ga een auto bekijken, zegt de verkoper enthousiast drie keer dat er twee dvd schermen inzitten….tijdens de proefrit
krijg je ze niet aan de praat…wat blijkt, ohnee, er zitten twee plastic plaatjes waar je dvd schermen voor in de plaats zou kunnen laten bouwen.

–  Wil je iets voor elkaar krijgen… trek je uniform  aan

Goed, genoeg hierover. We hebben het erg naar ons zin. De eerste week hebben we vertoefd in een appartement. Prima geregeld, Joris in zijn queensize bed vond het allemaal goed. Elian sliep op een kussen van de bank op de grond. De keuken en huiskamer waren van alles voorzien wat je nodig hebt en er was een goede telefoon en internetaansluiting. Afgelopen woensdag is de container aangekomen bij ons eigen huis. (Die was een stuk minder imposant dan in Nederland) We zijn dus heel druk met het
uitpakken van alle dozen. Ik heb nog nooit zoveel papier en karton voorbij zien komen. We konden onze dubbele garage er wel drie keer mee vullen. Dus wie nog materiaal nodig heeft voor surprises…het is hier gratis af te halen! Maar wat een cadeautje is het elke doos weer. Zo fijn om je eigen spullen te hebben. En slapen in je vertrouwde bed na 6 weken is echt geweldig! Joris keek zijn ogen
uit, doos na doos kwamen zijn favoriete speeltjes tevoorschijn. Hij heeft ontzettend hard meegeholpen met uitpakken, maar vooral met het verwerken van al het losse papier dat weer terug in de lege dozen gepropt mocht worden. We zitten sinds donderdag in ons huis en wat een ruimte hebben we! Dat wordt schrikken als we weer in NL terugzijn. Elian kruipt, in z’n achteruit, het hele huis door. Af en toe rolt hij een stukje om van richting te veranderen. Water, elektra en internet zijn geregeld. Briefpost wordt hier niet thuis bezorgd, maar in een grote kast met 60 brievenbussen in de straat. Op die manier kan de postbode vanuit zijn autoraampje zestig huizen tegelijk van post voorzien. Toen we het sleuteltje op het postkantoor hadden opgehaald voor ons bakkie, bleken er al kaartjes uit Nederland in te liggen! Heel erg leuk, ze staan op de schoorsteenmantel te pronken. Pakketpost wordt wel aan de deur gebracht.

Het weer is heerlijk warm. Ik moet wel erg uitkijken met de luchtvochtigheid. Als het erg droog is knettert het namelijk van de statische elektriciteit en dat is niet fijn als je je kinderen een knuffel wilt geven. We hebben meestal een strakblauwe hemel en stralende zon, maar snachts koelt het flink af tot bijna vriespunt. wat mooi is, want daar gaan de ‘bugs’ dood van!

Er is hier tot nu toe een ding waar ik echt niet aan kan wennen…het BROOD. Bah, wat een chemische zoete troep is dat. Overal zit suiker en honing door. Het vol verwachting gekochte suikervrije brood is zo mogelijk nog zoeter, door de kunstmatige zoetstoffen. Gelukkig zorgt mijn lieve zus ervoor dat ik zo snel mogelijk twee goede broodbakblikken krijg, dan ga ik lekker zelf bakken. Kijk er nu al naar uit!

Joris praat inmiddels vier woorden Engels: sYess, No, Byebyedoei en Skoebas (schoolbus). Zijn Nederlands gaat overigens met sprongen vooruit. Elian eet tegenwoordig brood, fruit en een warme maaltijd. Maar hij moet erg wennen aan elke nieuwe smaak en textuur. Martin is vooral erg druk met van alles regelen en organiseren en ik probeer mijn steentje bij te dragen en een ritme voor de jongens in te bouwen. Overigens kan ik iedereen die nog wat kilo’s kwijt wil aanraden naar het buitenland te verhuizen, mart en ik zijn allebei flink afgevallen. Ik pas zomaar weer in de broeken van voor mijn zwangerschappen die donderdag uit een doos kwamen vallen, en gelukkig had Martin ook nog een broek in een doos zitten die hem al vijf jaar te klein was.

Vanavond hebben we kennis gemaakt met (Nederlandse) collega’s van Martin en hun vrouwen en kinderen. We hebben met z’n allen de intocht van Sinterklaas gekeken en gegeten. Nouja, de kinderen waren niet echt geïnteresseerd in de tv…veel leuker was het om samen te spelen! Wat een heerlijke chaos zoveel klein grut bij elkaar. Het was erg leuk om zo kennis te maken met ‘lotgenoten’ en er waren heerlijke zelfgemaakte bitterballen en speculaas (nee, helaas niets door mij gemaakt dit keer, zover ben ik nog niet met uitpakken). Joris zag Sinterklaas voor het eerst en riep: Hé, Kabouter! Maar wilde toen weer verder spelen.

Het is hier al laat en mijn blog is al vrij lang, ik ga proberen voortaan zeker 1 keer per week te schrijven. Ik ben nu ongetwijfeld
dingen vergeten die ik wel graag wil delen, maar die volgen nog wel.

Voor de lezer die alleen de conclusie van dit lange verhaal wil lezen: Het gaat goed met ons!