Ik zit met Joris en Elian aan het ontbijt, Martin is aan het werk. Joris wil ‘hatelslaat’ op zijn brood, wat we gelukkig weer hebben dankzij een pakket uit Nederland! Terwijl ik zijn boterham klaarmaak realiseer ik me dat mijn vader mijn boterhammetje met hagelslag ook altijd zo maakte. Lekker veel uit het pak schudden, iets aandrukken, zelf een hageltje meesnoepen dat er naast valt. Het is een fijne herinnering. En wat een grappig gevoel is het toch dat ik zoiets precies hetzelfde doe voor mijn eigen kinderen.

Vrijdagavond was het tijd voor een Ladies Night in Amerikaanse stijl. Nadat de jongens hadden gegeten en ik Elian in bed had gelegd werd ik opgehaald door Patricia en Hedwig. Dit was  voor mij een mooie gelegenheid om te oefenen met rijden, dus  ben ik met onze auto naar de plaats van bestemming gereden. Op naar het “Texas Roadhouse”. Een echte Texaanse restaurantketen met vooral veel vlees. Aangezien het al half acht was toen we wegreden had ik best zin in wat te eten gekregen, maar op de parkeerplaats aangekomen bleek al snel dat ik nog even zou moeten wachten. Alle plaatsen waren bezet en naast mij reden er nog een stuk of zes auto’s rondjes over de parkeerplaats. Na een rondje of tien besloten we Patricia vast uit de auto te zetten om een tafel te reserveren. Uiteindelijk hadden we na een minuut of twintig mazzel, want vlakbij de ingang stond een auto op een parkeerplaats die waarschijnlijk stond te wachten op mensen die binnen zaten te eten. Nadat hij ons een keer of dertig voorbij had zien komen besloot hij zijn plekje af te staan. Inmiddels had Patricia gereserveerd, we zouden een half uurtje moeten wachten. Ik vroeg me wel af hoe dat georganiseerd zou worden, want het was enorm druk en ik zag geen personeel dat mensen kwam ophalen uit de wachtruimte. Ja, je leest het goed. Ze hebben hier een wachtruimte aan het restaurant. Een beetje skihutachtig met houten bankjes langs de muren en pindadoppen op de grond. Overigens een wonder dat die bankjes nog intact waren, niet alleen door de hoeveelheid mensen die erop plaatsnamen, maar vooral ook door de afmetingen van de mensen die erop gingen zitten. Er verdwenen af en toe mensen uit de wachtkamer het restaurant in, zonder dat ik iemand had horen zeggen dat hun tafel vrij was. Een raadsel voor mij, dat al snel werd opgelost door Patricia. Zij had namelijk een pieper gekregen, die af zou gaan zodra we aan de beurt waren. Handig! En inderdaad, toen ik eens goed om me heen keek zag ik dat al die vreemde mobiele telefoons geen mobiele telefoons, maar piepers waren. Rond half tien begon onze pieper te trillen en te knipperen, dus we konden, versterkt door nog drie gezellige Hollandse dames, naar onze tafel. Ik had inmiddels niet veel honger meer en besloot een salade te nemen met een echt Texaansklinkend drankje: een “strawberry cowboy cooler”. Ik had geen idee wat het was, maar het was alcoholvrij dus zou wel goed zijn. De gang van zaken was nogal anders dan ik uit Nederlandse restaurants gewend was. De airco stond aan alsof het al hoog zomer was, waardoor wij onze jassen aan moesten houden. Na ons vriendelijk verzoek de airco wat zachter te zetten moest de manager geraadpleegd worden, die dit gelukkig honoreerde. De jassen konden uit. De andere dames hadden allemaal een flink stuk vlees besteld, waarbij je twee sidedishes kon kiezen. Twee van hen hadden als sidedish een salade besteld. Vlak na het bestellen werd ons drinken bezorgd, en al snel daarna kreeg eerst een tafelgenoot haar salade. Om bestek moesten we vragen, want dat lag niet op tafel en dat viel de bediening absoluut niet op. Een kwartiertje later kreeg ook de volgende haar salade, waarna er een hele poos niemand meer iets kreeg. Toch vreemd, aangezien die salades sidedishes werden genoemd en geen voorgerechten waren. En ik ook een salade had besteld, maar niets kreeg. Nu hoef je geen honger te lijden als je nog geen eten hebt, want op elke tafel staat een vies emmertje met pelpinda’s waarvan je de doppen op de grond mag gooien. Ook stonden er mandjes met brood en boter op tafel. Enthousiast begon ik aan een van de broodjes met boter. Dit enthousiasme was al snel voorbij, toen bleek dat het om zoete broodjes met zoete kaneelboter ging. Een heel bijzondere ervaring die ik niemand aanbeveel. Na een half uurtje kwamen ook alle andere gerechten op tafel, inclusief mijn salade die ik bleek te mogen gaan eten met twee vorken en een steakmes. Iedereen had namelijk twee vorken en een steakmes gekregen als bestek. Handig. Gezien de grootte van mijn salade was dit overigens geen overbodige luxe. Tjonge wat een berg sla had ik. Toen ik ermee klaar was zag je niet eens dat ik er überhaupt van gegeten had, zo vol lag mijn schaal nog.  Gelukkug doen ze hier aan doggiebags! Van de dorst kom je hier trouwens zeker niet om, als je frisdrank bestelt krijg je om de haverklap een gratis refill, naar echt Amerikaans gebruik. Dat het pinda-emmertje er niet alleen in mijn ogen nogal vies uitzag bleek toen een van de andere Nederlandse vrouwen (net aangekomen en ook nog nooit in Texas roadhouse o.i.d geweest) haar afgekloven sparerib-ribbetjes, hoepla, in het emmertje deponeerde. Even gemist dat men daar pinda’s uit at. Omdat wij het erg gezellig hadden bleven we na het eten nog lekker kletsen. Dit is niet gebruikelijk hier. Je komt er om te eten, doet dat even vlug en maakt dan dat je wegkomt. Dat ze vonden dat wij te lang bleven hangen werd duidelijk toen de airco weer op volle kracht op ons tafeltje werd gericht. Brrr. Om een uur of 01.00 was ik weer thuis, alwaar ik een schreeuwende Elian aantrof met een radeloze Martin. De kleine man had blijkbaar dorst en viel na een borst gelukkig weer lekker in slaap.

Zaterdag was ik vroeg weer op, niet alleen omdat de jongens wakker waren, maar ook omdat er werk aan de winkel was. Voor de ‘Hollandse Zondag’ die gepland stond zou ik een Hollandse taart maken. Dus boodschappen doen, bakken, vulling maken, vullen, bekleden, stapelen, versieren. Dat was het plan. Ik had een paar dagen eerder al wat schetsen, een strik en bloemen gemaakt, dus was goed voorbereid. We wilden alleen naast het taart maken ook even met Joris en Martin naar de kapper, omdat bij alletwee het  haar bijna op hun schouders hing. Nu wil het toeval dat er een nieuwe Nederlandse familie is aangekomen deze maand, waarvan de vrouw kapster is. En de plaatselijke kappers staan erom bekend niet zo goed te kunnen knippen. Dus na een whatsapp berichtje (ja, je kunt me tegenwoordig whatsappen op mijn Nederlandse telefoonnummer, ideaal!) mochten we met Joris langskomen. Toen we voorreden zei ik: “Goh, zij hebben ook een groot huis”, waarop Martin mij erop wees dat zij in exact hetzelfe huis wonen als wij. En inderdaad, het huis was precies hetzelfde aangezien er hier veel met prefab-huizen wordt gewerkt. Je kiest er gewoon een uit een boekje en die zetten ze dan op je stukje grond. Alleen boven was er een muurtje meer waardoor een extra kamer was ontstaan, erg mooi! Joris voelde zich er meteen thuis en begon fijn te spelen met de Bob de Bouwer collectie van hun oudste zoontje. Helaas sloeg zijn stemming snel om toen bleek wat er met zijn haar ging gebeuren. Ik heb hem niet vaak zo kwaad gezien, schuimbekkend en schreeuwend in de houtgreep is hij uiteindelijk gekortwiekt. “nee pevrou, nee niet doen”. Respect voor Sienie dat ze hem toch nog zo netjes heeft weten te knippen. Na dit fiasco hebben we heerlijk bij ze in de tuin gezeten, lekker warm in het zonnetje. Erg gezellig!  Maar ’s avonds weer tot 01.00 wakker omdat er taart gemaakt moest worden.

Zondag was het dan zover, de taart was af en mocht mee naar de “Hollandse zondag” in Georgetown, een stadje dat ongeveer driekwartier verderop ligt, richting Austin. Omdat we nog naar de IKEA wilden om een logeerbed te halen hebben we eerst de taart afgezet. Ik wilde het risico van rijden met een taart op schoot niet onnodig vergroten. Na de IKEA dus weer terug naar het feest. Het was erg leuk, met bijna alle Nederlanders (ongeveer 40 man, waarvan de helft minderjarig) hebben we het nieuwe jaar ingeluid met oliebollen, champagne, chips, groentesoep, hutspot, spinaziestamppot en een spruitenovenschotel. Met als toetje een heerlijke appeltaart en ijsjes voor de kinderen en mijn Hollandse taart. Je kunt de taart zien in het fotoalbum Texas 2012, samen met wat andere nieuwe foto’s.

Maandagavond in de badkamer vertoefd, waar Sienie onze kapsels onder handen heeft genomen, naar grote tevredenheid! Ik ben wel een flink stuk lengte kwijt, maar het ziet er weer gezond uit tot in de punten. En Martin kan weer iets zien zonder zijn haar opzij te hoeven schuiven.

Dinsdagochtend ben ik gaan kijken naar het schooltje van Justin, om te zien of dit wat voor Joris is. Hij kan daar twee ochtenden in de week, of vaker als we willen, terecht. Dat heet hier geen peuterspeelzaal maar ‘mothers day out’. Ik heb een grotendeels positieve indruk gekregen, maar nu nog goed nadenken/voelen of ik het echt wil. De inschrijving is pas in april, dus ik heb nog even. Joris heeft zich er in elk geval al goed vermaakt. Het thema in de klas was vervoermiddelen, dus hij zat meteen midden in het lokaal met alle auto’s en vrachtwagens te spelen. Toen de juf enthousiast tegen hem begon te praten in het Engels, leek er geen enkel taalprobleem te zijn. Heel apart en geruststellend om te zien dat hij haar begreep en vrolijk deed wat ze vroeg! Daarna nog de speeltuin verkend, waar Joris vervolgens niet meer uit weg wilde. Dus weer over de schouder en al schreeuwend terug in de auto. ’s Middags hebben we geluncht bij Patricia, (met echte calve-pindakaas!!) waar de jongens nog lief samen gespeeld hebben en daarna hebben we een flinke wandeling gemaakt. Er is namelijk een nieuw park aangelegd, precies tussen haar en ons huis, inclusief mooie speeltuin. Ook hier heeft Joris zich kostelijk vermaakt op de wentelglijbaan.

Zoals je leest voel ik me goed en de jongens hebben het erg naar hun zin. Martin komt steeds opgewekt uit zijn werk, al blijft het jammer dat hij zijn eigen echte werk nog steeds niet kan doen. Morgen wordt het 28 graden buiten, dus wij hebben weer een speeltuindate!  

Ik kom er maar niet aan toe om even rustig te gaan zitten voor dit blog. Maar toch een kleine update van de afgelopen week. Te beginnen met de ontwikkeling van onze mooie zoons.

Elian grijpt elke mogelijkheid aan om te gaan staan, Je kunt het zo gek niet bedenken of hij trekt zich eraan omhoog. Heel leuk, maar hij doet het nu ook in bed als hij moet slapen. En dan schreeuwen omdat hij te moe is om te staan maar niet weet hoe hij weer moet gaan liggen. Wanneer ik hem dan heb teruggelegd staat hij binnen een paar tellen weer overeind. Laatst besloot ik hem na de zesde keer maar uit bed te halen. Eenmaal beneden in zijn kinderstoel viel hij direct in slaap. Gek mannetje. Hij kan ook heeeel hard gillen om eten: “haphaphaphaaaaaap”. Gisteren was ik hem kwijt… best wel knap om een baby in huis kwijt te raken, al zeg ik het zelf. Meneer bleek naar onze badkamer te zijn gekropen en zat daar achter de deur in het hoekje een boekje te lezen. Toen ik hem eenmaal had ontdekt werd ik beloond met zijn befaamde stralende lach.

Joris houdt van koppeltje duikelen, hij gaat zo het hele huis door. Als hij per ongeluk tegen mij aanbotst zegt hij: “Sojo mama”, Als ik sorry tegen hem zeg, zegt hij: “geeftieniet mama”, ook zegt hij vaak dankiewel en appeliet en als wij zeggen dat iets niet mag vraagt/zegt hij: ”één laat ja? Okee!”. Sinds kort heeft hij ook een nieuwe hobby: Elian voeren. In plaats van zich te bekommeren om zijn eigen eten, staat hij naast Elian zijn stoel en stopt hem van alles in zijn mond: “montie ope Ela!”. Minder goed gaat het met het slapen. Hij wil niet meer in zijn  eigen bed slapen en laat zijn creatieve geest de vrije loop als het om tijdrekken gaat. ‘s-Nachts   om een uur of twee word ik tegenwoordig wakker van een slepend geluid. Slofslofslof, sleepsleepsleep, het blijkt het geluid van Joris zijn slaapzak die over de grond wordt meegetrokken, dan voel ik twee handjes die zich aan mijn bedrand vastklampen zodat het peutertje zich in mijn bed kan hijsen. Hij laat zich dan met geen mogelijkheid weer terugbrengen (nouja, hij laat zich wel terugbrengen maar komt vijf minuten later weer terug) waardoor ik soms wel drie keer op een nacht trap op en af ga met een kindje van 15 kilo in mijn  armen, tot ik het opgeef omdat ik gewoon te moe ben. Ik hoop dat deze periode snel over is, want Joris en ik worden er alle twee niet gezelliger van dat we zo slecht slapen.

Vanmiddag was hier een Texaan, de schilder die wat verhuisschade komt repareren. Toen hij Elian en Joris zag vertelde hij dat hij zelf twee zoons had van 15 en 18 jaar oud. Omdat hij zei dat hij de baby- en peuterleeftijd veel leuker vond vertelde ik het verhaal van Joris zijn slapeloosheid. Och, zei de beste man, dat gaat wel weer over. Waarop ik antwoordde: “ja, ik hoop het, in elk geval voor hij 18 is”. De man kwam niet meer bij van het lachen…”that’s so funny!”. En daarmee ontdekte ik weer een uitspraak die we in Nederland allemaal kennen, maar die ze hier blijkbaar nog nooit gehoord hebben en dus erg grappig vinden. Toch blij dat ik weer iemand heb kunnen laten lachen vandaag.

Van de week ben ik lekker gaan winkelen in de outlet in Round rock met Patricia, Lorena en Elian. De grote kleine mannen achtergelaten bij hun vaders. Ik kan maar niet geloven hoe goedkoop sommige spullen zijn. Voor 40 dollar 5 nieuwe shirts gekocht! Het was stralend weer en we hebben heerlijk van de zon genoten op een bankje met een blueberrymuffin van de Starbucks. We waren van plan een broodje te eten, maar de broodjes bleken 6 dollar te kosten en de muffin die even groot was slechts 2 dollar. Tsja, dan is de keus voor mij als zuinige Hollander natuurlijk snel gemaakt.  Ineens begrijp je dan ook weer iets van het grote overgewichtprobleem hier…als je drie taartjes kunt kopen voor de prijs van een broodje en het weer is bijna altijd zo dat je lekker op een bankje buiten wilt hangen….. Overigens is het weer op dit moment zeer wisselvallig. In de nacht kan het vriezen, maar overdag is het dan weer ver in de twintig graden (celsius). Of het is ineens een dag maar 10 graden, grijs, en regen en onweer vliegen je om de oren. Ik geniet maar van die dagen, wetende dat er een lange hete zomer aan zit te komen.

We zijn ook naar de dierentuin geweest. Met Patricia, haar schoonouders en alle kinderen samen in een auto. Een grote auto, dat wel, maar toch nog even passen en meten. Ook de twee bugaboos konden nog mee. De dierentuin in Waco is heel mooi aangelegd en iedereen heeft het erg naar zijn zin gehad. Voor slechts 8 dollar per volwassene, kinderen gratis, kun je hier al naar binnen!  En over wat het allermooiste was waren Joris en ik het helemaal eens: een glijbaan (doorzichtige buis)die dwars door het waterbassin van de zeehonden loopt! Supergaaf, wie stopt het in de ideeënbus van Ouwehand? Helaas wilde Joris niet meer mee verder de dierentuin in. Na 100 keer glijden had hij er nog geen genoeg van. Uiteindelijk dus letterlijk bij kop en kont moeten pakken, om met luid schreeuwende peuterpuber de rest van de dierentuin te bekijken. Gelukkig kwamen we een half uurtje later nog een speeltuin met glijbaan tegen. Deze glijbaan eindigde nogal hoog boven de grond en was erg stijl en lang, dus stond of Patricia of ik onderaan klaar om de jongens op te vangen. Toen ik stond te kijken of Joris weer veilig naar boven klom kwam er een Amerikaans jongetje naar beneden zetten…head first! Ik zag het te laat om in te grijpen en het kereltje belandde op zijn borst en gezicht in de houtsnippers. Het was erg akelig, maar had volgens mij nog veel ongelukkiger kunnen aflopen. Ik voelde me schuldig dat ik hem niet had opgevangen, maar vervolgens zag ik tot mijn grote verbazing door wie hij begeleid werd. Twee dames zaten namelijk op een bankje in de zon mooi te wezen. Oma van een jaar of veertig en moeder van een jaar of 23 (het knulletje was denk ik vijf of zes jaar oud) Ze keken elkaar eens aan met een vragende blik wie er iets ging ondernemen. Moeder besloot toen te gillen naar haar zoontje dat hij niet met zijn hoofd omlaag moest glijden, waarna ze duidelijk al haar energie verspild had en weer eens keek of haar nagellak nog goed zat. Oma had allang haar ogen weer dicht om van haar rust te genieten.

Met mijn autorijden gaat het al steeds beter. Vanavond naar de Target gereden om luiers te halen voor Joris. Best even spannend in het donker tussen die Texaanse wegpiraten, maar het ging goed. Ik ben er trouwens nu al aan gewend dat de winkels hier allemaal altijd maar open zijn, dat wordt afkicken over drie jaar!

Laatst bedacht ik me dat er misschien wel mensen zijn die het leuk vinden om te weten hoe zo’n warmtepompverwarmingssysteem (goed scrabblewoord!) dat wij in huis hebben nou eigenlijk werkt. Het is mij uitgelegd door de dame met de wisselende stemmingen (zie een voorgaand blog) en ik wil deze kennis best met jullie delen. Het is namelijk zo dat deze pomp een ‘buitenunit’ heeft, hij haalt dus verse lucht van buiten. Die lucht van buiten wordt dan verwarmd naar binnen geblazen, maar daarvoor moet wel het verwarmingsmotortje aanslaan. Bij ons was het probleem dat het motortje niet aansloeg, dus blies het ding met al zijn vermogen de koud gebleven lucht het huis in. Nu is er een soort pacemaker op het verwarmingsmotortje geplaatst om te zorgen dat hij elke keer aanslaat. Nadat ik aan de mevrouw vertelde dat ik de lucht die naar binnen werd geblazen nog steeds wel fris vond aanvoelen, wist ze me de volgende logische verklaring te geven: “De verse buitenlucht die de buitenunit naar binnen haalt is kouder wanneer het buiten koud is (GOH). Het is een energiebesparend systeem, dus hij verwarmt de lucht maar een beetje. Gevolg is dus dat op koude dagen de lucht die naar binnen wordt geblazen nog steeds fris zal aanvoelen, terwijl het op warme dagen veel warmer zal zijn”. En daarmee is het raadsel van de tocht in huis opgelost! Ik weet niet hoe het met de gemiddelde mens is, maar ik wil juist op koude dagen warmte uit mijn verwarming.

Had ik al verteld dat wij de trotse straatgenoten zijn van de winnaar van de ‘outside-christmas-versier-westrijd’?!! (outdoor decorating contest om precies te zijn) Echt, vanuit Joris zijn kamertje kun je het zien, dat huis kan elk moment opstijgen. Compleet met televisie (en dan niet zo’n flauw klein Hollands geval, maar echt een fatsoenlijk formaat)op de oprit die kerstfilms afspeelt. Ik weet niet wat er te winnen viel behalve de eer en een heleboel borden in de tuin over hoe creatief je wel niet bent geweest, maar een bijdrage in de elektriciteitskosten lijkt me geen overbodige luxe. (zie mijn foto’s)

Het pannenkoekenfestijn bij Laura en Martijn. Omdat de mannen en kinderen vakantie hadden zijn we een middag en avond met de Nederlanders (die kinderen hebben en beschikbaar waren) samengekomen voor een heus pannenkoekenfestijn. Ik vind het zo leuk om de kinderen samen te zien spelen en op deze manier de andere Nederlandse ouders beter te leren kennen. Het was een zeer geslaagde dag. Wel zielig dat een van de jongens (niet een van ons) met zijn hoofd in een nest fireants terecht kwam, maar na het uitgebreid wassen en doorkammen van zijn haren kon ook hij weer vrolijk spelen. Ik had voor iedereen wat Limburgse wafels gebakken, omdat die voor mij echt bij het einde van het jaar horen. Normaal bakt papa ze altijd en brengt ze dan naar de oma’s. Mij leek het goed om die traditie hier voort te zetten maar dan voor de dutchies i.p.v. oma’s. 

Voor oud en nieuw kon ik het natuurlijk niet laten om, naast de wafels, oliebollen te bakken. Na een stuk of zestig oliebollen wilde ik het huis ff luchten, waarbij ik verwachtte dat de frisse decembervrieslucht de vettige oliedamp wel snel mee zou nemen….maar nee, met 26 graden en een stralende zon buiten kun je de ramen bijna nog beter dicht laten. Dus ben ik zelf maar buiten gaan zitten, in onze ‘gazebo’ even wat vitamine D opsnuiven. Heerlijk! Oudejaarsavond hebben we gevierd bij Patricia en familie. In de middag hebben de kinderen nog lekker samen buiten gespeeld in de tuin, dat mag ook wel met 26 graden. Patricia en ik hebben samen gekookt en later met z’n allen gegeten, inclusief southern-style bananapudding. Het was erg gezellig. Helaas deed het geluid van skype het niet, dus toen het om 17.00 onze tijd nieuw jaar werd voor jullie in Nederland kon ik de familie in Nederland alleen via chat een gelukkig nieuwjaar wensen en even zwaaien. Toen het nieuwe jaar ook bij ons in Texas aanbrak lagen de kindertjes lekker te slapen en dronk ik een glaasje bubbeltjessap. Al het vierde jaar op rij geen champagne voor mij, dit keer omdat Elian nog steeds borstvoeding krijgt. Het was wel een vreemde gewaarwording dat er niets gebeurde om 0.00. Er mag binnen de stadsgrenzen geen vuurwerk worden afgestoken, en aangezien we niet naast of buiten de stadsgrens zitten, was er dus geen vuurwerk. Geen mens op straat, geen knallen, geen verlichte lucht. Helemaal niets, behalve de gezelligheid binnen, dat is toch het belangrijkst. En niet te vergeten mijn kranig gebakken oliebollen.

De volgende ochtend kregen we helaas zeer verdrietig nieuws uit Nederland, waar ik verder niet via dit blog op in wil gaan. Maar ik was het liefst in het vliegtuig gestapt om mensen te steunen. Dan is het ineens weer even slikken dat ik zo ver weg zit en niets kan betekenen.

Elian maakt grote sprongen met zijn ontwikkeling, deze zin kun je bijna letterlijk nemen. Hij grijpt elke mogelijkheid aan om zich op te trekken tot staan. Dit is soms wel lastig, want als ik hem in zijn bedje leg voor een uurtje  middagrust, staat hij binnen twee tellen rechtop. Ook doet hij steeds meer geluiden na. Het leukst vindt hij het als we lucht door onze lippen persen/blazen, vooral als het lekker spettert, dat kan hij al heel goed. Joris proberen we te laten inzien dat plasjes op de wc moeten, maar dat gaat nog niet geweldig. Eigenlijk wil hij alleen naar de wc als hij daarmee tijd kan rekken voor het naar bed gaan. Praten gaat wel heel goed en hij vindt het heerlijk om met Justin te spelen. Vandaag zijn we met Justin en Joris naar een speeltuin gegaan. Hij heeft zich helemaal uitgeleefd. Vooral grappig was het schouwspel rond de speeltuin. Daar loopt namelijk een soort hardlooppad omheen, waar drie mensen rondjes aan het rennen waren. Een Mexicaans ogende jongeman die het blijkbaar warm genoeg had, gezien het feit dat hij in een korte broek met blote bast rondjes rende. Daar achteraan liep een jongedame in felblauw joggingpak met muts op. Tot slot was er een forse dame van een jaar of 75 die aan het snelwandelen was in joggingbroek met winterjas, sjaal en muts. Zij stopte na elk rondje even bij een van de picknicktafels om haar benen, hoepla, omhoog te zwaaien bovenop de tafel voor een rekoefening. Ik heb me wel vermaakt daar zoals je zult begrijpen, blij dat ik mijn winterjas en sjaal had, want inmiddels is het hier nog maar een graad of tien.

Dan vandaag bij de Walmart weer een mooi voorbeeld van: “welja, zo kan het ook”. Na het boodschappen doen liepen we naar de auto. Je hebt hier om de weinig parkeerplaatsen een haventje voor boodschappenkarretjes. Je hoeft nooit ver te lopen om een karretje te halen of terug te brengen. Dat de Texanen er ook niet van houden om ver te lopen wist ik al, ze blijven rustig een half uur in hun auto met ronkende motor wachten tot er een parkeerplaats vlakbij de ingang vrij is (lees de eerste of tweede plek vanaf de ingang, verder is echt te ver). Het werd vandaag weer bevestigd. Een nogal stevige mevrouw had haar boodschappen uit de kar in haar auto geladen, deed een stap opzij, zag dat er een rechte lijn vrij was tussen haar auto en het dichtstbijzijnde karretjeshaventje en gaf het karretje een flinke duw. Klaar! Dat dit karretje niet eens in de buurt van het haventje terecht kwam maar hard op weg was naar een geparkeerde auto zal haar niet uitgemaakt hebben, het scheelde toch zeker weer 15 meter lopen.  

Overigens ook een mooi voorbeeld vandaag in de Walmart van de extreme volgzaamheid van de gemiddelde Texaan. Het ‘blind doen wat bordjes/regeltjes zeggen, zonder zelf na te denken principe’. In de Walmart heb je namelijk vier snelkassa’s. Daar hangt een bordje boven dat je er met minder dan twintig artikelen mag afrekenen. De rijen voor deze vier kassa’s waren werkelijk tot ver in de winkel gegroeid. Allemaal mensen met inderdaad bijna niets in hun karretje, in alle rust op hun beurt aan het wachten. Alle normale kassa’s waren beschikbaar. Best grappig, en aangezien je dat in Nederland werkelijk nooit zult tegenkomen, noem ik het maar een typisch Texaans cultuuraspect.