Dingdong! Als ik opendoe staat er een ernstig bezwete jongeman voor mijn neus. Niet zo gek met 35 graden onder een strak blauwe lucht, maar helaas maakt zijn zweetlucht in combinatie met zijn te lang niet geknipte, ongekamde haar mij niet erg enthousiast om iets van hem te kopen.  Aangezien ik hem niet ken en hij met een geplastificeerd A4tje  in zijn handen staat te friemelen, komt hij me ongetwijfeld proberen wat te verkopen. Hij lacht zijn in verval geraakte tanden bloot wanneer hij de twee nieuwsgierige blonde koppies naast mijn benen ontdekt en grijpt de gelegenheid aan om mij aan zijn kant te krijgen. Ik krijg een stortvloed aan complimenten over me heen over die twee geweldig prachtige kinderen, daar heb ik zeker mijn handen wel aan vol? En hoe toevallig, hij heeft zelf ook een kindje van ongeveer dezelfde leeftijd! Uit ervaring weet hij hoe moeilijk het dan is om het huis goed schoon te houden, en laat hij daar nu net de oplossing voor hebben. (zag jij hier ook een aap uit een mouw komen? Of een ezel over een bruggetje lopen?) De beste man komt mij helemaal niets verkopen, ohnee, zeker niet. Hij komt mij alleen een gratis demonstratie aanbieden, een schoonmaakdemonstratie! “Dan hoeft u dat eens een keertje lekker niet zelf te doen!”. Ik sla zijn aanbod af, niet alleen geloof ik niet zo in gratis demonstraties (bang voor addertjes onder het gras), ik kan me ook weinig voorstellen bij een schoonmaakdemonstratie afkomstig van deze zeker niet fris ogende meneer. Hij blijkt het niet met de afwijzing eens te zijn en probeert mij ervan te overtuigen dat ik hem moet helpen. Hij kan namelijk een reisje naar Las Vegas winnen als hij vandaag de meeste demonstraties afspreekt. Ik blijf bij mijn besluit en een mopperende jongen gaat zijn geluk bij de buren beproeven.

Een dagje later….

Dingdong! Een vrolijke, studentikoze, goed verzorgde jonge vrouw staat op de stoep. Al voor de deur helemaal open is vliegen de complimenten over mijn fantastisch lange haar me om de oren. Als ik haar bedank hoort ze mijn prachtige accent en haar enthousiasme is compleet wanneer blijkt dat we uit Nederland komen. Wat zij komt doen? Ons een gratis schoonmaakdemonstratie aanbieden! En omdat ik haar wel een weekendje Las Vegas gun, spreken we voor die avond af dat ze mogen langskomen om de woonkamer onder handen te nemen.

Een paar uur later…

Dingdong! Nadat een enorme walm aftershave mijn neus is binnengedrongen zie ik twee mannen van een jaar of twintig, strak in pak inclusief vrolijk paarse stropdas, voor de deur staan. Niet bepaald wat ik had verwacht bij een schoonmaakploeg, maar dat mag de pret niet drukken. Ze ontpoppen zich tot ware toneelspelers: een het baasje/the bad cop, de ander het hulpje/the good cop. Bijna zingend legt het baasje ons uit wat er gaat gebeuren en hoe belangrijk een schoon huis is, waarna hij ons met het hulpje achterlaat. Maar hulpje is niet alleen, nee, hulpje heeft iets meegenomen! Een Kirby!!  Ik weet niet wie er wel eens een Kirbydemonstratie gehad heeft, maar ondanks dat ik er pagina’s over vol zou kunnen schrijven probeer ik het kort te houden. Filter na filter werd ons duidelijk gemaakt hoe vreselijk vies en ongezond ons huis was. Niet omdat wij ons best niet doen het schoon te houden, maar simpelweg omdat een gewone stofzuiger niets anders doet dan het tapijt kapotmaken zonder vuil weg te halen. Martin en ik hebben ons kostelijk geamuseerd (van half zeven tot half elf in de avond), en speciaal voor dit blog hebben we een foto gemaakt van de vervuilde filters. Kunnen jullie ook zien hoe erg het met onze huishouding gesteld is. Puntje bij paaltje kwam het baasje terug om ons toch wel iets te verkopen. Voor een schamele drieduizend dollar was de Kirby, en daarmee een schoner en gezonder leven, voor ons. Na wat onderhandelen bleek er ruim meer dan de helft (!) van dat bedrag nog best af te kunnen, maar besloten we toch voorlopig onze trouwe Dyson te blijven gebruiken. Het was weer eens wat anders dan een traditionele spelletjesavond!

Nu Joris op school zit krijgen we ineens te maken met sociale peuterzaken. Zo was hij uitgenodigd voor zijn eerste echte Amerikaanse birthday party. En omdat de meeste kinderen op deze leeftijd nog niet geheel zelfstandig zijn, mogen ouders en broertjes meedelen in de feestvreugde. Het was heel erg leuk, er waren pony’s in de achtertuin die naast het aanvreten van het mooie Texaanse gazonnetje (en geloof mij, dat gazon mooi houden kost een hele hoop tijd, energie en geld) rondjes liepen met kindertjes op hun rug, een van de pony’s was wit en mocht door de kinderen beschilderd worden (geweldig!). Je kon je gezicht laten schminken, pizza’s eten, punch drinken en er was een dinosaurustaart. Ook was er een pinata die niet stuk te krijgen was, zelfs niet wanneer je er veertig driftige peuters op los liet. Joris heeft het hele feest gadegeslagen vanuit de eveneens aanwezige zandbak. Hij wilde spelen in de zandbak met de daarin gevonden dinosaurussen en verder wilde hij niets. Geen pizza, geen ritje op het paard, geen schmink op zijn gezicht en zelfs niet met een stok tegen de pinata slaan. Tot hij ontdekte dat er uit die pinata plastic dinosaurusjes kwamen, helaas was hij daar echter zo laat bij dat we er slechts een hebben weten te bemachtigen. Wel goed om te zien dat hij zich niet wild graaiend tussen de andere feestgangers stort, maar tevreden is met zijn ene babydino.

Dingdong! Ineens sta ik oog in oog met twee wel heel bekende gezichten. Harmen en Ingeborg zijn over uit Nederland om een huis te zoeken en aangezien ze toch in deze buurt waren besloten ze mij met een bezoekje te verrassen. Of het uitkomt? Jazeker, ik was alleen bezig het huis showwaardig te maken omdat ik ze die avond rond etenstijd had verwacht. Ze mogen dus alvast een koppie thee meedrinken en de huiskamer bewonderen, de rest van het huis kan Martin ze dan s’avonds laten zien. Heeft hij ook nog wat te doen. We hebben het erg gezellig gehad en ik kan niet wachten tot ze definitief de Nederlandse groep komen versterken! Voor mij voelt het heerlijk om weer wat vertrouwde mensen om me heen te hebben.

Omdat we hier nu ruim elf maanden wonen en in die tijd nog helemaal geen vakantie hebben gehad, werd het hoog tijd voor een weekendje weg. San Antonio ligt op drie uur rijden van Harker Heights en staat bekend om zijn mooie RiverWalk. Ook ligt er een groot pretpark, Seaworld, waarvoor we via Mart zijn werk gratis kaartjes konden krijgen. De jongens hebben zaterdag genoten van de dolfijnen, haaien, pinguïns en andere te bewonderen dieren. Maar ook van de grote sesamstraatspeeltuin, inclusief kermisattracties. Op zondag gingen we enigszins vermoeid naar het centrum van San Antonio om de riverwalk te bewandelen, naar de dino-experience te gaan en ons uit te leven in het childrens museum. Zo’n kindermuseum is echt fantastisch en als het in Nederland nog niet bestaat (?), lijkt het me zeer de moeite waard/lucratief het concept er in te voeren. De vermoeidheid hadden we die nacht in het hotel opgelopen. Omdat we ons campingbedje destijds  in Nederland hebben achtergelaten, leek het ons een goed idee om Elian zijn matrasje mee te nemen en hem daarop op de grond te laten slapen. Joris kon in het ene queensize-bed, wij in het andere en Elian naast ons op zijn vertrouwde matras. Toen iedereen om een uur of acht, na een heerlijk diner bij Ruby Tuesdays, onder de wol lag, ontdekte Elian dat hij niet werd beperkt door de gebruikelijke bedspijlen. Wij bemerkten dit pas op het moment dat Joris begon te roepen dat zijn schaap gestolen was, en we de kleine dief aan de andere kant van de hotelkamer zagen staan. Het schaap stevig in zijn armen, een grijns van oor tot oor. Zijn matrasje leeg. Dit ritueel herhaalde zich een aantal keer, afgewisseld met tochtjes naar de, op peuterooghoogte, aanwezige magnetron. Meneer drukte zelfverzekerd op een aantal knopjes en riep dan vol verwachting: “taart! Taart!”. De eerste paar keer was dit alles nog lachen, gieren, brullen.

Dingdong! Een wake-up call: Ik kreeg onlangs te horen dat sommige mensen mijn blogs negatief opvatten (en zelfs een negatief beeld van Texas blijken te krijgen door mij!). Uiteraard schrok ik mij hiervan een hoedje, aangezien  ik helemaal geen negatieve bedoelingen met mijn  blogs heb of heb gehad en ik grotendeels geniet van ons Texaanse avontuur. Om dus geheel in Amerikaanse stijl af te sluiten, wordt het tijd voor een waarschuwing onder mijn blog: Let op! Sommige van mijn teksten kunnen een zekere mate van ironie bevatten. Dat u het even weet.

Het lijkt erop dat ik me steeds minder verbaas over typisch Texaanse zaken. Ik raak waarschijnlijk gewend aan dingen die ik in het begin nog vreemd vond en heb in eerdere blogs al redelijk wat punten beschreven. Wat me op dit moment vooral fascineert  is het psychologische proces dat ontstaat wanneer je een groep mannen naar het verre buitenland stuurt en ze hun vrouw laat meenemen die vervolgens zelf geen baan meer heeft. Die mannen hebben een gemene deler: hun werk. De vrouwen hebben natuurlijk gemeen dat hun mannen bij hetzelfde bedrijf werken en dat ze alles en iedereen hebben moeten opgeven en achterlaten, maar verder zijn ze vooral heel verschillend. Door de omstandigheden tot elkaar veroordeeld en met minder te doen dan in NL, probeert iedereen zich in het begin van zijn beste kant te laten zien. Naarmate men hier langer zit wordt het echter teveel om steeds maar op je tenen te lopen, en kunnen karakters nog wel eens gaan botsen. Maar het grootste probleem is wel het effect van het bekende kinderspelletje: fluister iets in het oor van het kindje naast je en wacht af hoe het er aan het eind van de kring uitkomt… Als je hier iets zegt, is de kans groot dat het op een totaal andere manier dan gezegd en bedoeld weer bij je terugkomt. Met alle gevolgen van dien, want mooier wordt het er meestal niet van. Ik heb zodoende al menig mug olifant zien worden, die olifant wordt dan nog wel eens in de porseleinkast losgelaten en voor je het weet heb je onherstelbare schade. Veel meer zal ik er in dit openbare blog niet over zeggen, want in no time loopt het helemaal uit de hand. In elk geval blijft bij mij de zin door mijn hoofd spoken: “ik ben verantwoordelijk voor mijn woorden, daden en intenties, niet voor de interpretaties van een ander”.

Na Eliane’s vertrek ben ik vooral bezig geweest met het normale ritme. Ik merk dat ik behoefte heb aan een vaste structuur en dat dit vooral ook voor de jongens heel belangrijk is. Maar doordat ik sinds mijn 17^e onregelmatig heb gewerkt weet ik dit dagritme nog niet altijd zo goed vorm te geven. Nu Joris op school zit word ik echter gedwongen me aan een bepaald programma te houden, zeker nu hij sinds twee weken zonder problemen de omslag heeft gemaakt van ochtenden naar hele dagen school. Vijf dagen in de week is hij nu van half negen tot half drie op school. Hij vindt het geweldig! Zijn Engels wordt steeds beter, al wil hij thuis absoluut geen Engels praten. Wij vinden dat ook prima, want uiteindelijk vind ik het toch het belangrijkst dat hij fatsoenlijk Nederlands leert. Elke dag maak ik een verplicht schijf-van-vijf lunchpakketje voor hem klaar. Sinds bij aankomst op school een keer bleek dat ik dat op het aanrecht had laten staan, spreekt Joris mij elke ochtend voor vertrek streng toe dat ik zijn lunchbox niet moet vergeten. Een ander onderdeel van ons schoolritueel is het: “ik heb jou zooooo gemist op school” wanneer ik hem kom ophalen, zo schattig en gelukkig is dit missen voor Joris absoluut geen reden om niet naar school te willen. Het is gewoon de dagelijkse mededeling om je moeder tevreden te houden. Drietaligheid heeft zo zijn voordelen, maar met tellen blijkt het voor een driejarige best ingewikkeld om Nederlands, Engels en Spaans uit elkaar te houden. Zodoende telt Joris nu als volgt: One, Two, Three, Quatro, cinco, seks, zeven! Of als we hem vragen hoeveel druiven er op zijn bord liggen zegt hij gewoon: “veel”. Verder merk ik aan hem dat hij in hoog tempo rustiger, gehoorzamer en zelfredzamer wordt. Als klap op de vuurpijl is hij sinds een week ook ‘s-nachts zindelijk! We hebben besloten hem gewoon geen luier meer aan te trekken en een zeiltje in zijn bed te leggen, en na drie nachten kleine ongelukjes bleef hij vervolgens elke nacht droog.

Elian is ook een prachtig kereltje. Hij is een ontzettende ondeugd aan het worden en kan zich ongelofelijk dramatisch op de grond laten zakken wanneer hij iets niet mag. Toen hij laatst mijn netgekochte 24 eieren over de grond smeet was hij bijvoorbeeld enorm verontwaardigd dat hij niet mocht helpen opruimen en stortte hij zich luidgillend ter aarde. Ik vind het zo verrassend om te zien hoe verschillend onze twee kinderen zijn. Elian praat al behoorlijk goed, terwijl Joris destijds nog vrijwel geen woord kon zeggen. Wat Elian wel doet is het in stukjes hakken van woorden. Zo noemt hij mijn borst: boe_sss_T. En een dinosaurus een: diaa_sss. Als hij zwaait zegt hij: da_ggg  en doe_jj. We wonen in een: hui_sss. Nog een voorbeeld wat taal betreft, Joris noemt een vogel nog steeds een vofel, terwijl Elian een vogel  gogel noemt. Als ze nu eens een lettertje zouden uitwisselen….

Wat bakken betreft heb ik niet stil gezeten de laatste weken, zo hadden we een barbecue in het park van Amerikaanse vrienden. Hun zoon en dochter werden 3 en 1, omdat ze geen cadeautjes wilden heb ik twee taartjes voor ze meegenomen. Ook voor Nederlandse jarigen met een feestje in een ander park mocht ik twee (of eigenlijk vier) taartjes maken. En ik geef het toe, ik ben echt verslaafd aan bakken geraakt, want zelfs buiten deze gelegenheidstaartjes om, heb ik ook nog voor mezelf regelmatig in de keuken gestaan.

Omdat een collega van Martin uit Nederland hier een aantal dagen was om een beeld te krijgen van de situatie op t werk, mocht ik op een avond gastvrouw zijn voor vier mannen (nouja, vijf als je Martin meerekent). Superleuk, want zo kon ik mij eindelijk weer eens echt lekker uitsloven op een menuutje. Thaise soep vooraf (met dank aan Elepiet voor het recept!), gehakt en croute met walnoot-perensalade als hoofd en natuurlijk een toetje: chocolademousse en engadiner nusstorte. Het was heel gezellig en wat mij betreft voor herhaling vatbaar, dus mochten er nog meer mensen in Nederland zin hebben om hier te komen eten…wees welkom!

Na een zoveelste gezellige blauwe brief een poosje terug had ik de volgende conversatie op facebook om mijn hart te luchten, ik wil hem graag nogmaals met jullie in dit blog delen. Altijd leuk om terug te lezen over twintig jaar, nietwaar?

“Beste meneer van de belastingdienst, hoe vaak moet ik t nu nog zeggen? IK BEN NIET GEEMIGREERD! Dus houdt u nu eindelijk eens op mij lastig te vallen met onzinnige ladingen formulieren die ik in had moeten vullen als ik wel geëmigreerd zou zijn?! Scheelt ons beiden een hoop werk en irritatie. Dank. Nee, als ze iets niet kunnen is het wel t makkelijker maken. Nog ff en ik moet mijn punthoofd door een plastisch chirurg laten behandelen, en reken maar dat ik die kosten verhaal op de beste man van de belastingdienst. Kan hij misschien zelf ook zijn oren en ogen meteen ff laten opknappen…is hard nodig! En het mag wat kosten…elke maand een nutteloos pak papier van twee kilo naar the states sturen”

Inmiddels heeft Martin er nog maar eens over gebeld met de belastingdienst en ze zeggen het nu te snappen…wordt vervolgd.

En aangezien dit blog nu toch al een bij elkaar geraapt ongeordend zootje is geworden ga ik nog even door met het beschrijven van flarden van verhalen, volgende keer beter hoop ik dan maar. Ik ben namelijk vreselijk druk geweest met het maken van de fotoalbums voor de jongens. Omdat ik blijkbaar verschrikkelijk veel foto’s maak, die ik als moeder uiteraard stuk voor stuk inlijstbaar vind, was het een nogal tijdrovende, energievretende en in deze drie-jaar-ver-weg-situatie ook tranentrekkende aangelegenheid. Uiteindelijk heb ik ze weten af te krijgen binnen de actieperiode van de HEMA waarin ik twintig procent korting kreeg en kans maakte op een Iphone5. Tja, je kunt me dan in Texas planten, ik ben en blijf een Hollander.

Naast de fotoalbums en taarten ben ik creatief bezig geweest in de vorm van poppen maken. Voor het Sint Michaelsfeest (29 september) had ik al jaren een patroon liggen voor ridder Joris. De bijbehorende draak had ik al een poosje af, maar aan ridder Joris was ik nog nooit toegekomen, tot de afgelopen week. Met ook hier een deadline op mijn hielen (leuk nieuw gezegde, volslagen onzinnige zin natuurlijk, maar je begrijpt wat ik bedoel)  lukte het me om hem in een paar dagen te maken, zodat hij de betreffende feestdag stond te pronken op mijn seizoenentafel. Uiteraard was dit wederom een mooie gelegenheid om de oven nog eens te gebruiken, bij het Sint Michaelsfeest hoort tenslotte een drakenbrood.

Dan  schiet mij nog een vreemde ervaring te binnen die wel betrekking heeft op Texas. Ook dit heb ik al op facebook genoemd, dus als je het inmiddels zat bent dingen te lezen die je al wist, kun je nu wel ophouden. Toen ik op een ochtend Joris naar school had gebracht, ging ik met Elian naar de Walmart. Deze ligt op de route van school naar huis en in tegenstelling tot op middagen, zaterdagen en zondagen is het er heerlijk rustig op een doordeweekse ochtend. Omdat mijn haarknip was gebroken had ik mijn haar in een lange staart op mijn rug hangen in plaats van de gebruikelijke praktisch-opgedraaide-die-niet-laat-zien-hoe-lang-het-is toestand. Al snel kwam mij een meneer tegemoet, niks bijzonders in een supermarkt natuurlijk. Toen de beste man echter in de gaten kreeg wat er op mijn rug hing, vond hij het nodig om stil te gaan staan, naar me te staren en een paar keer zacht Wow te zeggen. Uiteraard ging ik direct in de ik-heb-niks-gehoord-of-gezien modus en wat mij betreft ging de dag daarmee weer verder. Helaas merkte ik al snel dat deze typische Texaan er nogal vreemde praktijken op nahield wanneer hij een vrouw met lang haar tegenkwam. Hij bleek me te volgen. Elke keer dat ik omkeek ging hij quasi nonchalant naar het schap staan kijken waar hij op dat moment toevallig voorstond (bij wijze van spreken het schap met maandverband) en nooit zag ik hem meer iets aan zijn karretje toevoegen. Ik heb werkelijk elk gangpad gehad, want ik had wel veel nodig, en ondanks het feit dat hij niks meenam bleef hij ook elk pad nemen dat ik inging. Het was lichtelijk zenuwslopend. Toen ik uiteindelijk ging betalen zag ik dat hij tot mijn opluchting voorbij de kassa liep waar ik was aangesloten. Dat bleek helaas een schijnbeweging, want nadat hij een paar keer heen en weer langs de kassa’s was gelopen, besloot hij toch achter mij in de rij te gaan staan. Nerveus en geïrriteerd was ik nog steeds hard bezig de kerel te negeren en na het afrekenen probeerde ik zo snel mogelijk naar mijn auto te gaan om in te laden en weg te rijden voordat hij ook naar buiten zou komen. Een hopeloze onderneming, aangezien ik voor een hele week boodschappen had plus een lief klein dreumesje om in de auto te zetten en hij slechts twee appels en een zak brood hoefde af te rekenen. Op de parkeerplaats had hij me al snel weer in het vizier, waarna hij achteruit, dus met zijn ogen op mij gericht, naar zijn pick-up begon te lopen. Toen hij vervolgens ook achter me aanreed vond ik het echt niet grappig meer en besloot ik in elk geval niet naar huis te rijden. Na een aantal keer willekeurig naar rechts en naar links te zijn afgeslagen wist ik zeker dat ik hem kwijt was en kon ik rustig op huis aan. Naderhand heb ik hem nog wel eens zien rijden, maar haalde hij gelukkig geen rare fratsen meer uit. Positieve gevolg van dit verhaal is wel dat ik binnenkort een pakketje uit Nederland krijg met nieuwe haarknippen,  aangezien die hier niet te krijgen zijn en mama meteen toen ze dit verhaal hoorde naar de winkel is gesneld.  

Het is niet te geloven, maar terwijl ik de foto’s voor dit Blog zit te selecteren komt er een voorbij met een giga dikke spin…dat ik dat nog vergeten ben te vertellen… Nou, kijk zelf maar, dat monster zat dus ineens op onze muur.