“Papa, word wakker, tijd om koekjes te eten!” roept Joris nadat hij geconstateerd heeft dat Martin nog in bed ligt. Eindelijk, na ruim een jaar wonen en werken in Texas, kan Mart het werk gaan doen waarvoor hij hier is. Nouja, gedeeltelijk dan. Praktisch gezien betekent dat ook dat hij vanaf nu soms van de kantooruren zal moeten afwijken, met als gevolg dat Joris hem ’s-ochtends nog in bed aantreft. En als goed ingeburgerde Amerikaan eet Martin natuurlijk niet meer zijn vaste ‘bolletje hagelslag, bolletje pindakaas’, maar is hij overgestapt op cornflakes. Het aanbod ontbijtgranen is voldoende om elke maand een nieuwe soort te proberen gedurende onze drie jaar, maar uiteraard houdt Martin het bij de vertrouwde cookie crisps en cocoa puffs.

Toen we vorig jaar in Texas aankwamen was Halloween net achter de rug, dit jaar konden we er volop van meegenieten. Uitgenodigd door de buurman togen we met z’n vieren naar een groot evenement van de kerk. De meeste mensen denken bij Halloween aan de bekende ‘trick-or-treat-door-to-door’; verklede kinderen die de deuren langsgaan om snoepgoed te verzamelen, maar niet iedereen weet dat het gaat om het oogstfeest. Op het veld rondom de kerk was aan beide aspecten gedacht. Zo konden de kinderen een ritje maken op een aanhanger vol hooibalen, springen op de (op elk texaans feest aanwezige) springkussens, geiten aaien, in een treintje rijden, langs de trunk-or-treat (een rij auto’s met een openstaande, versierde kofferbak) lopen om snoepjes te verdienen en kijken naar oude ambachten zoals het roken van worst en bereiden van pompoengerechten. Natuurlijk was er ook een mogelijkheid om wat te eten, helaas waren wij even vergeten dat Amerikanen op een feestje eerst gaan eten en daarna pas andere zaken aandacht geven. Kortom, toen wij na veel lopen en springen wel toe waren aan een lekkere hamburger en een goodybag, bleken we nog de laatste restjes popcorn en vier broodjes zwartgeblakerde worst te kunnen krijgen. De vrolijke tasjes voor de kinderen met de tekst: “sweets are sweeter with Jezus” waren ook al vergeven. Dit mocht de pret niet drukken, eenmaal thuis schoven we een welverdiende pizza in de oven en keken we terug op een gezellige dag!

Toen ik op een middag de keukenkraan aanzette, vloog het water me ineens om de oren. Vreemd, want ik had de kraan die hele dag gewoon gebruikt en niets afwijkends bemerkt. Martin kwam er al snel achter dat hij de kraan niet zelf kon maken, en aangezien we voor dit soort situaties verzekerd zijn besloten we de loodgieter  (haha, ik tik in eerste instantie leedgieter….freudiaanse vertyping?) in te schakelen. Gelukkig kon hij de volgende dag al langskomen, inclusief nieuwe kraan. Zodra hij binnenkwam begon hij te mopperen over mannen die zelf wel dachten bepaalde klussen te kunnen doen, en voor ik het wist was Martin schuldig aan de kapotte kraan en zou deze man het wel even oplossen, loodgieten is tenslotte een vak, dat moet je aan de vakmannen, zoals hijzelf al dertig jaar was, overlaten. Nadat hij geheel naar eigen tevredenheid de nieuwe kraan had geïnstalleerd vond ik dat de bediening ervan wel erg vreemd in zijn werk ging. Zo vreemd zelfs dat ik niet weet hoe ik het in dit blog moet uitleggen, in elk geval stond de hendel schuin naar achteren wanneer de kraan uit was. Meneer de vakman deed dit af als moderne techniek, “die fabrikanten verzinnen tegenwoordig elke keer iets nieuws, dit is modern”. Goed, de kraan werkte weer en ik bedacht me dat ik vanzelf wel zou wennen aan deze hippe manier van water tappen, dus bedankte ik meneer vriendelijk en ging weer verder met de dag. Toen Martin thuiskwam was die zacht gezegd wat minder enthousiast. Na enig speuren op internet was hij er dan ook van overtuigd dat er helemaal geen sprake was van moderne techniek, maar simpelweg van verkeerde installatie. Een aantal boze telefoontjes met een zeer beledigde loodgieter later, stond die weer op de stoep om er nog eens naar te kijken. In eerste instantie hield hij vol dat het zo hoorde en dat hij het goed had gedaan, maar als we het niet mooi vonden mochten we een nieuwe kraan kopen die hij dan voor ons zou installeren. Wij waren echter niet van plan geld uit te geven aan een nieuwe kraan terwijl er een goede kraan aanwezig was die slechts foutief in elkaar was gezet. De stagiair-loodgieter die steeds met de vakman was meegelopen vroeg voorzichtig of hij eens even mocht kijken, maar dat was echt niet nodig. Hij had het idee dat de kraan verkeerd omzat, maar alles wat hij opperde werd genegeerd en aan de kant geschoven. Toen de vakman een aantal minuten later zelf bedacht dat de boel verkeerd om zou kunnen zitten kon daar ineens wel naar gekeken worden. En met succes, na het draaien van de basis van de kraan zag het ding er ineens uit zoals je zou verwachten en, niet onbelangrijk, werkte hij ook zoals je van een kraan gewend bent. Conclusie van meneer de ervaren loodgieter: het bleek allemaal de schuld van de fabrikant, want het stickertje met merknaam zat normaalgesproken altijd vooraan terwijl het bij deze kraan achteraan geplaatst was.

Op een donderdagmiddag, uurtje of twee, word ik gebeld door de montessorischool. Of ik Joris per direct op kan komen halen, want hij heeft een rood oog. Hij mag pas weer op school verschijnen als ik een doktersverklaring heb dat het geen besmettelijke ontsteking aan zijn oog is. Ik vis een slapende Elian uit zijn bedje en zorg dat ik zo snel mogelijk aanwezig ben. Op school aangekomen tref ik een verbaasde Joris (komt mama me nu al halen?) met twee prachtige gezonde ogen. Ik zie werkelijk niets dat lijkt op roodheid of een ontsteking en wanneer ik de juf vraag wat ze precies bedoelt vertelt ze me dat hij na het slapen op zijn rechterzij een beetje rood bij zijn rechteroog had. Nadat we samen hebben gekeken en niets geks kunnen ontdekken, moet ik hem alsnog meenemen en een doktersverklaring halen. Ik benadruk nog maar eens het feit dat ik zelf verpleegkundige ben en echt niets verontrustends zie, maar ook dat mag niet baten. Ik moet en zal met mijn kerngezonde peuter naar de spoedeisende hulp voor een gezondheidsverklaring. Omdat ik Joris nog liever een dag extra thuishoud dan dat ik er een spoedeisende hulp mee ga lastigvallen, besluit ik de praktijk van onze kinderarts te bellen. Nadat ik de situatie heb uitgelegd  blijkt dat ze nog een plekje vrij hebben diezelfde middag. Joris is niet van plan mee te gaan naar de dokter, laat staan zich te gedragen en omdat ik weinig tijd en geen zin heb in een gevecht koop ik hem om. Als hij lief en stil is bij de dokter, mag hij een cadeautje uitkiezen. Meneer laat zich zonder mopperen controleren door de verpleegkundige: lengte, gewicht, temperatuur. Daarna wachten we in de onderzoekskamer op de dokter. Zodra ze binnenkomt besluit Joris dat hij moet plassen, waardoor de dokter op ons moet wachten, gelukkig zijn we in Amerika en heeft de dokter alle tijd voor ons. Terwijl ik Joris assisteer bij zijn sanitaire stop, speelt de dokter met Elian die haar trots zijn Engelse woordenschat laat horen (car, mommy en no). Na deze onderbreking laat Joris zich wederom zonder protest onderzoeken, ook de dokter ziet niks aan zijn oog en ze weet me te vertellen dat de scholen nu eenmaal erg panisch zijn wat betreft het fenomeen “pink eye”. Geen probleem dat je voor niks naar de kliniek komt, zolang je verzekerd bent (en dus betaalt) kun je altijd terecht. Voor de zekerheid vraagt ze Joris nog even of hij pijn of jeuk aan zijn ogen heeft, maar meneer houdt zijn kaken stijf op elkaar en draait met zijn ogen. Als ik hem in de auto vraag waarom hij de dokter geen antwoord gaf, volgt een heldere redenatie: “ik moest lief stil zijn bij de dokter voor een cadeautje”. Peuterlogica. Hij kiest een politieauto van lego uit.

Een week later ziet hij in het legoboekje een brandweerauto staan die hem wel bevalt. “Kijk mama, deze moet jij voor mij kopen, dan zal ik nu eerst even mijn oog kapot maken”. Wederom: peuterlogica.

Ondertussen wacht ik al een maand of twee op mijn pakket met haarknippen, het lijkt erop dat het door postnl is kwijtgemaakt. Wat is dat balen! Wordt vervolgd.

In Belton, een plaatsje verderop, was een grote dinosaurusexpositie. Aangezien Joris en Elian beiden gek zijn van dino’s spraken we daar op een stralende zaterdagmorgen af met een Amerikaans gezin. Er bleek een enorme rij buiten voor de ingang te staan, maar onze Amerikaanse vrienden waren vastbesloten deze rij te trotseren dus konden wij niet achterblijven. Het stralende weer sloeg plotseling om in de heftigste regen- en onweersbui die ik ooit heb meegemaakt en terwijl de mannen in de snel korter wordende rij bleven staan, renden wij (twee vrouwen, vier kinderen) door het inmiddels enkelhoge water naar de auto. Ondertussen stond ik doodsangsten uit voor Martin, die tot zijn enkels in het water, met een paraplu in zijn handen op een open terrein stond waar het flink bliksemde. Tien minuten later hield de bui even abrupt op als hij was begonnen en konden we aansluiten bij de kassa om, tot op het ondergoed doorweekt, de dinosaurussen te gaan bekijken. De kinderen vonden het er geweldig en na een pannenkoek bij IHOP konden we thuis in onze droge pyjama’s terugkijken op een gezellige dag.

Zoals jullie ook in Nederland niet ontgaan zal zijn, zijn de Amerikaanse verkiezingen weer gewonnen door Obama. Fijn voor de wereld denk ik, maar een bittere pil voor de meeste van onze Texaanse vrienden en stadsgenoten. En als ik een ding geleerd heb, zo dicht bij het vuur, is het wel dat Republikeinen de slechtste verliezers zijn die je je kunt indenken.

Tijdens het verjaardagsfeest van een Nederlands jongetje waarvoor ik een carstaart had gemaakt, maakte ik kennis met zijn Amerikaanse buurvrouw. Ze vroeg om mijn gegevens omdat ze de taart zo mooi en lekker vond. Nu had ik niet gedacht daar weer wat van te horen, de meeste Amerikanen zijn laaiend enthousiast en strooien met complimenten, ook als ze het geprezene eigenlijk maar niks vinden. Iets met schone schijn?  Tot mijn grote verrassing kreeg ik vorige week een mailtje van de betreffende dame, met daarin het verzoek voor haar zoontjes laatste voetbalwedstrijd van het seizoen cupcakes te verzorgen. Supergaaf, zeer vereerd! Uiteindelijk heb ik met veel plezier 24 cupcakes in soccerthema gemaakt en aan een oprecht enthousiaste moeder meegegeven. Wat is bakken toch een heerlijke hobby!

Toen wij in juli in Nederland waren hing ik ’s-avonds af en toe voor de TV. Zo maakte ik per toeval kennis met de eerste Twilight film, waarna ik verslingerd raakte aan de serie en in hoog tempo alle uitgebrachte delen verslond. Afgelopen week ging eindelijk ook de laatste film in première, en samen met een gezellige groep dames zat ik dan ook op die eerste dag in de bioscoop. Recensenten kunnen zeggen wat ze willen en zeuren tot ze een ons wegen, wat mij betreft was dit een van de geweldigste films die ik ooit heb gezien. Ik zat achter in mijn stoel gedrukt en had een paar dagen nodig om bij te komen. Superspannend, supermooi. En nooit eerder heb ik bij een film zoveel interactie met de zaal gezien. Het juichende publiek wanneer een slechterik zijn verdiende loon kreeg, het applaus als een held gespaard werd en de ontlading in de zaal bij het plot. Fantastisch om mee te maken.

Vol energie en goede moed ben ik dus aan ons tweede jaar Texas begonnen. En het belooft een mooi jaar te worden, waarin we onder andere mijn ouders een stukje van ons leven zullen kunnen laten zien!

Voor de liefhebbers: er staan weer nieuwe recepten op het receptendeel van dit blog!