Toen ik om zeven uur vanochtend opstond hing er een dikke grauwe mistlaag om het huis. Nu ben ik al niet zo’n ochtendmens, maar op dit soort donkere dagen vind ik het helemaal moeilijk om mijn bed uit te komen. Toch heb ik geen keus, Joris zijn school begint om half negen en ik moet er niet aan denken dat we een ‘Tardy’ krijgen. Opstaan mag ik dan niet leuk vinden, vergeleken bij terecht gewezen worden door een autoriteit (een tardy krijgen van de juffrouw in dit geval) is opstaan een stuk chocoladetaart. De geur van versgebakken brood maakt dat ik me al snel verzoen met het vroege opstaan en een uur later zitten we in de auto.  Als ik Joris op school heb gebracht en in mijn auto stap om naar huis te rijden zie ik hem voor het raam zitten, een emmertje met zeem en trekker naast hem, een plantenspuit in zijn hand. Geconcentreerd lapt hij de ramen, zijn tong uit zijn mond, zodra hij mij ziet spuit hij met een ondeugend gezicht extra water op het raam in mijn richting. Dan zwaaien we nog een keer naar elkaar en is het tijd voor mij om weg te rijden. Elke ochtend hetzelfde ritueel, elke ochtend genieten.

De mist is al snel opgetrokken en daarvoor in de plaats schijnt de rest van de dag de zon. Vandaag, eind januari, is het 28 graden Celsius. Ik zit in het prieeltje met Ingeborg en zie onze kinderen door de tuin banjeren, de kiezels van het pad veranderen in koffiekopjes en koekjes die door Joris ruimhartig worden uitgedeeld. Er hangt een heerlijke lentegeur in de lucht die mij samen met de zon op mijn huid blij maakt, eerlijk is eerlijk, dit is wat ik ga missen als ik over een paar jaar weer in Nederland woon.

Voor Amerikanen is het erg belangrijk dat men zich ontwikkelt. Regelmatig zie ik reclames die hameren op het belang van onderwijs en het versterken van de samenleving door zoveel mogelijk mensen zo hoog mogelijk op te leiden. Het is gebruikelijk kinderen vanaf drie jaar naar school te sturen, alwaar weinig ruimte is voor fantasie en spel maar des te meer aandacht voor de voorbereiding op het (basis)onderwijs. Joris brengt bijvoorbeeld regelmatig boekjes mee naar huis waarin hij cijfers en letters heeft overgetrokken met verschillende kleuren potlood, allemaal met als doel zo jong mogelijk te leren schrijven. Ik was in de veronderstelling dat dit onderwijzen dus vanaf drie jaar belangrijk werd gevonden, maar dit bleek niet helemaal juist. In de plaatselijke bibliotheek wordt wekelijks voor kleine kinderen ‘storytime’ georganiseerd, gratis en vrij toegankelijk. Een fantastische ervaring waarbij ik wederom het gevoel had dat Amerika ECHT zo is als in de film. Een uiterst vriendelijke, vrolijke mevrouw van een jaar of 45 (gokje)  -kleding keurig gestreken, haren in een beheerst knotje, vlekkeloze make-up-  verwelkomde de kinderen en hun moeders/oma’s op filmisch enthousiaste wijze. Elke bijeenkomst van storytime is gekoppeld aan een thema, in dit geval de maanden van het jaar, waarbij de vrolijke dame een aantal boekjes en liedjes heeft uitgezocht. Stil zitten luisteren naar het voor te lezen verhaal wordt in vlot tempo afgewisseld met zang en dans. Toen wij er waren sloot Elian elk dansje af met een wild applaus, waarbij hij “jajajaja” riep. Vervolgens kon er ook nog iets passend bij het thema geknutseld worden en werd je geacht het thema thuis nog eens aan te halen. Dit alles met als doel de ukjes zo goed mogelijk voor te bereiden op hun schoolgaande leven. Ondertussen vroeg ik mij steeds af hoe die mevrouw dat toch deed, en of ze de hele dag zo zou doen of dat ze alleen tijdens het uurtje storytime praat met een hoog lief piepstemmetje waarbij de Oh’s en Ah’s extra langgerekt en veelvuldig aanwezig zijn. Bijvoorbeeld in de regelmatig terugkerende zin in prachtig coloratuursopraan: “Oooooooh, I’m soooo excited!” En geen moment liet haar stralende van-oor-tot-oor-glimlach haar in de steek.

Wanneer wij vroeger op vakantie gingen reden we meestal naar Frankrijk. Dat wil zeggen, papa reed en wij probeerden ons te vermaken en te gedragen. Gedurende de reis mochten we dan om en om een cassettebandje uitkiezen. Een van de veelgekozen, door ieder gezinslid geliefde, cassettebandjes bevatte de muziek van de musical Les Miserables, ik ken deze liedjes dan ook nog steeds achterstevoren, binnenstebuiten en ondersteboven uit mijn hoofd en elke keer weer geven ze mij een magisch gevoel. Jeugdsentiment. Ik heb de nieuwe Nederlandse versie van de musical in 2008 of 2009 gezien, waarbij ik mijzelf gedurende de volledige voorstelling in bedwang moest houden niet op te staan en met mijn armen in de lucht uit volle borst mee te zingen. Ik kan echt helemaal niet zingen en moet zelfs bekennen dat ik op verjaardagen altijd playback zodat het geheel een beetje aan te horen blijft, dus gelukkig voor de mensen in de zaal kon ik mij inhouden. De film Les Miserables draait sinds enkele weken in de bioscoop en eindelijk had ik iemand zo gek gekregen met mij mee te gaan. Martin weigerde pertinent, maar gelukkig had Ingeborg wel zin in een avondje uit. Bewapend met chocolade-ijs en een chocoladeletter, we waren voorbereid op een tranentrekkende film, moest ik mij wederom drie uur aan mijn stoel vastklampen. Wat een heerlijke film en geweldige muziek. De volgende dag heb ik niets anders gedaan dan luidkeels alle liedjes ten gehore te brengen aan mijn immer luisterende publiek: Joris en Elian. Arme jongens.

Waar was ik gebleven? De afgelopen maand is voorbij gevlogen, vol met afwisselend leuke en minder leuke gebeurtenissen. Net een normaal leven dus. De decembermaand stond dit jaar meer dan ooit in het teken van verwachting. Te beginnen met  -“vol verwachting klopt ons hart”- het Sinterklaasfeest, dat we dit jaar samen met Harmen, Ingeborg en Annelin zouden vieren. Vanuit Nederland hadden we geweldige pakketten gekregen met alle benodigdheden voor een heerlijk avondje, dus het enige wat ik zelf nog moest doen was het koken van een pan erwtensoep. Spliterwten, rookworst, prei en wortel waren bij de plaatselijke Walmart in overvloed te verkrijgen, selderijblad werd wat ingewikkelder en toen bleek dat het blad niet apart verkocht werd, nam ik een bos bleekselderij mee naar huis die goed in het blad zat. Helaas was ik er daarmee nog niet. In een lekkere traditionele sinterklaasavonderwtensoep hoort namelijk ook een in kleine blokjes gesneden knolselderij. En laten ze die nu net niet verkopen bij de doorsnee Texaanse supermarkt. Ik heb werkelijk een volledige dag gespendeerd aan de zoektocht naar deze blijkbaar uiterst zeldzame knol,  maar toen ik met lege handen de Chinese groothandel aan de andere kant van Killeen verliet vond ik het mooi geweest. Overigens echt een aanrader die Chinese winkel, zolang je weet wat je moet hebben en hoe dat eruit ziet of wanneer je de Chinese taal beheerst, want de Chinese medewerkers spreken vloeiend Chinees maar vrijwel geen Engels. Afijn, mijn enige optie was nog om een rit van een uur te maken naar de Wholefoods in Austin, maar omdat het al laat was en ik er ook niet zeker van was dat ze daar wel Celeriac verkochten, besloot ik dat de erwtensoep het dit jaar zonder zou moeten stellen. Om dit leed enigszins te verzachten maakte ik naast de knolloze erwtensoep een flinke hoeveelheid gevuld speculaas en twee roomboteramandelstaven. Het is zo leuk om al die Hollandse lekkernijen zelf te maken, dat ik serieus overweeg dit na terugkomst in Nederland te blijven doen. De soep stond te pruttelen en het huis geurde naar speculaaskruiden, gehakte amandelen en citroenrasp dus ik was klaar voor een gezellige avond met onze vrienden, toen de telefoon ging. Harmen en Ingeborg bleken geen Sinterklaas te kunnen komen vieren die avond, omdat hun tweede kindje zich eerder dan verwacht zou aankondigen.  Nadat ik snel Joris van school had gehaald kwamen ze Annelin bij ons brengen en vertrokken zij naar het ziekenhuis. In overleg besloten wij toch Sinterklaas te vieren met Annelin en de jongens, wat resulteerde in een enorm gezellige avond, weliswaar met een stuk minder afnemers voor erwtensoep en amandelstaaf. Op het moment dat Piet aan de deur klopte werd het wel even heel erg spannend, want Joris riep:”oh, Annelin, daar zijn jouw papa en mama weer”. Gelukkig was ze direct afgeleid door de mand met cadeaus die op de stoep stond. Ook de volgende dag hebben de jongens en ik genoten van Annelins aanwezigheid en toen Harmen haar die avond op kwam halen kon ik aan een trotse maar uitgehongerde vader van een prachtige tweede dochter, Liselot, gelukkig nog een kom erwtensoep slijten. De rest van de week at ik elke dag hetzelfde als lunch: erwtensoep ja. De zaterdag hierna hadden we nog een groot Sinterklaasfeest met alle Nederlanders op Martins werk. Ook vreselijk gezellig, ondanks het feit dat onze kleine helden doodsbang waren voor zowel de Sint op cowboylaarzen als zijn twee enthousiaste Pieten en ikzelf eigenlijk in bed had moeten blijven liggen met een griepje.

Van Joris zijn school heb ik aan het begin van het jaar een handige kalender gekregen, waarop alle belangrijke, danwel afwijkende dagen/activiteiten worden vermeld en als voorbeeldig ouder schreef ik al deze bijzonderheden direct in mijn agenda. Zo kwam het dat ik wist dat Joris op vrijdag de 14^e zijn laatste schooldag van dit jaar zou hebben, waarbij ik hem na een kerstviering en brunch al tussen de middag mee naar huis mocht nemen voor drie weken vakantie. De maandag hiervoor werd mij door de juffrouw een intekenlijst in handen geduwd, waarop ik kon vermelden wat ik voor de brunch zou meenemen. Toen ik zag dat ze een “yummie dessert” zochten, was mijn keuze snel gemaakt. Donderdagochtend stond ik dus al vroeg in de keuken om verse cupcakejes te bakken en versieren. Toen ik ze alle dertig net uit de oven had gehaald was het tijd om Joris van school te halen, alwaar ik de juf vroeg hoelaat we de volgende dag verwacht werden. Juf keek mij aan alsof ik Hollands sprak, maar begreep na een paar tellen toch dat ik doelde op de kerstviering. Met een stalen gezicht vertelde ze me dat de kerstviering pas plaatsvond op vrijdag de 21^e. Ik had me in de datum vergist. Joris had nog een week langer school en dertig kleine cakejes stonden voor jan-met-de-korte-achternaam uit te dampen op mijn aanrechtblad. En ik was boos! Boos op mijzelf dat ik toch zo dom had kunnen zijn om de kalender verkeerd over te nemen in mijn agenda. Hoe had ik me nou zo kunnen vergissen, en waarom had ik het niet even nagekeken voordat ik aan het bakken was begonnen. Eenmaal thuis pakte ik de schoolkalender er nog eens bij om andere eventuele fouten recht te zetten, toen ik zag dat ik mij helemaal niet had vergist. Op de kalender stond echt 14 december. Toen ik de juf hiermee confronteerde de volgende ochtend vertelde ze me doodleuk dat de kalender inderdaad niet klopte en dat wel meer ouders zich hierdoor hadden “vergist”. Als ik wilde kon ik een gecorrigeerd exemplaar krijgen in het kantoor van de directrice. Kijk, dat noemen wij nou mosterd na de maaltijd. Geheel tegen mijn bakprincipes in gooide ik de cakejes in de vriezer, om de volgende week wel te bekijken of ze daar nog acceptabel uit zouden komen. Bijkomend voordeel van deze situatie was dat ik nu meer tijd had om de decoraties te maken: tien sneeuwpopjes van fondant, tien rudolph-the-rednosed-raindeertjes van fondant en tien meringue-kerstboompjes. En nog beter: Martin en zijn ouders zouden er de 21^e ook bij kunnen zijn, terwijl ik de 14^e alleen met de jongens had moeten gaan. Die 21^e liep ik om acht uur in de ochtend met mijn goddank-nog-heerlijk-uit-de-vriezer-gekomen-kerstcc’s naar school, waar tot mijn grote schrik nog een stuk of vijf andere moeders met een stuk of honderd andere cupcakes aan kwamen lopen. Echte Texaanse cupcakes welteverstaan, met knalgroene en knalrode buttercream (die zonder butter dus, zie een van mijn eerdere blogs). Ikzelf mocht die van mij er dan verreweg het mooist en lekkerst uit vinden zien, toch was ik bang dat ik ze die middag alle dertig weer mee naar huis zou moeten nemen omdat ik verwachtte dat de kindjes zouden kiezen voor wat ze kenden.

Om elf uur mochten Martin, opa, oma, Elian en ik dan eindelijk ook op school verschijnen. Vol verwachting keken we naar de deur waardoor Joris met zijn klasgenootjes binnen zou komen. De directrice waarschuwde ons (en de zaal vol andere ouders) dat het een kortdurende voorstelling zou zijn in verband met de korte spanningsboog van onze drie tot zesjarigen, en dat we vooral moesten blijven zitten wanneer er een kind zou gaan huilen. Eindelijk ging daar de deur open en een keurig rijtje kinderen, handjes op de rug, kwam het lokaal binnen. Onze Joris bijna achteraan, niet wijkend van de zijde van zijn favoriete juf (waar je in Nederland 1 juf op 30 kinderen hebt, heeft deze school 3 juffen op 15 kinderen). Even leek hij te stagneren bij de aanblik van een lokaal vol onbekende grote mensen, maar al snel herstelde hij zich en zocht hij zijn plaats tussen zijn klasgenootjes. Vrolijke kerstliedjes in Engels en Spaans werden luidkeels door de hele groep gezongen, ondersteund door enthousiast uitgevoerde handgebaren. (voor de beeldvorming: I, wijs naar jezelf, wish YOU, wijs naar de groep ouders, a merry christmas!) Het was zo leuk om te zien hoe goed Joris aan dit alles meedeed en hoe fijn hij het heeft op school. Na afloop van het zingen werd het chaos toen alle kinderen hun ouders/grootouders mochten opzoeken om gezamenlijk op de brunch aan te vallen. Al vlug kwam ik erachter dat mijn zorgen wat betreft de cakejes niet nodig waren geweest. Toen wij, tien minuten na de start van de brunch, voor de tafel met eten stonden konden we nog net vier van mijn kerstboomcakejes voor onszelf bemachtigen. Ik ging met een lege schaal naar huis.

Martins ouders waren hier een week, waarin we uiteraard allerlei leuke activiteiten hebben ondernomen. Helaas was het veel vriezen, weinig zon, dus een aantal van onze geplande uitjes konden niet doorgaan. Desondanks hebben we ons prima vermaakt. Zo gingen we een dagje naar het Mayborn museum in Waco, zeker voor herhaling vatbaar! Beneden waren expositieruimtes met tentoonstellingen variërend van treintjes tot opgezet plaatselijk ongedierte, boven was kamer na kamer gevuld met wetenschappelijke thema’s gegoten in de vorm van een kinderspeelparadijs (thema’s als water, elektriciteit, menselijk lichaam, muziek, beeld en geluid, de werelddelen, insecten en reptielen, vervoer, afvalverwerking, de geschiedenis van Amerika, archeologie en klimatologie). Tevens een onvergetelijke ervaring was de nachtelijke autorit door Blora: ‘Nature in Lights’. Je betaalt vijf dollar per auto en rijdt dan in een colonne medegeïnteresseerden de uitgestippelde route, waarlangs duizenden kerstlampjes in de meest fantastische opstellingen staan uitgestald. Met als klap op de vuurpijl het laatste stukje van de route, waarbij je door een gigantische tunnel van bewegende kerstlichtjes rijdt. Zeer indrukwekkend, maar misschien wel nog imposanter was de ruim-tien-kilometer-lange file voor de ingang van deze kerstshow. Verderop in de week zijn we nog in het treinenmuseum in Temple geweest, een kleine expositieruimte met krantenknipsels, oude treinspullen en modeltreintjes. Helaas konden we niet in de oude trein die buiten stond, in verband met de kou hadden ze deze afgesloten. Uiteraard hebben we ook de hele week lekker gegeten, waarbij we mijn kookkunsten afgewisseld hebben met etentjes buiten de deur. Zo heb ik er weer een favoriet restaurant bij: de all-you-can-eat-buffet-chinees-voor-elf-dollar, alleen al het toetjesbuffet is het waard nog eens terug te gaan. Omdat ik van Hedwig een halve knolselderij kreeg (yesss), door haar gevonden in een winkel op de plaatselijke legerbasis, maakte ik wederom een pan erwtensoep. Verder bakte ik een kerststol met amandelspijs, een spinazietaart, lasagne en een gehaktbrood. Speciaal voor kerst maakte ik het kersttoetje dat ik al jaren eet met kerst maar nog nooit zelf had gemaakt: Tuiles met ananasijs en mango-sinaasappelsaus. Heerlijk, alhoewel de saus me net ff beter smaakt wanneer hij door mijn moeder is gemaakt. Voordat Toine en Willemijn weer vertrokken hebben Martin en ik nog van de gelegenheid gebruik gemaakt door een avondje samen naar de film te gaan. We kozen The Hobbit, ik vond hem geweldig, Martin vond de start wat traag. Over een jaar wordt het volgende deel verwacht, nu maar hopen dat we dan weer zo’n fijne oppas kunnen regelen.

Op oudejaarsavond gingen we in de herkansing met Harmen, Ingeborg, Annelin en Liselot. Ik maakte oliebollen, Limburgse wafels en een toetje, Harmen maakte een heerlijk voor- en hoofdgerecht en twee fantastische Franse broden met Tapenade en kruidenboter. Bovenal hebben we genoten van de gezelligheid! (alhoewel Joris na twee weken ontbreken van de schoolstructuur vrijwel letterlijk knallend het nieuwe jaar inging)

2012 is voor ons een verkennend jaar geweest, en vol goede verwachtingen zijn we 2013 ingegaan. Er is hier in Texas veel om van te genieten, zoals de vele zonuren en de warme temperaturen, de ruimte om me heen zowel binnen als buiten, het vertraagde levensritme en de tijd die ik met mijn gezin kan doorbrengen. Maar de afgelopen maand ben ik ook erg geconfronteerd met de minder mooie kanten, steeds vaker dringt tot me door hoe anders ik ben dan de gemiddelde Texaan, hoe anders ik in het leven sta. En hoe moeilijk ik het vind dit te accepteren, me hierin vrij te bewegen. Soms krijg ik het gevoel dat ik me in de middeleeuwen bevind,  een vreemd soort middeleeuwen dan, waarbij techniek en materiaal wel zijn doorgegroeid maar opvattingen, idealen en omgangsvormen niet. Mijn beeld van Amerika als ontwikkeld en vrij land blijkt in verschillende opzichten onjuist, in elk geval als ik luister naar de Texanen die ik tot nu toe ben tegengekomen en dat afzet tegen wat ik zelf onder ontwikkeld en vrij versta. Denk hierbij aan opvattingen omtrent homoseksualiteit (vinden ze hier slecht en onnatuurlijk), de rolverdeling tussen man en vrouw, de opvoeding/indoctrinatie van kinderen (bijvoorbeeld kinderen vanaf vier jaar oud elke ochtend trouw laten zweren aan de Amerikaanse vlag, doen ze dit niet: straffen), de omgang met zwakkeren in de samenleving en vooral het vuurwapenbezit. Op 14 december werden op een basisschool in Connecticut 20 kleine kinderen en 6 volwassen vrouwen neergeschoten, dit zal jullie ook in Nederland niet ontgaan zijn.  Ik was geschokt, het was niet hier in de buurt en toch voelde het voor mij heel dichtbij. Mijn gevoel van verdriet, kwaadheid en machteloosheid hieromtrent werd versterkt toen ik de volgende dag mijn boodschappen ging halen in de Walmart, alwaar ik geconfronteerd werd met de (in mijn ogen idiote) werkelijkheid dat iedereen in dit land, op elk moment,  elk gewenst wapen kan kopen. Je kunt immers gewoon in de supermarkt een wapen uitkiezen en meenemen. Voor mij is het onbegrijpelijk dat er nog steeds mensen zijn die volhouden dat de huidige Amerikaanse wapenwetgeving goed is zoals hij nu is, maar die mensen zijn er wel en houden zich beslist niet stil. Onthutst was ik door de in mijn ogen respectloze plaatjes en teksten die op de social networks verschenen, die onder andere suggereerden dat iedereen die de wapenwet wil aanpassen schietpartijen zoals op de betreffende basisschool in de hand zou werken. In mijn gevoel van machteloosheid probeerde ik hierover de discussie aan te gaan, maar al snel bleek dit een onbegonnen zaak. Want een discussie valt simpelweg niet te voeren met mensen die zich al na een half weerwoord mijnerzijds gaan gedragen als een peuter met een driftbui. Werkelijk waar, ik heb geen enkel argument gehoord of gelezen dat berustte op feiten of gedegen onderzoek. En net als toen Obama de verkiezingen won van Romney, lijken het ook nu weer de conservatieve mensen die vooral door grof taalgebruik en hard schreeuwen hun gelijk willen halen. Over de rug van al de slachtoffers die hier keer op keer vallen door vuurwapens. Op de dagen dat ik dit tot mij door laat dringen gebeurt er ook iets moois: ik waardeer des te meer het land waarin ik ben opgegroeid, de opvoeding die ik heb gehad en het feit dat ik daar over een aantal jaar weer naar terug kan keren. Compleet met een rugzak gevuld met ervaring, zelfontwikkeling en mooie herinneringen. Ik weet meer dan eens wat ik mijn kinderen wil bijbrengen. Respect, een open blik, tolerantie, liefde. En ik hoop met heel mijn hart, dat we in Nederland kunnen vasthouden aan, en verder ontwikkelen in, onze vrije, tolerante samenleving. Dit is dan ook wat ik jullie allen wens voor 2013: Liefde, vrijheid en een open mind!

Ik verwacht mijn volgende blog weer met wat meer humor te schrijven, dit was wel weer genoeg zware kost voor een jaar. Overigens voel ik mij, hopelijk ten overvloede, genoodzaakt te vermelden dat Amerika een enorm land is, en Texas een grote staat, met heel veel verschillende mensen en dat ik dus geenszins bedoel die allemaal over een kam te scheren of het hele land weg te zetten als conservatief. Gelukkig heb ik ook vanuit Amerikanen genoeg tegengeluid gehoord wat betreft gevoelige onderwerpen als de wapenwet, waaronder een mooie en goed onderbouwde documentaire over schietincidenten. Ik zie hier maar een fractie van het land en de mensen en ik schrijf vanuit wat ik hier meemaak en mijn eigen beleving daarvan.

Tot slot wil ik Iedereen heel erg bedanken voor de lieve, bemoedigende reacties op mijn blogs! Ik hoop dat jullie de blogs die volgen met plezier blijven lezen het komende jaar. Helaas is de fotoruimte op deze site beperkt en zit ik aan de limiet, dus zal ik oude foto’s moeten verwijderen om nieuwe te kunnen plaatsen.