Omdat ik op dinsdag altijd iets leuks ga doen met Ingeborg en haar meiden, gebeurt er wel eens iets grappigs dat zij al prachtig in haar blog heeft omschreven voordat ik toekom aan mijn blog. Andersom zal dit overigens waarschijnlijk ook wel eens het geval zijn. Meestal geef ik dan toch weer mijn eigen draai aan het verhaal, maar in dit geval zou ik het echt niet anders willen/kunnen verwoorden. Daarom een klein stukje plagiaat om dit blog mee te beginnen:

“ Voorheen gingen we op dinsdag altijd naar de peutergym, maar dat is helaas niet meer. Elian, de jongste van Karlijn, is een echte wegloper. Een jongetje waarvan z’n beentjes al de loopbeweging maken nog voordat je hem op de grond hebt gezet. Bij de peutergym gaat ie helemaal los. Een prachtig gezicht!! Afijn, Karlijn en ik stapten 2 weken geleden nietsvermoedend op de gebruikelijke tijd bij de peutergym naar binnen en de mevrouw achter de balie deed of ze water zag branden. Want wàt kwamen we in hemelsnaam doen op deze mooie dinsdagochtend? Er wàs immers helemaal geen peutergym. Hoe kwàmen we erbij? Ahum… nou mevrouw, tot op vorige week dinsdag stonden wij hier altijd. Een gevalletje ”same time, same place” – zeg maar”.  

Oke, de afloop dan toch nog even in mijn eigen woorden: nadat de dame ons een minuut of tien vol ongeloof had aangestaard, zag ze ineens het licht: “ooooh, peutergym, jaaaa, nee dat doen we sinds vandaag niet meer op dinsdag, maar op woensdag en vrijdag zijn jullie welkom”. We konden nog net voorkomen dat de kindjes als troost een lolly in hun mond geduwd kregen. Gelukkig was het die dag maar 23 graden, waardoor we ter vervanging van de gym lekker in de speeltuin buiten konden spelen. “wel koud!” vond Joris.

In de afgelopen maand zijn Ingeborg en ik ook weer met de kinderen naar de dierentuin geweest, twee keer zelfs. Het is opvallend hoe actief de dieren de laatste tijd zijn, het is zo’n heerlijke dierentuin dat ik er elke week wel naartoe zou kunnen zonder me te vervelen. De laatste keer moest ik mezelf wel bedwingen een Texaanse moeder niet een plens water in haar gezicht te gooien, ze was overduidelijk wat oververhit. De vrouw zag eruit of ze, in plaats van in de dierentuin met haar schattige blonde dochtertje, liever aan de costa del sol had gelegen met een cocktail en een persoonlijk assistent met een parasol en massageolie. Ze droeg een kobaltblauwe jurk, sophisticated slippertjes  en een grote strohoed, maar haar gezicht stond op onweer. Toen haar dochtertje schrok van een onverwachte beweging van de orang-oetan en begon te huilen, riep moeder dat ze stil moest zijn. Het meisje met-naar-haar-moeder-uitgestrekte-armpjes ging daarop nog harder huilen, tot ergernis van de moeder. Die vond het nodig haar dochter daarom hard te slaan. Ik kan dat soort dingen echt niet aanzien, verschrikkelijk. Zo hard en koud. Toch wees Ingeborg me er terecht op dat die moeder gewoon niet anders weet en waarschijnlijk zelf zo behandeld is als kind. Dit is nu eenmaal wat ze hier onder opvoeden verstaan. Een uurtje later zagen we dezelfde familie weer, bij het paviljoentje. Daar kreeg het schattige blonde meisje een grote beker knalroze limonade en een ijsje, terwijl mijn jongens het moesten doen met mijn van huis meegebrachte aardbeien, boterhammen en met water verdund appelsap. Wat zal die moeder wel niet van mij gedacht hebben…

Nog een leuk uitstapje maakten we naar het Mayborn Museum in Waco. Daar was ik al eens eerder geweest met Martins ouders, maar dit keer gingen we ook naar het bijbehorende historisch dorp buiten. Destijds vroren onze oren van ons hoofd, dus sloegen we het over. Nu was het 38 graden en vroegen we ons dus wederom even af of het wel te doen was. Gelukkig werden we er al snel aan herinnerd dat we in een Texaans historisch dorp liepen. Het eerste gebouw dat we ingingen, de oude dorpswinkel, ademde volledig de sfeer van het jaar 1897… op de aangenaam blazende airco na.

De afgelopen tijd is Martin drukker dan ooit. Heel fijn, dat hij eindelijk doet waarvoor we hier gekomen zijn. Het gaat echter wel ten koste van de tijd met zijn gezin. Degene die ons ooit in de voorlichting voor ons Texaanse avontuur wist te vertellen dat we zoveel meer tijd samen zouden hebben dan in Nederland moet zijn praatje toch eens herzien. Voor Joris is het vooral vreemd dat hij papa soms een hele week niet ziet, terwijl er wel elke ochtend een bakje op zijn vaders plek van de ontbijttafel staat waar uit gegeten is. Dat Martin veel weg is betekent wel dat wij ongemerkt konden werken aan ons vaderdagkunstwerk, waarbij Elian alle kleurtjes verf niet alleen op kleur maar toch ook op smaak wilde beoordelen. Dit doet me denken aan Martins 35^e verjaardag vorige week. We gingen eten bij de TGIF (thank god its Friday), waar het meisje achter de balie ons vroeg of Elian ook een kleurplaat en krijtjes mocht hebben. Ja hoor, zei Martin “daar is hij dol op”, wetend dat Elian die krijtjes aan tafel direct in zijn mond zou stoppen. Overigens heb ik geen taart gebakken voor Martin dit jaar, maar daar had ik een goede reden voor. Het weekend na zijn verjaardag werd namelijk het 100jarig bestaan van de militaire luchtvaart in Nederland gevierd, waarvoor ik een taart mocht maken. Een flinke taart, voor 64 personen, en een serieuze opdracht dus al mijn tijd en energie waren daaraan besteed. Om het goed te maken bakte ik een paar dagen later nog wel wat cupcakejes die hij op zijn werk kon uitdelen, met als Thema  4th of july.

Independence day zegt mij altijd erg weinig, ik geloof niet dat we er vorig jaar iets aan gedaan hebben. Dit jaar besloten we toch eens een kijkje te nemen op dit grote Amerikaanse volksfeest. Martin had er verplicht vrij voor moeten nemen, dus dat was alvast een feestje. ‘s-Avonds zijn we naar de legerbasis hier in de buurt gereden, alwaar ons een groot vuurwerk was beloofd. Tijdens de rit zagen we al wat een enorme happening dit zou zijn. Overal langs de snelweg zag het zwart van de mensen. Pickups in de berm geparkeerd, zij aan zij, met in de laadklep koelboxen, klapstoeltjes en rood-wit-blauw-gekleurde mensen. Op een parkeerplaats in de buurt van de afsteekplaats hebben ook wij onze auto neergezet, achterklep open en de stoelen in standje tailgate. Ondanks het tijdstip (21.00-22.30) waren de jongens superenthousiast. Joris had hele gesprekken in het Nederengels met onze tailgateburen: “look, over there! Vuurwerk!” . De finale was echt briljant, zo mooi en groot heb ik het niet eerder gezien. Waarbij ik wel eerlijk moet vertellen dat ik eigenlijk niet van vuurwerk houd en  dus sowieso niet veel vuurwerkfinales heb gezien.

Dan een wetenswaardig stukje Texaanse idioterie. We hebben namelijk een vogel in de tuin. In de boom naast ons slaapkamerraam. Ik dacht eerst dat het ging om een nestje kleine vogeltjes, maar al snel kwam ik erachter dat het een volwassen gekke vogel is. De hele dag zie je hem wel, maar hoor je hem niet, maar zodra het twaalf uur s-nachts is, en pikkedonker, en wij lekker liggen te slapen, begint hij te kwetteren. Hij zingt de sterren van de hemel, zijn volledige oeuvre komt voorbij:” twiettwietwie, prrrrr, tjirptjirp, fietefietefiet”. En wel op zo’n volume dat ik er op geen enkele wijze doorheen kan slapen. Kwettergek word ik ervan, aangezien het beest pas tussen 03.00 en 04.00 zijn snavel houdt. Midden in de nacht sta ik dan ook regelmatig met de maglite (grote zaklamp die onder andere zeer geschikt is om eventuele indringers mee af te weren) naar buiten te schijnen, omdat onze gevleugelde vriend daar een kwartiertje stil van wordt. Nu hij daaraan begint te wennen, en dus gewoon doorzingt ondanks het licht, vind ik dat er drastischer maatregelen genomen moeten worden. Zo struin ik het internet af op zoek naar deze vogel met de kolder in zijn kop, want zeg nu zelf, welke vogel zingt er nou s-nachts?!  Wat blijkt, het gaat om een mockingbird (nl: spotvogel). DE staatsvogel van Texas en tot overmaat van ramp: beschermd. De alleenstaande mannelijke mockingbird staat erom bekend bij nacht zijn stem te trainen en ter illustratie van wat ik hoor, iets uitgebreider dan wat ik zelf hierboven al schreef, plaats ik hier nog een stukje plagiaat (van een website over mockingbirds geplukt):  “The song of the mockingbird is, in fact, a medley of the calls of many other birds, each repeated several times. It will imitate other species’ songs and calls, squeaky gates, pianos, sirens, barking dogs, etc. Each imitation is repeated two or three times, then another song is started, all in rapid succession”. Het feit wil namelijk, dat de vrouwelijke mockingbird valt op het mannetje met het grootste repertoire imitatiegeluiden. Voor wie nu zelf wil horen wat mij uit mijn slaap houdt s-nachts, surf eens naar deze link: http://www.youtube.com/watch?v=5pUxOaN_rec  . Voor ons zit er niets anders op dan samen met onze vrijgezelle vogel te wachten op een vrouwtje dat zijn zangkunsten waardeert.

Dat Texanen (Amerikanen) boeven zijn, dat wisten we natuurlijk allang. Maar wat ik deze week meemaakte was wel weer heel bijzonder. Ik heb al anderhalf jaar hetzelfde telefoonnummer, en al die tijd word ik met grote regelmaat gebeld door mensen die op zoek zijn naar ene meneer Gonzales. Bijvoorbeeld door de apotheker, het ziekenhuis, een schuldeiser, een ‘vriend’. Eergisteren werd ik wederom voor meneer Gonzales gebeld, dit keer door de assistent-sheriff van een of andere county met een dagvaarding voor een rechtszaak begin juli. Het klonk allemaal nogal ernstig en ik vertelde de man eerlijk dat ik vaak gebeld word voor degene die hij zoekt, maar dat ik hem niet ken of ben. Daarop wilde de deputy weten wie ik dan was “karlijn” en hoe oud ik was “eenendertig”. Ik antwoordde braaf, want ik had tenslotte een politieman aan de lijn. Toen hij vervolgens vroeg of ik getrouwd was begon ik het gesprek wel een beetje vreemd te vinden, maar ik bevestigde toch maar eerlijk. Zijn reactie: “oh, dat moet dan wel een hele gelukkige man zijn, want je klinkt heel erg mooi”. Juist ja. Meneer de politieman. Dankuwel, maar u belt over ene Gonzales, en die ken ik niet. En met een ”byebye Beautiful” hing de man op, een stomverbaasde 31jarige getrouwde Karlijn achterlatend.