Er was eens, lang geleden …. een meneer bij ons op bezoek die ons een waterfilteringssysteem wilde verkopen. Mijn lieftallige echtgenoot vindt het namelijk leuk om kleine beetjes geld binnen te harken met de vele acties die men hier verzint. Zo is hij niet te beroerd zo nu en dan een proefrit te maken in een auto die hij zeker weten niet gaat kopen, wanneer hij in ruil daarvoor een kraskaart krijgt die een waarde kan hebben tussen de 1 en de 1000 dollar. Op die manier hebben we in de afgelopen drie jaar toch al vijftig dollar verdiend. Ook gaat hij soms langs de autodealer voor prijsjes: 7 dollar. Dankzij het invullen van online enquêtes kunnen we ons in de zomer af en toe een lekker softijsje van de Macdonalds veroorloven, opbrengst tot nu toe 10 dollar. Op een goede dag in februari werden we gebeld dat een bedrijf dat waterfilters verkocht bij ons langs wilde komen voor een demonstratie. In ruil daarvoor beloofden ze ons een waardebon, 20 dollar, van Lowes (doe-het-zelfzaak). Dus zaten wij in het weekend aan tafel met een ENORME jongeman, die ons allereerst de noodzaak van kwalitatief goed water uitlegde. Zo wist hij ons te vertellen dat het drinken van water belangrijk was voor de gezondheid en slanke lijn (ahaaa, als de meneer waar wij samen drie keer inpassen dat zegt zal dat wel zo zijn). Zelf vond hij het gelukkig ook wel een beetje gek om dit, gezien zijn postuur, aan mensen te moeten vertellen. Vervolgens kregen wij een informatief filmpje te zien over water, althans, dat was de bedoeling, maar de batterij van zijn tablet was leeg en dus moesten wij hem eerst van stroom voorzien. Eenmaal ingeplugd konden we dan toch kijken naar een herhaling van onze basisschoollessen over water, ik waande me meteen terug in de projectweek over water op de regenboog. (vaag speelt er nu een liedje in mijn hoofd met als tekst: tralalalalalalala lalala, iemand?) Na dit filmpje moesten wij aangeven wat wij hiervan geleerd hadden…..uuuuhmmm, terwijl ik nadacht over wat ik toch kon zeggen om die man niet teleur te stellen hoorde ik martin al antwoord geven: “niets”. Tijd dus voor de demonstratie. Ik moest een stapel handdoeken ter beschikking stellen, zodat hij eerst zijn spannende koffertje op een handdoek op het aanrecht kon zetten. Je kunt tenslotte niet het risico lopen dat mensen je aanklagen omdat je een kras op hun granieten blad hebt gemaakt. Waarom hij zelf voor zijn waterdemonstratie geen handdoeken had meegebracht, heb ik maar niet gevraagd. Uit het koffertje kwamen allerlei buisjes en slangetjes en een grote bak met wat leek op zwart zand (even off topic: ik kan nog altijd geen ‘zwart’ intikken op mijn computer zonder er een s achter te zetten… vraag me toch af of dat aan mij ligt of dat andere leden van de zwartsfamilie daar ook last van hebben). Afijn, de beste man moest vervolgens ons water gebruiken en vulde zijn buisjes, schudde ermee, liet ze rusten en stelde ons dan allerlei gezellige vragen over kleur, helderheid, geur, smaak en gevoel. Ik vond het in zijn fan-tas-tische systeem gefilterde water nog steeds niet te zuipen, maar ik ben nu eenmaal een verschrikkelijke pietlut als het gaat om de smaak van water. Ik drink in Texas alleen water uit flesjes, maar ook in Vianen vond ik het kraanwater niet te drinken. In Amerongen en Doorn vind ik het water dan weer prima uit de kraan. Toen hij ons op smaak niet kon overtuigen en wij ook al niet onder de indruk bleken van enge praatjes over het minder goed schoonmaken met ongefilterd water, gooide hij het over een andere boeg. Ik moest mijn handen wassen, rechts met filterwater, links met kraanwater. Daarna moest Martin aan mijn handen voelen om te merken hoe vreselijk veel zachter mijn rechterhand nu was dan mijn linker. “Moet u zich voorstellen dat uw vrouw elke dag zoveel zachter aanvoelt wanneer u ons waterfilter koopt!”. Martin voelde echter geen verschil, ik ook niet, en al had hij verschil gevoeld, dan nog had het hem een biet kunnen wezen of ik zachter uit de wasstraat zou komen. Als ultiem overtuigingsmiddel had de man nog het financiële plaatje achter de hand. Slim, want daar zou je martin nog wel eens mee kunnen overtuigen. Helaas voor de beste man bleek het financieel alleen aantrekkelijk om zijn filter te kopen wanneer je vervolgens tien jaar in hetzelfde huis zou blijven zitten en, niet onbelangrijk, wanneer je toch al in het dagelijks leven een vermogen uitgeeft aan chemische schoonmaakmiddelen en verzorgingsproducten die, volgens de folder, overbodig zouden worden bij het gebruik van zijn gefilterde water. Op den duur had hij wel door dat aan ons niet te verdienen viel, dus pakte hij zijn spullen. Zonder iets te zeggen over de waardebon probeerde hij ons gedag te zeggen en het huis uit te komen, maar zo gemakkelijk kwam hij er bij Martin natuurlijk niet vanaf. Toen Mart hem vroeg naar de bon beweerde de beste man dat hij door zijn bonnen heen was en gaf hij ons een ander –naar later bleek volstrekt waardeloos- couponboekje en de belofte de volgende dag de lowesbon te komen brengen. Nu voel je vast al nattigheid (inkoppertje). Uiteraard kwam onze vriend nooit weer om.
Maart 2014. Aangezien ik al maanden liep te klagen over het tekort aan koel- en vriesruimte, kwam de vraag van een Amerikaanse collega wie zijn oude koelkast wilde hebben geen dag te laat. We maakten een afspraak op een zondag met de man om hem hier af te leveren en zorgden dat in onze garage plek was om het apparaat neer te zetten. Hiervoor moesten een aantal spullen uit het nisje in de garage tijdelijk staan op de plek waar altijd de neus van mijn auto staat,waardoor de auto niet meer zover in de garage kon als normaal. Natuurlijk ging de bezorgafspraak die dag op het laatste moment niet door, zoals dat gebruikelijk is bij onze Texaanse medemens, dus besloten we de wekelijkse boodschappen te gaan halen (voor het vervolg van dit verhaal is het nog best interessant dat ik ongeveer in week 38 van mijn zwangerschap zat). Weer thuis bracht ik de eerste tassen naar de keuken terwijl Martin zag dat hij best nog wat verder de garage in kon met de auto. Twee tellen later hoorde ik een boze man een aantal beter-niet-te-herhalen-woorden roepen, gevolgd door “karlijn, ik heb iets doms gedaan”. Ik dacht nog dat hij een pak melk of een bak eieren had laten vallen. Gelukkig bleek dat er geen eierschalen op de grond lagen, maar helaas wel miljoenen scherven van de achterruit. Mart was inderdaad verder de garage ingereden en had daarbij de achterklep open laten staan. Hierdoor had de garagedeur de ruitenwisser gegrepen en zo de achterruit uit de auto getrokken. Uiteraard was er geen enkel bedrijf beschikbaar om de ruit direct te repareren, dus moest Martin vier dagen carpoolen zodat ik in geval van nood zijn auto zou kunnen gebruiken. Op donderdag werd de ruit gemaakt door een rasechte Texaan en zijn dochter. Compleet met oude, stoffige pick-up truck, versleten spijkerbroek en een gebit dat duidelijk liet zien dat je van het repareren van autoruiten geen zorgverzekering kan betalen (we hadden wel de goedkoopste reparateur uitgezocht). Ze leverden geweldig werk, in een paar minuten had ik een prachtige nieuwe achterruit en waren de scherven van de vorige opgeruimd. We maakten een gezellig praatje en de man bleek een poosje in Duitsland te hebben gewoond, zoals zovele Amerikanen die we hier spreken. Hij was vooral onder de indruk van de Europese solidariteit, de manier waarop wij voor de zwakkeren in de samenleving zorgdragen en dan met name het feit dat hierdoor iedereen in elk geval een basiszorgverzekering heeft. Dit staat in schril contrast met Amerika, waar door onder andere de goedlopende marktwerking in de zorg alleen de rijkere mensen nog benodigde zorg (een verzekering) kunnen betalen. Ondanks de twaalf werkuren die hij dagelijks maakte kon hij zich geen verzekering veroorloven. De keuze voeding en een dak boven je hoofd of verzekering is immers snel gemaakt. Het deed me denken aan de vele vervallen “huizen” die we zien zodra we iets buiten de stadsgrenzen komen. Waarin je je niet kunt voorstellen dat er mensen wonen, maar je weet dat dit toch echt wel het geval is. Het maakte me ook ongerust wat betreft ons eigen land. Bestaat de solidariteit waar deze man zo vol lof over sprak over een aantal jaar nog wel in Nederland/Europa of volgen we blind het voorbeeld van Amerika om tegen dezelfde problemen aan te gaan lopen? Ik vrees het laatste. Wat mij betreft is de zorg al jaren (sinds de poging tot invoer van marktwerking?) niet meer wat het zou moeten zijn en ik ben bang dat het er de komende periode niet beter op wordt. Ik heb het hem maar niet verteld.
April 2014. Op een dag dacht ik dat Joris en Elian door de zon verbrand waren. Wel gek, want ze waren niet meer aan de zon blootgesteld dan anders. Ze zaten onder de grote rode vlekken die ik ijverig, en onder luid protest, insmeerde met klodders after-sun. Op school vroeg ik de juf om Joris voor het buitenspelen nog eens extra met zonnebrandcrème in te smeren, waarna ze mij lachend aankeek. Ik dacht toch niet dat Joris was verbrand? Welnee, de vijfde ziekte heerst op school! Kan helemaal geen kwaad, maar geeft een flinke rode uitslag die lijkt op zonnebrand. Juist ja.
Naar aanleiding van mijn vorige blog wees mijn schoonmoeder mij erop dat zij ook op bezoek was geweest in april, maar dat ik dat niet had vermeld in mijn blog. Dat klopt helemaal. Ik loop nog altijd enorm achter en inmiddels staan er in dit blog zaken die eerder zijn gebeurd dan gebeurtenissen uit mijn voorgaande blog. Volgt je me nog? Natuurlijk verdienen mijn schoonouders een eervolle vermelding, het was fijn om ze in april tien dagen lang te kunnen voorstellen aan onze nieuwste kleine man. Ik denk dat we wel kunnen stellen dat ze de weg in Texas inmiddels aardig kennen. We vierden mijn verjaardag met chocoladetaart, lekker in de tuin. We aten zelfgebakken paasstol en vanzelfsprekend schilderden we met z’n allen een dozijn eieren die enthousiast door opa en oma in de tuin werden verstopt voor Joris en Elian. De jongens vragen mij nog steeds regelmatig of ze een ei mogen beschilderen, het is inmiddels eind augustus.
De eerste koningsdag werd ook in Texas gevierd. Met collega’s op Blora. We probeerden door middel van kraampjes de sfeer van de Hollandse vrijmarkten na te bootsen. Ondanks het feit dat ik liever geen konings- of Koninginnedagen meer zou vieren hadden we een gezellige dag.
Eind april. Opnieuw worden we gebeld door het waterfiltersysteembedrijf, met de vraag of ze bij ons een demonstratie mogen komen geven in ruil voor een Lowesbon van 20 dollar. Dat mag van Martin wel. Als de beste man, een flink slankere dit keer, op de stoep staat zegt Martin dat hij graag de bon wil hebben, maar dat we de demonstratie al gehad hebben en dat de jongen dus lekker een uurtje of twee kan gaan doen waar hij zin in heeft. Daar heeft hij gelukkig wel oren naar en na vijf minuten is hij weer vertrokken en hebben wij dan -eindelijk- toch nog onze Lowesbon.
<