Eind oktober was het natuurlijk weer tijd voor Halloween, een van de leukste feesten van het jaar. Het is zo jammer dat in Nederland een negatief beeld bestaat over Halloween bij veel mensen, want wat zouden de jongens en ik dit feest graag blijven vieren! Ik begrijp dat het op het eerste gezicht enkel lijkt te gaan over bedelen en snoepen, maar zodra je het feest hebt beleefd zoals het bedoeld is weet je dat het juist gaat over delen, geven en elkaar met open armen en hart ontvangen. Om dit feest te vieren had ik dit jaar een aantal Nederlandse gezinnen uitgenodigd. Het huis in stijl versierd, met spinnenwebben voor de voordeur en een donkere kamer waarin verschillende zelfgemaakte griezelige hapjes klaarstonden voor mijn monsterlijke bezoekers. Wie het aandurfde kon proeven van een eyeball punch, chocoladekerkhof, bloody berrys, monsterlijke carrotcake, “rouw”kost, griezelige pannenkoeken, duivelse broodjes, zoete heksenvingers, wicked potato salad, mummyworstjes en slijmerige preitaart. Na het eten gingen we met z’n allen de straat op. Terwijl de kleintjes langs de deuren gingen voor trick-or-treat, maakten de volwassenen kennis met mensen uit de buurt. Mensen die je normaal misschien nooit ziet, omdat iedereen tegenwoordig in zijn eigen bubbel leeft en in de drukte van alledag geen tijd meer heeft of maakt voor een praatje met buurtgenoten. Met Halloween stellen al deze mensen hun huizen en harten open, prachtig om deel van uit te maken. Een van de huizen in de straat trok een enorm publiek, omdat ze een horrortour IN hun huis hadden georganiseerd. Je ging door de garage naar binnen en liep in het donker door een gangenstelsel het volledige huis door om via de voordeur weer naar buiten te komen. Tijdens de tour kwam je alles tegen wat je je kunt bedenken bij Halloween zoals spinnen, skeletten, monsters, bloederige taferelen, geesten, kooien en gillende mensen. Na deze spannende ervaring namen we de kinderen mee naar huis en was het onze beurt om weg te geven aan de trick-or-treaters die bij ons aan de deur kwamen. Zo jammer dat ik de volgende dag alle versiering weer moest opbergen, ik kijk nu al uit naar volgend jaar!

Over preitaart gesproken, waar ik mij steeds weer over verbaas is dat de gemiddelde Texaanse caissière niet weet wat een prei is. Van bepaalde groenten kan ik me nog voorstellen dat je ze niet bij naam kent omdat ze niet zo vaak voorbij komen, maar van prei?! Zo vaak sta ik met mijn bosje prei aan de kassa terwijl de juffrouw me vragend aankijkt, zich omdraait naar de collega achter haar om te vragen wat het ding is dat deze klant wil kopen, om zich na een nietsverduidelijkend antwoord weer tot mij te wenden: wat is dit, weet u ook wat het zou moeten kosten en wat gaat u er mee doen? Een enkele keer laat ik mij ertoe verleiden dan mijn hele preitaartrecept ter plekke voor te dragen. Overigens zijn het nooit de slanke caissières die met dit vraagstuk zitten.

Over dikkerds gesproken, een paar maanden geleden lag er elke ochtend een GIGANTISCH dikke poes op onze gazebo in de achtertuin. Op een dag begreep ik ineens waarom… onder onze gazebo woonden 3 kittens en mamapoes bleek plotseling een stuk minder dik! Inmiddels zijn ze alweer een aantal weken verdwenen. Ondanks het feit dat wij niet van katten houden was het best leuk om even “onderdak” te bieden aan deze drie kleine wildebrassen.

Over wildebrassen gesproken, in november zou ik naar een verjaardagsfeestje gaan in Georgetown. Martin was niet in het land en dus maakte ik mij klaar om alleen met de drie kleine jongens op pad te gaan. Op het moment dat ik Auron stond in te laden hoorde ik een klap en geschreeuw vanuit mijn slaapkamer. Elian bleek van mijn bed af te zijn gesprongen en was daarbij met zijn hoofd tegen de punt van een glazen tafeltje gekomen. Flink geschrokken laadde ik alsnog het hele spul in en vertrok ik naar de spoedzorg hier om de hoek. De mevrouwen achter de balie keken eens naar Elian, die inmiddels vrolijk naar ze stond te lachen, en het gaatje in zijn hoofd en besloten dat het allemaal niet erg genoeg was om een dokter voor lastig te vallen, waarna ik besloot dan maar door te rijden naar het feestje in Georgetown. Elian bleek echter niet van zijn wond af te kunnen blijven, waardoor deze bleef bloeden. Daarnaast vond ik het wondje toch wat te diep om er niets aan te laten doen. De andere ouders op het feestje waren het met mij eens en zo vertrok ik dan met behulp van Ingeborg met Elian naar de eerste hulp in Georgetown. Joris liet ik op het feestje, Auron namen we mee. Op de eerste hulp werden we wel naar een dokter gebracht, die besloot dat de wond gelijmd moest worden. Helaas ging de beste man steeds weg om bijvoorbeeld een gaasje te halen, om vervolgens bijzonder lang weg te blijven. Een uur of drie later konden we dan toch met een kwade, gelijmde peuter weer naar het feestje. Ingeborg vertelde me dat er in de tijd dat ik bij de dokter zat steeds bevallende vrouwen waren binnengekomen, wat verklaarde waarom de dokter steeds zulke lange periodes wegbleef. Ondanks mijn keurige afdracht van alle verzekeringsgegevens ontvangen we, ruim een half jaar later, nog steeds rekeningen van het ziekenhuis omdat ze onze gegevens niet zouden hebben. Heel benieuwd hoelang het duurt voordat ze doorhebben dat ze toch de juiste gegevens hebben. Gelukkig had Joris een geweldige dag gehad en zich zonder mij keurig gedragen.

Over (door) Joris gesproken, die maakt regelmatig een hilarische opmerking. Helaas schrijf ik ze veel te weinig op, maar op mijn facebook vond ik er nog een paar die ook wel leuk zijn voor mijn facebookloze-trouwe-blog-lezers:

Joris leert lezen en krijgt elke dag een letter mee naar huis van de juf.
Martin: “welke letter heb je vandaag gekregen?”
Joris: “de letter W”
Martin: “oh, de letter W van Willem!”
Joris: “Nee, de letter W van raam!”
heerlijk, die tweetaligekleuterlogica! (voor de minder-engelstaligen onder ons: Window = raam)

Joris na het schoen zetten:
“papa, we moeten wel opruimen, want als Sinterklaas komt moet hij wel zien dat het hier netjes is!”
Martin:”dat is een goed idee van jou, zullen we dat even samen doen?”
Joris:”Nee papa, jij moet alleen opruimen, want jij bent al groot”.

Toen Joris thuiskwam uit school zag hij dat Elian zijn lego had gesloopt. Zijn boze reactie:
“Dat is voor dorie!”

Joris regelmatig tegen Martin die iets doms doet:
“jij bent een circle!”
Hierbij maakt hij een ronddraaiende beweging met zijn wijsvinger in de richting van de ‘sukkel’.

Op een dag was Joris zijn hoofdjuf niet op school. Toen ik hem ophaalde:
Ik: “ was mrs Alvarado er niet?”
Joris: “Nee”
Ik: “waarom was ze er niet?”
Joris: “ze was er niet want ze moest naar haar werk”.

Joris zijn reactie op mijn zelfgemaakte cordon bleu:
“that is a very tasty kippetje”

Met de jaarlijkse kerstvoorstelling mocht Joris dit jaar de hoofdrol op zich nemen. Hij was Josef. Met een wollen baard die met te lange lussen aan zijn oren hing, een bruin kostuum over zijn spijkerbroek en zijn gezicht waarop een mix van spanning, trots en ondeugd was af te lezen was hij een lust om naar te kijken. Zijn tekst dreunde hij in zo’n hoog tempo op dat waarschijnlijk geen Amerikaan er chocola van kon maken, maar dat mocht de pret niet drukken.

Over december gesproken, aan het eind van het jaar besloten Ingeborg en ik eens naar een andere supermarkt te gaan dan normaal. Bij de kassa werd mij de vraag gesteld of ik plasticzakken of papierenzakken wilde voor mijn boodschappen. Goh, dacht ik, wat goed! Zomaar een milieubewuste actie in Texas! En dus koos ik voor de papieren versie. Eenmaal thuis pakte ik mijn boodschappen uit en wat bleek tot mijn grote verbazing: In de papieren zakken zaten mijn boodschappen, keurig eerst verpakt in de welbekende plasticzakken. Het was dat ik geen klompen meer draag na ruim drie jaar Texas, anders waren ze zeker beiden gebroken.