Nog even over begin 2015

Na ruim drie en een half jaar Texas ben ik zo gewend geraakt aan de mensen en hun eigenaardigheden, dat ik weinig stof tot schrijven heb. Sterker nog, ik betrap mezelf steeds vaker op de gedachte dat men hier eigenlijk lang zo gek nog niet is. En datgene waar ik wel een boekje over open kan doen ligt te verstoffen in een van de achterste laatjes van mijn hersenen, die zich momenteel voornamelijk bezig houden met de zorg voor en om mijn drie kleine boeven.

Zo is Elian in januari (2015 red.)weer begonnen met school, nadat ik de indruk kreeg dat hij zich thuis begon te vervelen. Met het fiasco van augustus (2014 red.)vers in mijn geheugen liep ik op de eerste januarischooldag de hele dag rond met mijn telefoon zo ongeveer aan mijn hand geplakt. Ik vloog dan ook van stress tegen het plafond toen om een uur of elf de directrice aan de lijn hing. Nog voordat ze haar naam volledig had uitgesproken had ik Auron al in zijn kinderzitje en de motor van de auto gestart, om er vervolgens achter te komen dat ze mij alleen maar even belde om te zeggen dat Elian het zo goed deed die dag. Hoe thoughtfull.

In Januari waren Dirk Jan en Debora een paar dagen bij ons. Dirk is al mijn hele leven mijn beste vriend en ik kan me niet anders herinneren dan dat de normaalste dingen met hem erbij zomaar kunnen veranderen in een hilarische situatie. In elk geval in mijn optiek. Zo zal ik nooit vergeten dat hij tijdens een dinertje bij hem thuis, we waren een jaar of 8?, zijn hoofd voorover boog precies op de plek waar het kaarsje stond. Een zwarte streep roet van voor tot achter door zijn haar was het gevolg. Hij maar zijn best doen om Gerda en mij te overtuigen van het feit dat het een ongelukje was, en ik kwam niet meer bij van plezier. Hilarisch. Tijdens zijn bezoek aan Texas dit jaar liepen we in de Walmart. Op het moment dat ik even voor een Amerikaan langs een product uit het schap wilde pakken riep Dirk: “excuse her!”. Zoals ik al zei; hilarisch.

Toen Martin begin dit jaar terugkwam uit Nederland na de sleuteloverdracht van ons nieuwe huis, haalde ik hem op van het vliegveld in Killeen. In Texas is parkeren bijna overal gratis, maar op het vliegveld moet je betalen wanneer je er langer dan een uur staat. Een hele dollar per uur, daar kan Schiphol nog wat van leren. Bij het uitrijden kun je dan kiezen voor twee soorten poortjes: bemand of onbemand. Bij het onbemande poortje is het de bedoeling dat je met je creditcard betaalt (dit heb ik in het verleden meermaals zonder succes geprobeerd), maar ik ga tegenwoordig altijd naar het bemande poortje, waar de medewerker altijd vriendelijk goeiedag zegt, vraagt hoe het met je gaat en de slagboom 100 van de 100 keer netjes voor je open doet. Op de bewuste avond in januari zag Martin vanaf de bijrijdersstoel hoe ik zonder twijfel achteraan de lange rij van auto’s sloot voor het bemande poortje, terwijl daar rechts naast een onbemand poortje was met erboven de grote groene letters OPEN en waar geen enkele auto voor stond. Mijn slechte ervaringen uit het verleden met het betreffende poortje vond hij helemaal niet relevant voor deze avond en dus reed ik met frisse tegenzin weg uit onze rij. Bij het onbemande poortje aangekomen wilde het apparaat tot ieders (ahum) verbazing ons parkeerkaartje niet accepteren. Linksom, rechtsom, ondersteboven, binnenstebuiten, opgepoetst, zelfs dubbelgevouwen… alles probeerden we, maar het kastje was onvermurwbaar. Natuurlijk moest Martin het ook even proberen, wie weet lag het wel aan mij. Toen ook dat niet werkte kreeg ik toestemming achteruit te rijden en weer aan te sluiten in de inmiddels nog veel langer geworden rij voor het bemande poortje. Halverwege deze onderneming in z’n achteruit kwam er een meneer uit het bemande hokje gerend, die mij met wilde gebaren toch weer gebood terug te rijden naar het onbemande poortje. Heel even waren wij in de veronderstelling dat deze man dan voor ons de slagboom open zou maken, maar nee. Meneer zei ons goeiedag, vroeg ons hoe het ging en pakte mijn parkeerkaartje aan. Vervolgens stopte de beste man dit parkeerkaartje in het apparaat, dat het (verrassing) meteen weer uitspuugde en het wederom ongeldig verklaarde. De man was een duidelijke doorzetter en herhaalde dit invoerritueel zodoende nog een keer of twintig. Daarna keek hij eens goed naar het parkeerpasje, trok een frons en vroeg ons vervolgens met een strak gezicht waar wij dit gekke pasje in des hemelschnaam vandaan gehaald hadden (nou, een uur geleden uit het apparaat voor de slagboom bij de ingang van dit parkeerterrein, zoals altijd). Hij had werkelijk nog nooit zo’n pasje gezien en hij werkte toch al een aardige poos op dit parkeerterrein. Dat ik het pasje er precies zo uit vond zien als alle andere pasjes die ik hier de afgelopen drie jaar uit het apparaat heb gehaald deed niet ter zake. Zijn advies aan ons was om te proberen uit te rijden bij het bemande poortje van zijn collega, wellicht wist die collega wel raad met ons buitenaardse kaartje. Daar ging ik dus weer, in z’n achteruit richting de rij voor het bemande poortje. Eenmaal aan de beurt bleek gelukkig dat ons pasje gewoon werkte bij deze poort en zo konden we dan, een extra uurtje later, toch op huis aan. Een authentiek texaanse schone-schijn-ervaring rijker.

Maart 2015, waar blijft de tijd. Ons kleine Amerikaanse staatsburgertje is plotseling toe aan zijn eerste verjaardag. Op de ochtend van deze feestdag zei Joris bij het ontbijt tegen Auron: “zo baby Auron, nu ben jij 1 jaar. Nu hoef jij dus niet meer te huilen, maar kun je gewoon praten als je iets wilt!”

Wie denkt dat het in Texas altijd warm is zit er toch naast. Hoewel we de afgelopen jaren meer zon hebben gezien dan in al onze levensjaren in Nederland, is het hier soms ook ineens echt KOUD! Het vriest in maart zomaar nog even. Ach, misschien is het met oud en nieuw weer 30 graden, dus een groot punt zal ik er maar niet van maken. Overigens roept Joris al vanaf een graad of 24 dat het koud is, dus die gaat straks nog wat beleven.

Ook Elian was jarig, dus mocht ik in zijn klas zijn vierde verjaardag komen vieren. Telkens weer ben ik blij verrast door de manier waarop hier een kinderverjaardag op school wordt gevierd. De zon in het midden. Het jarige kind met een wereldbol in zijn handjes loopt hier rondjes omheen, waarbij elk rondje een levensjaar vertegenwoordigt. Op de achtergrond de stem van de juf die de hoogtepunten uit deze levensjaren doorneemt. Vervolgens mag het feestvarken foto’s laten zien van zichzelf als baby, dreumes en peuter. Om af te sluiten met een traktatie. Helaas is ook hier het overdreven politiek correcte fenomeen ‘gezonde traktatie’ doorgedrongen, dus liep Elian rond met mandarijnenmannetjes met een doosje play doh als hoedje. Ik begin me zo nu en dan een beetje te storen aan de enorme hype van ‘gezond eten’ die de wereld overspoelt. De ene na de andere ‘voedingsdeskundige’ wordt geboren, met talloze blogs en boeken tot gevolg, waarin ik eens las dat het bewijs voor de ongezondheid van gluten lag in het feit dat er zoveel mensen overgevoelig voor waren, terwijl dezelfde deskundige een paar regels later lyrisch is over het consumeren van allerlei soorten noten (NOTEN!! Over veelvoorkomende allergieën/overgevoeligheden gesproken…) . Natuurlijk is het goed bewust om te gaan met wat je in je mond en de bekkies van je kroost stopt, maar nu we het punt naderen van een bakje vogelzaad als traktatie (want chiazaad = tegenwoordig “superfood”) is voor mij de grens bereikt. Ik blijf dan ook stug taartjes bakken in alle soorten en maten, waarin roomboter, suiker en witmeel regelmatig de hoofdrol spelen. Het geluk dat je ervaart door met deze producten te werken en het genot van een hap goede taart zijn toevallig ook heel gezond. Voor al deze zondige zaken heb ik twee ovens. Altijd leuk om er dan na 3.5 jaar (en na dus zo ongeveer 2555 maal gebruik maken van de oven) achter te komen dat er niet alleen een gewone timer opzit, maar ook een cook timer, die de oven automatisch uitschakelt na de ingestelde tijd…..Handig!!

schwarztaart