Je hebt van die momenten dat je denkt dat het nergens naartoe gaat met de wereld. Waarop je bang bent voor de toekomst van je kinderen. Blogs vol zou ik kunnen schrijven over de ellende van deze tijd, maar misschien is dat nu juist een deel van het probleem. We beleven tegenwoordig zoveel via de media, via het internet. De wereld lijkt zo klein geworden, alles voelt dichtbij. En het grootste deel van het nieuws gaat dan toch over wat er misgaat.

Vanochtend nadat ik Elian naar school had gebracht reed ik met Auron naar de Walmart. Was het vorige week nog gewoon 43 graden (normaal voor Texas in augustus), plenst het nu al twee dagen van de regen (zeer uitzonderlijk dat er überhaupt een druppel valt in augustus hier). En als je denkt dat je als Nederlander weet wat een flinke bui is, een met-bakken-uit-de-hemel-bui zegmaar, dan moet ik je toch teleurstellen. Zo’n Nederlandse plensbui is werkelijk NIETS. In een Texaanse Flash Flood kan het zomaar gebeuren dat je pick-up of SUV, met een gewicht van zo’n drie ton, wegspoelt en/of onderwater verdwijnt, zoals afgelopen week in Louisiana een aantal mensen nog het leven kostte.

Terug naar de Walmart. Bij het uit de auto stappen was er slechts een miezerbuitje aan de gang dus liep ik op een drafje de winkel binnen, ons Texaantje met zijn beide handjes boven zijn hoofd op mijn arm. Eenmaal binnen was hij weer helemaal goed gestemd, want “nieuwe kopen” is momenteel een van zijn meest geliefde zinnetjes en bezigheden. Is een pot pasta voor de helft leeg? “nieuwe kopen mama!”  Is er een koekje gegeten? “nieuwe kopen!”. Vooral “nieuwe aabeie kopen” is favoriet, waarbij ander rood (en blauw) fruit en tomaten OOK voor aabeie worden aangezien. Enfin, nadat Auron de spullen uit het karretje op -en over- de band had gesmeten en ik had afgerekend wilden we terug naar de auto. Na een blik op de weg hingen Aurons handjes alweer beschermend boven zijn hoofd, terwijl ik nog onder het afdak van de winkel naar mijn autosleutels stond te graaien (uit een tas van een moeder van drie vis je echt niet zo eenvoudig een setje sleutels). Prompt stond er een man naast me met een paraplu, die erop stond mij en mijn regenschuwe monstertje naar onze auto te brengen. De nuchtere, zelfstandige, eigenwijze Nederlandse in mij vond het eerst nog nodig om dit vriendelijke aanbod af te wijzen, maar de heer liet zich niet wegsturen en zo escorteerde hij ons droog en wel tot in Aurons kinderzitje met de boodschappen in de achterbak.

Thuis realiseerde ik me dat het best nog ergens naartoe gaat met de wereld. Zolang we elkaar blijven helpen, gevraagd en ongevraagd, bij de kleine dingen in het leven. Zoals deze man vanochtend mij hielp. En zolang we dit onze kinderen blijven aanleren EN leren waarderen. Nieuwswaardig zijn dit soort momenten misschien niet, onbetaalbaar zijn ze wel.

Joris gaat tegenwoordig naar de grote school in Temple. Een hele overgang voor het mannetje, want hij stapt rond zeven uur de deur uit om op tijd in de schoolbus te zitten en omstreeks half zes zie ik zijn –meestal zwart geworden- snoet pas weer verschijnen. Ook wordt er een hoop meer zelfstandigheid van hem verwacht, waardoor hij zich op dag Eén mooi had laten foppen door een van zijn vriendinnetjes. Alana, een leuk uit de kluiten gewassen meisje met het meest guitige gezicht dat je ooit hebt gezien,  had hem namelijk verteld dat hij op zijn binnenschoenen mocht buitenspelen. Zo kwam het dat hij vrolijk op zijn sloffen uit de bus kwam zetten, zich van geen kwaad bewust, terwijl zijn buitenschoenen op school waren achtergebleven. Gelukkig houdt Joris wel van een grapje en konden we er allemaal hartelijk om lachen.

Ondertussen zijn we wederom ons laatste jaar ingegaan. Zou het na zes jaar Texas dan echt tijd zijn om weer terug te gaan naar het koude, grijze kikkerland? Ik laat me verrassen, vooralsnog gaan we er wel van uit. Het was fijn om deze zomer weer in Nederland te zijn. We komen altijd tijd tekort om iedereen te zien, maar de ontmoetingen die we wel hebben gehad koesteren we. Inmiddels is het mij op de meeste dagen om het even of we langer blijven of terug naar Nederland gaan. Dit is mijn thuis geworden, ik ben zoveel schoonheid gaan zien in het Texaanse leven en landschap. Een van de redenen dat ik weinig blogs heb geschreven (naast dat ik gewoon niet aan schrijven toekom met de jongens) is dat waar ik vroeger grappige, gekke, irritante dingen meemaakte, ik het nu bijna allemaal normaal ben gaan vinden. Dat is fijn en jammer tegelijk. Een van de charmes van een avontuur als dit is dat je in de eerste periode de wereld weer bekijkt als door de ogen van een kind. Alles is nieuw en spannend. Nu is alles vertrouwd, heerlijk, maar het kinderlijke gevoel van sensatie is eraf.

Het begint me zwaarder te vallen dat we aan de gang blijven met afscheidnemen en kennismaken. Wij zijn hier nu het langst van alle Nederlanders in de groep en hebben mensen zien komen en gaan, komen en gaan.  Zoals iedereen weet hebben we de afgelopen bijna vier jaar lief, leed, avontuur en dagelijks leven mogen delen met Ingeborg, Harmen en de meisjes. Ze hebben een heel speciaal plekje in mijn hart gekregen, en in dat van mijn mannen, en sinds ze vorige maand zijn teruggegaan naar Nederland mis ik ze verschrikkelijk. De jongens kijken graag filmpjes op mijn telefoon waarop de meisjes te zien zijn, om ze zo nog een beetje bij zich te hebben. Wat zou ik graag nog een keer samen naar zwemles gaan, theeleuten op de Windy Hill, bijkletsen aan mijn keukentafel, spelen bij de peutergym, een dagje naar fredericksburg gaan met Ingeborg, musea bezoeken, me in de Honda naar de HEB in Belton laten rijden, wandelen in Salado, gek doen met z’n allen, de feestdagen samen doorbrengen, gruwelen van rode kater Baldr z’n nageltjes op mijn been, alles ALLES eerlijk kunnen zeggen en spuien omdat je zo vertrouwd met elkaar bent dat alles goed is … the list is endless.

Gelukkig ontmoeten we steeds weer leuke nieuwe gezinnen en ik doe mijn best iedereen met een open hart te leren kennen. Wetend dat ik waarschijnlijk ook binnen een jaar van hen afscheid moet gaan nemen, omdat dan onze tijd in Texas er echt op zit. Tijd voor een nieuw avontuur in Nederland. Waar we onze vrienden en familie weer regelmatig in de armen kunnen sluiten.