28 Februari 2017. Vroeg in de ochtend doe ik de garagedeur open om de jongens naar school te brengen. De geur die mijn neus binnendringt is moeilijk te omschrijven, maar wat zou ik hem graag in een potje stoppen en bewaren. In een kast vol potjes met geuren die kenmerkend zijn voor een bepaalde plaats en tijd. Ik zie de kast van de GVR (Roald Dahl) voor me, met zijn potten vol dromen. Geuren zijn voor mij de sleutels naar dromen, ik ruik al mijn hele leven extreem goed en geuren brengen me een schat aan herinneringen, emoties en kennis. Zo kon ik als kind al ruiken van wie een kaart of cadeau afkomstig was voordat het me was verteld en wist ik al snel dat de pakjes van Sinterklaas eigenlijk van mijn grootouders (drie paar, elk met hun eigen geur) en ouders kwamen, omdat de geur onmiskenbaar van hen was. Vandaag wordt het een warme dag met een hoge luchtvochtigheid. Ik ruik de Texaanse grond vermengd met zon en water en omdat ik weet dat ik deze geur straks moet gaan missen, neem ik hem nog een keer goed in mij op voordat ik de auto in stap.

Terug naar de roadtrip die we in 2016 maakten. We lieten Los Angeles achter ons om via een adembenemende route langs de Westkust San Francisco te bezoeken (ongeveer 7 uur reizen). Als ik nou een plaats moet noemen waarnaar ik echt nog eens terug zou willen, dan is het  deze unieke  stad met haar prachtige natuur, victoriaanse huizen, de Golden Gate Bridge, slingerende straatjes zoals Lombard street, uitzichten over de stad, sfeervolle restaurantjes en natuurlijk de duizenden priussen (lol). Veel van de straten zijn er zo steil dat ik er met hakken aan onmogelijk kon blijven staan, laat staan lopen. En voor wie zijn auto wil parkeren is een goede planning vereist: altijd dwars op de weg, of met de voorwielen dwars tegen een stoep gedraaid om spontane uitstapjes van je bolide te voorkomen.

We verbleven in een leuk hotelletje buiten de stad, waarnaast een restaurant zat met de naam: Nation’s Giant Hamburgers & Great Pies. Dat kon deze bakmama natuurlijk niet aan zich voorbij laten gaan en dus aten we er een paar enorme burgers en een briljante banana cream pie. YUM! Ook namen we onze spoken mee naar de plaatselijke ‘ghost golf’, een indoor minigolfbaan in Halloweenthema. Ze vonden het geweldig, totdat bleek dat er vanaf baan 7 wel erg spannende schrikeffecten aan het spel waren toegevoegd. De angst was overigens spontaan verdwenen bij de eerste voet over de drempel naar buiten, alledrie vragen ze me nog altijd met enige regelmaat of we alsjeblieft weer kunnen gaan ghostgolfen in California… duidelijk voor hen het hoogtepunt van de vakantie. Bij de plaatselijke Taqueria (een soort mexicaanse snackbar) ging Joris op culinair avontuur door ‘Menudo’ te bestellen. Dat dit halverwege de kom een soep van runderpens bleek te zijn deerde onze dappere dodo helemaal niets, hij at hem met plezier leeg. Onze “gezellige” familiewandeling in San Fransico, door een bos, langs een strand, naar een uitzicht op de Golden Gate bridge, verliep iets minder soepel. De jongens hadden er totaal geen zin in, wat resulteerde in een kapotgevallen knie, huilende, schreeuwende en mopperende kinderen, uitgeputte ouders en een aantal HILARISCHE foto’s.

Tijd om Californie te verlaten en door te rijden naar Reno, Nevada. Wij vonden de kustroute van LA naar SanFran  al mooi, maar de vier uur durende reis naar Reno was misschien nog wel specialer. Stijgen en dalen, door bossen met af en toe een cabin, door de bergen met sneeuw, langs riviertjes met watervallen en rotspartijen in de wildernis, via bijzondere stadjes met oude gebouwen of toeristische plaatsen bedoeld voor de wintersport waar men zich in Zwitserland waant en langs een groot meer.

In Reno –the biggest little city in the world- hadden we ons verblijf geboekt in ‘the nugget’, een gigantisch Casinoresort vol rokende oude mensen die de hele dag achter de gokkast zitten om er een fortuin te winnen doorheen te jagen. Een ware belevenis. Het inpandige buffetrestaurant viel goed in de smaak bij de jongens en natuurlijk kon ik er mijn hart ophalen bij het uitgebreide toetjesbuffet. Uiteraard namen we de lift naar de bovenste verdieping (29^e) en zwommen we in het binnenbad, dat helaas toch ook nog koud was.

We bleven in Nevada maar reden weer een uur of acht, naar fabulous Las Vegas. Stad van lichtjes, rock en roll, van de zonden en weddingchapels. Wederom, wat een gekkigheid. Pure waanzin. Wat mensen kunnen (en willen) verzinnen en bouwen is toch wonderlijk. Wij sliepen in een ‘gewoon’ hotelletje buiten de stad, maar we bezochten wel het beroemde hotel ‘the Venetian’. Daar waan je je binnen buiten door de grachten waarin gondels varen met zingende gondeliers, de blauwe “lucht” met wolken en de vele straatmuzikanten. Uiteraard is ook de Venetian voorzien van een casino, met daaromheen een grote hoeveelheid chique winkels zodat het geld dat door gasten wordt gewonnen direct in hetzelfde gebouw kan worden uitgegeven. Op straat zag ik een restaurant met een weegschaal voor de deur: de ‘heart attack grill’. Je kunt daar gratis eten wanneer je meer dan 175 kilo weegt. In het trouwkapelletje waar we langsliepen trouwde net een oude Amerikaan met een jong Aziatisch bruidje –ware liefde?- en overal waar we keken waren lichtjes, fonteinen en mannen in strings.

Het hotel waarin wij sliepen hadden we overigens niet echt zelf gekozen, maar werd voor ons betaald en dus bepaald door een timeshare-organisatie. In ruil voor de verblijfskosten moesten we dus komen opdraven voor een bijeenkomst en persoonlijk gesprek met een medewerker van dit bedrijf.  Verplicht met kinderen en dus nam ik een tas vol eten mee, niet nodig bleek al snel want ze hadden gratis chips, taartjes, fruit, broodjes en drinken in overvloed. Na een gesprek van een uur of twee met een zorgvuldig voor ons uitgekozen oude opa (vergeetachtig, maar vriendelijk) en een rondleiding over een prachtig resort lieten wij de beste man weten geen interesse te hebben in een aandeel. Uiteraard werd toen zijn manager, een man van onze leeftijd met roots in Europa–wederom zorgvuldig bij ons profiel passend gekozen- erbij gehaald om ons alsnog te overtuigen. Ondertussen ging ik af en aan met Auron naar het toilet, tot frustratie van de heren, want die was net zindelijk en vond de toiletten op locatie reuze interessant. Natuurlijk lieten wij ons niet overtuigen en zo vertrokken we na een aantal uur en veel plezier, met volle buiken naar ons door hen betaalde hotel.

Tot slot bezochten we de hoover dam van Las Vegas, op de staatsgrens van Nevada met Arizona. De dam is gigantisch en het monument erbij voor de mensen die tijdens de bouw zijn overleden confronterend. Een leuk grapje van de architect is dat er aan weerszijden van de dam torens staan met elk een klok: Nevada time en Arizona time, terwijl er op dat punt helemaal geen tijdsverschil is.

In een volgend blog het laatste deel van onze reis, nu ga ik nog even wat Texaans-februari-aroma opsnuiven.