Acht maanden NL

Het bevalt wel hoor, in het koude kikkerland.  Gedeeltelijk dan. De jongens zitten op de beste school die we ons konden wensen. Ze hebben vriendjes, kunnen lopen en/of fietsen naar school en spreken verstaanbaar Nederlands. Elian is zeer succesvol behandeld in een kliniek voor kinderen met een eetstoornis en eet sindsdien elke dag met de pot mee. Martin gaat gewoon naar zijn werk en ik ben blij dat familie en vrienden nu dichtbij zijn. Het huis blijft een work in progress (lees takke-bende), maar heeft grote potentie. Het weer bevalt me nogal wisselend, het valt niet mee te wennen aan de grauwe grijze luchten die toch overheersen. Ik probeer mijn eigen bakbedrijfje van de grond te krijgen en leer de weg aardig kennen in onze nieuwe woonplaats. Toch mis ik Texas enorm. Regelmatig merk ik dat ik last heb van het cultuurverschil. Hoe ironisch als je mijn blogs van zes jaar geleden leest. Tijd of rust om te bloggen heb ik al maanden niet, de verhuizing was behoorlijk stressvol dus het enige waar ik echt tijd voor maak is te veel eten. Hallo acht kilo extra! Toch hoop ik binnenkort onze laatste periode uit Amerika nog wel op papier te zetten, maar nu eerst een klein voorbeeld van een ‘cultuurverschilsituatie’ waarin ik mij onlangs bevond:

Na een gezellige dag met opa en oma stroopwafel besluiten we “Amerikaans” uit eten te gaan bij de nieuwe McDonald’s in Hilversum.  Terwijl wij de ingang van de ondergrondse parkeergarage inrijden, test opa even of dit ook via de uitgang kan (dat ging gelukkig goed). Toen het ons eenmaal gelukt was boven te komen met de lift, je bleek zelf een knop ingedrukt te moeten houden om het ding in beweging te krijgen, liepen we vrij snel tegen de elektronische bestelzuilen aan.  Mooi systeem hoor, dat hadden we in killeen niet. Je tikt de plaatjes aan die weergeven wat je wilt eten, rekent af en neemt een bordje mee met een nummer zodat je het eten aan tafel geserveerd krijgt. De kinderen vonden het maar lang duren, toch zeker 7 minuten, maar uiteindelijk kwam dan toch de dame met onze burgers. Ze had alleen wel een vervelende mededeling: er was nog maar 1 side salad in huis, terwijl wij er twee hadden besteld. Of wij die soms wilden ruilen voor een zakje patat? Dat wilden we niet, aangezien we al voor iedereen frietjes bij onze standaardbestelling hadden zitten. De mevrouw keek alles behalve vrolijk en schuifelde ongemakkelijk op haar forse voeten heen en weer. Ons tegenvoorstel was om dan onze twee side salads in te ruilen voor een grote salade, dat zou ze even gaan overleggen. Na een halve minuut kwam ze terug met de mededeling dat er helemaal geen sla meer in huize McDonald aanwezig was en de vraag of we niet voor een patatje wilden ruilen….dat wilden wij nog altijd niet. Toen we voorstelden dan ons geld voor de niet te leveren side salad terug te krijgen beet ze ons toe dat we dan maar zelf naar de balie moesten lopen om het daar te regelen.

Na het terughalen van het geld besloot ik mijn ogen eens extra goed open te houden. Op de een of andere manier vertrouwde ik het zaakje niet helemaal en al (heel) snel bleek mijn wantrouwen terecht. Nog voor ik een eerste hap van mijn burger had genomen wandelde er een dame langs onze tafel met op haar dienblad, je raadt het nooit, een salade. En daar bleef het niet bij, want twee happen verder liep er langs de andere kant ook een meneer met op zijn blad een salade. Nou kan het zijn dat ik gewoon te lang in Amerika heb gewoond, waar deze situatie echt ondenkbaar zou zijn, maar de stoom kwam uit mijn oren! Dat een product op is kan gebeuren. Maar dat medewerkers van een restaurant je vervolgens met droge ogen staan voor te liegen, blijkbaar hopend dat je zeker zo dom bent als je eruit ziet (gezien het nogal hoge risico op het uitkomen van de waarheid), daar hou ik zachtgezegd niet van. Bij het melden van dit ‘incident’ aan de manager kregen we als lauwe reactie dat het inderdaad niet de bedoeling was dat personeel tegen gasten loog, waarna iedereen stoïcijns verder werkte. That’s it??! dacht ik. Ik had toch minstens gehoopt op publiekelijke spijtbetuigingen, het ontslag van de leugenachtige medewerkster  en een jaar lang gratis salades voor de hele familie, maar helaas… dit is dus Nederland.