Kijk mama, een wespin! Roept Joris als er weer eens een fruitvliegje op zijn boterham met jam afkomt. En ik vind dat toch zo goed gevonden, hoe mooi kan het zijn: twee van mijn grootste plaaggeesten, gevangen in één vertederend woord. 

De afgelopen twee weken hebben we nog genoten van Jorindes aanwezigheid in het warme Texas. Joris heeft fantastisch leren puzzelen, door dit uren met tante Jojo te oefenen.  Elian besloot op de laatste dag van haar bezoek te laten zien dat hij in zijn handjes kon klappen, iets wat ze hem al de hele maand had geprobeerd te leren. Helaas vond hij het na die ene keer ook wel weer mooi geweest, hij heeft het sindsdien niet meer gedaan.

Na een dagje Blora, een aangelegd meer met natuur- en recreatiegebied,  zijn we met z’n allen gaan eten bij het Texas land and cattle steakhouse. We troffen een wat kleiner steakhouse waar het niet druk was en al snel werden we geholpen door een allervriendelijkste, maar wat onzeker overkomende en vergeetachtige ‘wat er ook gebeurt ik blijf typisch-amerikaans-positief- en-lachen’ meneer. Hij beloofde ons na het opnemen van de drankjes snel terug te komen met onze speciale welkomstverrassing. Na een poosje in spanning te hebben gewacht zagen we de beste man inderdaad weer terug aan onze tafel met, jawel, stempelkaartjes. Stempelkaartjes waarmee je na vijf keer in het steakhouse tussen de middag te eten, een gratis lunch kon krijgen. Hoe ra. Vervolgens konden we bestellen en Jorinde begon daarmee. Haar keuze bleek gevallen te zijn op het meest geweldige dat je maar kon kiezen in dit etablissement. Ook de gewenste garing van het vlees was precies de juiste en de side-dishes pasten er fantastisch bij. Sterker nog, de meneer had zojuist voor zichzelf exact hetzelfde achter de balie laten zetten. Na het aanhoren van deze lofzang, die ongeveer een kwartier duurde, mocht ik vertellen wat ik wilde. Ik wilde hetzelfde (uiteraard, iedereen die de afgelopen vijftien minuten had opgelet zou dat toch willen?), met als klein detail dat ik mijn vlees iets gaarder wilde. Nu had ik verwacht dat ook mijn keus de hemel ingeprezen zou worden, maar helaas. Blijkbaar was het gerecht een stuk minder excellent zonder de juiste garing. Ik heb er overigens heerlijk van gegeten.

Op donderdag kreeg ik het leuke verzoek om voor een Amerikaans kinderfeestje een kasteeltaart te maken. Het feestje was echter op zaterdag, dus ik moest wel doorwerken. Maar zo’n kans kon ik niet laten schieten en met hulp van Jorinde, die geen kiezelsteentjes van fondant meer kan zien nu, kreeg ik de taart op tijd en naar tevredenheid af.

Zondags besloten we een typisch Amerikaans ontbijtje te ervaren bij de IHOP. Een superbelevenis kan ik wel zeggen. We gingen het enorm drukke restaurant binnen om bediend te worden door een vrolijke vlotte meid met knalrood haar. Ze was helemaal enthousiast zodra ze Elian zag en gilde: “Oh, SHE’s so cute!!” Hm, tja, gaan we haar nu vertellen dat she een jongen is….nou laat maar. We aten er dikke Amerikaanse pannenkoekjes met banaan en zoete rode kleverige aardbeien, chocoladepannenkoekjes met chocochips en chocosaus en pannenkoeken met kaneel, kaneel, kaneel en creamcheesekaneelsaus. Verrukkelijk. Maar zo machtig dat we twee doggybags rijker de tent weer uitliepen. Met volle buiken en gelukzalige gezichten konden we vertrekken naar de dierentuin. Op de terugweg nog bij de subway langsgereden voor een late lunch en een sanitaire stop. Tegelijk met een oorlogsveteranenmotorclub klaarblijkelijk, ik was redelijk onder de indruk van de rijkelijk getatoeerde in leer en gerafelde spijkerstof gehulde dames in de rij voor het toilet. Toen een van hen schreeuwend een hokje uitkwam dacht ik even echt dat ik op het verkeerde moment op de verkeerde plek was “No F**king toiletpaper” en blijkbaar kon de vrouw dit aan mijn gezicht zien, want ze richtte zich daarna tot mij en sprak geheel tot mijn verbazing en opluchting de woorden: “Pardon my French”. Ik heb maar even lief gelachen.

In onze achtertuin staat inmiddels een grote schommel met glijbaan, Elian vindt het heerlijk om daar in te wiegen als zijn vader grasmaait, mierennesten te lijf gaat, onkruid wiedt of stenen (soms rotsen) uit de grond graaft.

Helaas was daar ook snel de dag dat we Tante Jojo weer op het vliegveld moesten achterlaten. Bij het ontbijt vertelde Joris dat hij het erg jammer vond, maar aangezien ze er nog gewoon zat ging hij na zijn betoog verder met de dagelijkse gang van zaken. Op het vliegveld was van alles te zien, laagovervliegende vliegtuigen en helikopters, een roltrap en zelfs een lift waar we ook nog eens in mochten. Hij keek zijn ogen uit en vond het een klein feestje. Na een heleboel dikke knuffels vertrok ik weer met alleen de jongens naar de auto. Joris wees mij er steeds op dat Jojo nog boven stond, maar pas toen we in de auto stapten realiseerde hij zich dat ze niet meer met ons mee zou gaan. Hij was ontroostbaar en mijn moederhart brak. Jojo moet mee in de auto, Jojo moet mee naar de speeltuin en helpen met puzzelen. De hele weg naar huis was hij verdrietig aan het opsommen wat zijn tante nog met hem moest ondernemen. En ook thuis was het verdriet, want daar lag zijn ‘zo veel met jojo geoefende Thomastreinpuzzel’ die kon hij onmogelijk alleen gaan zitten maken. Een dag later was het ergste verdriet over, maar tot op de dag van vandaag heeft hij het nog regelmatig over Jojo. Op dit moment fantaseert hij haar er gewoon bij: “we zijn inne winkel gewees mette Jojo”, nadat we boodschappen hebben gedaan. En zolang hij daar gelukkig van wordt, ga ik hem niet op “de waarheid” wijzen.

Afgelopen vrijdag had ik de laatste les van de basiscursus Amerikaanse taarten maken. Het enige wat ik de afgelopen vier weken heb bijgeleerd is het werken met Buttercreamicing. Een verraderlijk woord, je zou namelijk denken dat daar boter in zou zitten. Maar nee, vergeet niet dat we in Amerika zitten: het land van de schone schijn. Buttercream wordt hier gemaakt van vegetable shortening, oftewel een vette witte plantaardige substantie, en nog een aantal andere ingrediënten, waaronder beslist geen boter! Wel voegt men er steevast een theelepeltje ‘artificial butter flavour’ aan toe. Een op alcoholbasis chemisch goedje dat naar boter zou moeten smaken. Om een lang verhaal kort te maken, ik maakte een niet zo erg mooie eeyore taart en verdiende daarmee mijn certificaat. Overigens maakte ik die taart bijpassend bij mijn supergave-van-Jorinde-gekregen-Eeyore-mokken!

Tot slot wil ik nog iets moois met jullie delen, althans, ik vond het geweldig. Ik was in het park en terwijl Joris lekker aan het spelen was voedde ik op een bankje in de zon aan de rand van de speeltuin Elian. Met de borst, want Elian is een echt mamma’s kind en wil weinig van flessen of bekertjes weten. Na een paar minuten zagen we een Amerikaanse moeder met een baby ook gaan zitten voeden, wat vrij uitzonderlijk is. Ik heb hier niet vaak eerder gezien dat iemand in het openbaar haar kind de borst geeft, behalve van mijzelf dan want ik voed werkelijk overal, te pas en te onpas, volledig op Elians verzoek. ( vanmiddag nog in de Walmart, Elian in het zitje van het karretje in de rij voor de kassa) Nadat beide kindertjes uitgedronken waren kwam de vrouw met haar man op mij af, ze bleken beiden militair en hadden zodoende al heel wat meegemaakt. Ze bedankte mij voor de moed die ik haar had gegeven om daar op een bankje te gaan zitten voeden, zodat haar oudere kinderen gewoon door konden spelen. Ze was van plan geweest naar huis te gaan, tot ze mij zag en dacht: als zij dat doet, durf ik het ook. En ze had ervan genoten. Mijn dag kon niet meer stuk. Want hoe wonderlijk is het dat zulke stoere dappere mensen in een land als dit voor zoiets natuurlijks van mij, de grootste angsthaas aller tijden, de moed moeten krijgen.