Regelmatig ben ik tegenwoordig in de Hobby Lobby te vinden. De afgelopen drie weken was ik er op zoek naar de Wilton ultimate decorating set. Dit is een soort kastje/koffertje vol met taartspullen, dat je kunt aanschaffen voor de Wilton cakedecorating cursussen. Ze beweren bij inschrijven voor de eerste cursus dat je na aankoop van deze set niets meer nodig hebt om alle Wilton cursussen te volgen. Enthousiast liep ik dus de winkel in nadat ik me bij de informatiebalie had ingeschreven samen met Hedwig, om de koffer te halen. Bij het taartpad aangekomen bleek er nog maar een te staan, en aangezien ik al heel wat taartspullen in huis heb en het nog drie weken duurt voor de cursus begint laat ik Hedwig de set kopen. Meteen even aan een medewerker gevraagd of ze in het magazijn nog een set hebben staan, dat is niet zo, er bestaat hier blijkbaar geen magazijn. Maar de jongen weet me te vertellen dat hij woensdag weer binnenkomt. Wie mij kent weet dat wanneer ik iets in mijn kop heb, ik dat ook direct wil. Dus woensdag weer naar de Hobby Lobby, gezellig met Aranka. Helaas geen koffer te bekennen. Nee mevrouw, mijn collega had u moeten vertellen dat het product alleen zou binnenkomen als aan de groothandel op tijd was doorgegeven dat ze hier niet meer in stock waren. Maar volgende week woensdag komen ze vast weer binnen, want nu zal het wel doorgegeven zijn. Dus de woensdag erna, samen met Sienie die ook op zoek was naar de set, kindertjes bij tante Jojo achtergelaten en hup naar de Hobby Lobby. Bij het schap aangekomen niets dan een gapend gat op de plek waar de set had moeten staan. Wel een heleboel winkelpersoneel dat dozen aan het uitpakken is, dus vol goede moed een van de jongens aangesproken. En gelukkig blijkt dat er inderdaad een set is binnengekomen. Wel een. Sienie zegt dat ik die mee mag nemen, wanneer de jongen ons vreemd aankijkt. U denkt toch niet dat ik de set nu voor u ga zoeken en uitpakken? Ik weet niet in welke doos hij zit, maar ik bel wel zodra ik hem heb gevonden: “ it won’t even touch the shelve”….. Enigszins beledigd over deze slechte klantvriendelijkheid geef ik hem mijn telefoonnummer, naam en de volledige productnaam. Wanneer we weglopen roept hij me nog na dat het ook pas de volgende dag kan worden. Aangezien ik de volgende dag nog niet ben gebeld, ga ik maar weer eens naar de Hobby Lobby. Daar stond de doos op de plank, dus toch de shelves aangeraakt… Bij de kassa spreek ik de manager hierop aan, en krijg een prachtige smoes als reactie: Ohja, we wisten niet welke u wilde hebben…de grote of de kleine. (de kleine was er al drie weken, dus dan had ik die wel meegenomen….en je had ook kunnen bellen om te vragen welke ik wilde…)

Met mijn nieuwe aanwinst ben ik vervolgens begonnen aan de Wilton cake decorating basicscourse. Een Amerikaanse cursus in taarten maken, gewoon gezellig, lekker freubelen en een andere icing leren kennen. Verder valt er niets te leren voor mij, maar het is wel erg grappig om te doen/zien. Heel bijzonder vind ik de manier van lesgeven.  Juf doet namelijk voor wat wij de volgende les moeten doen, terwijl wij het onderwerp van deze week aan het oefenen zijn…niet handig als je nog niets weet. Ze neemt ook over: kijk dat moet zo…en doet vervolgens je hele taart zodat je zelf niet kunt oefenen. Daarnaast maakt ze steeds reclame voor Wiltonproducten, die je dus niet nodig hebt, want je hebt de koffer al, maar die toch wel erg handig zouden zijn. De les is van zes tot acht, maar toen wij om tien voor zes aankwamen was ze al begonnen met een halve groep en om half acht begon ze te poetsen… Oh, wat jeuken mijn handen…ik zou zelf graag dit soort lessen geven, maar dan op mijn manier!

Tot mijn grote vreugde, maar zeker ook van de jongens is Jorinde deze maand bij ons. We hadden Joris op haar komst voorbereid door samen met hem de logeerkamer in orde te maken en we zouden haar met z’n allen van het vliegveld gaan halen. Helaas had ze twee uur vertraging, waardoor het te laat werd voor de jongens om mee te gaan naar het vliegveld. Toen Joris de volgende ochtend wakker werd en ik hem vroeg wie er in de logeerkamer zou liggen liep hij enthousiast naar boven. Toen hij daar inderdaad zijn tante in bed zag liggen schrok hij zich een hoedje en was hij even heel erg verlegen. Binnen vijf minuten maakte de  verlegenheid echter plaats voor de oude vertrouwdheid en sinds dat moment is het Tante Jojo voor en na. Ik mag vaak niet eens meer zijn drinken inschenken.  Wanneer ze even uit zijn vizier is vraagt hij meteen: “waar is Jojo nou?!” Dat wordt nog wat als ze weer terug naar de lage landen is.

Op onze autoverzekering konden we een flink bedrag besparen als ik een defencive driver course zou volgen. Dit is een zeer interessante online cursus die acht uur duurt. Met vragen als: is het veilig om iemand af te snijden? En handige tips zoals: “om te voorkomen dat je je kindje uit de auto vergeet te halen plaats je iets belangrijks in de auto, bijvoorbeeld een handtas”. En niet te vergeten de altijd handige ‘wait’techniek, die inhoudt dat je even moet wachten met rijden als de situatie niet veilig is.

Als ik op een ochtend mijn facebook check, zie ik dat Patricia het heeft over een uurtje van de nacht inhalen. Wat blijkt, de zomertijd komt onverwachts een paar weken eerder in Texas dan in Nederland. Wat het tijdsverschil tijdelijk zes uur maakt.

Natuurlijk maken we een paar uitstapjes in de week dat Martin vakantie heeft. We zijn naar Salado gereden, een authentiek Texaans stadje, twintig minuutjes in de auto en daarna in de stralende zon de oude huisjes, winkeltjes en antieke benzinepomp bekeken. Zie fotoalbum Salado. Een paar dagen later vertrekken we al vroeg naar Austin, de hoofdstad van Texas en verrassend het democratisch studentenbolwerk in deze verder conservatieve, republikeinse  staat. Wat me opvalt is de sfeer in de stad: gemoedelijk, creatief, veel cultuur. Het doet me vaag denken aan Amsterdam wanneer ik groepjes mensen in het park zie picknicken terwijl verderop een man in het gras ligt te slapen. Om vervolgens te aanschouwen hoe overal op straat bandjes zich klaarmaken om de avond van openluchtmuziek te voorzien. Het state capitol was een indrukwekkend gebouw waarvan we veel plaatjes hebben geschoten, daarna zijn we doorgereden naar iets waarvan ik persoonlijk nog meer onder de indruk was: de Wholefoods Market. Een grote winkel met veelal biologische producten waaronder kruiden, specerijen en delicatessen, maar ook geitenmelkse zeep en bijzondere taartjes. Toen ik naar buiten liep wist ik het zeker: dit concept moet naast mijn toekomstige huis in Nederland komen te staan! De jongens waren inmiddels samen in de kinderwagen in slaap gevallen, Joris met zijn schaap dicht tegen zich aan. De Texanen zijn niet te beroerd hier uitgebreid naar de komen kijken en er hun goedkeuren over uit te spreken: “That’s so cute!! Please wait so I can show my friend how cute this is”. Gelukkig kregen we de jongens slapend in de auto, om door te rijden naar San Marcos. Een enorme outlet met winkels zover je kunt kijken met de meest geweldige merken kleding en spullen. Van truien voor twintig dollar in megarommelige winkels tot tasjes van duizend dollar in minimalistisch ingerichte boetieks, van candyapples en disneyspeelgoed tot cristiangifts. Uitgerust kwamen de kindertjes aan, zodat we gezellig eerst konden lunchen bij de Subway. Ik had een fantastische verse spinaziesalade met gegrilde kip en zwarte olijfjes, die Joris al snel in de smiezen kreeg. Ik heb zelf nog wel een paar olijven kunnen bemachtigen, maar het blijft verbazingwekkend hoe snel ons peutertje die dingen naar binnen kan werken en bovenal hoe heerlijk hij ze vindt. Ik was van te voren bang geweest dat Joris het winkelen niet leuk zou vinden, maar al snel bleken mijn zorgen voor niets te zijn geweest. Om de twintig meter stond er namelijk een auto, bus of helikopter waar je geld in kon stoppen en je kind in kon zetten. En Joris vond die stuk voor stuk, ook zonder dat er geld in gegooid was, uiterst vermakelijk. Aan het eind van de dag nog een hand-dipped ijsje met chocola gegeten op een bankje waar blijkbaar meer mensen dat hadden gedaan, want bij opstaan bleek dat Martin en Jorinde flinke chocoladevlekken op hun billen hadden gekregen. Dit leverde zoals je kunt indenken hilarische momenten op…ik mocht de boel namelijk proberen schoon te poetsen (op zichzelf al grappig) waarna Martins broek zo nat was van het water dat hij besloot de reis voort te zetten in zijn ondergoed. Inclusief een bezoekje aan de drive-thru van de Mac. Aangezien ik denk dat hij het niet op prijs stelt dat ik de hiervan gemaakte foto’s plaats laat ik dat maar achterwege.

Als we op de terugweg, laat op de avond en dus in het donker, langs de houten schuurtjes en gammele trailers rijden waar de lichten branden verbaas ik mij er weer over dat daar daadwerkelijk mensen wonen. Onmenselijke omstandigheden volgens de Nederlandse normen en ik voel dan ook onbegrip en medelijden. Hoe kunnen ze dit soort dingen in een land als Amerika in stand houden, waarom is het sociale stelsel zo slecht geregeld dat er kinderen zo moeten opgroeien. Toch zakt dit gevoel snel wanneer ik voor de afgebladderde houten deuren dan de vier dikke pick-ups zie staan. Het gevoel dat overblijft is positief, we hebben een geweldige dag gehad en wat hebben mijn zoons zich fantastisch gedragen!

En dan de grote dag….16 maart 2012. Mijn lieve kleine babytje Elian, geen baby meer maar een dreumes nu. Alweer een jaar geleden werd hij in recordtempo geboren, wat een mooie ervaring en een heerlijke kraamtijd heb ik gehad. Wat een prachtige aanvulling op Joris, Martin en mijzelf. Ineens voelde het als een echt gezin, omdat hij erbij was. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat dit alles alweer een jaar geleden is. En wat wordt hij groot! Hij kruipt, trekt zich op en loopt langs tafels, banken en box. Klimt de trap op in een onbewaakt moment en begint echt te kletsen. Hij eet met de pot mee en accepteert geen speciaal voor hem gekookte hapjes meer. Probeert met alles wat hij in zich heeft met zijn grote broer mee te komen. Doet eigenwijs en ondeugend, kijkt af bij zijn broer wat niet mag en probeert dat dan ook. Het enige wat onveranderd is, is zijn borstvoeding. Daar is hij niet vanaf te krijgen. We hebben een gezellig feestje voor hem gevierd met enkele Nederlandse gezinnen. Hij genoot zichtbaar van de slingers, het zingen, het uitpakken van de cadeautjes, het bekijken van alle kaartjes en natuurlijk van zijn taart. En ondanks dat Joris het soms even moeilijk vond dat de aandacht en spullen naar Elian gingen, was hij vooral een enorm trotse grote broer. Het is jammer dat we deze mooie dag niet konden delen met familie (gelukkig wel met Jorinde) en vrienden in Nederland, maar buiten dat was het een echte Feestdag.