― Helaas een weekje overgeslagen qua blogs, dus dit is een blog over de afgelopen twee weken ―

Twee weken geleden bracht ik Martin naar het vliegveld voor zijn reis naar Nederland. De afgelopen maanden zijn voorbij gevlogen voor mijn gevoel, waardoor het heel vreemd was om hem ‘nu al weer’ terug te laten gaan. Eerlijk gezegd had ik er niet aan moeten denken om zo snel die hele reis over te moeten doen, maar het is voor Martin alleen natuurlijk anders dan wanneer we met het hele gezin vliegen.  Gelukkig hoefde ik mij zeker niet te vervelen nadat hij was gevlogen, met de auto volledig tot mijn beschikking kon ik dezelfde middag nog op pad naar een gezellige speeltuindate. Stralende zon en droge lucht zijn in combinatie met de glijbaan in de speeltuin een perfecte voedingsbodem voor statische elektriciteit. Statische elektriciteit en ik zijn dan weer geen vriendjes, dus na een paar goede klappen keek ik wel uit dat de kindertjes mij niet aanraakten voor ze ontladen waren. Elian zat te genieten in de speciale babyschommels die ze hier hebben. Gevaarlijk blijven wel de grote schommels met oudere Texaanse kinderen erop. Onze peutertjes snappen namelijk nog niet dat je daar niet ongestraft voor of achter langs kunt lopen, wat bij menig moeder angstige seconden opleverde.

De volgende dag besloot ik krentenbollen te maken. Maar eerst kwam Angelina gezellig een kop thee drinken, super dat iedereen hier voor me klaar staat zodra Martin weg is! Het deeg stond net te rijzen toen Justin, Lorena en Patricia aan kwamen fietsen om in de tuin te spelen. Het was ook eigenlijk te mooi weer om in de keuken te staan. Uiteindelijk de krentenbollen nog afgebakken, maar pas de volgende dag opgegeten. Omdat Martin weg was, zou ik deze periode boven in het logeerbed slapen. Om er zeker van te zijn dat ik de jongens hoor als ze me nodig hebben ’s-Nachts. Toen ik ’s-Avonds om een uur of negen nog even bij de mannetjes ging kijken kreeg ik de schrik van mijn leven. Joris zijn kamerdeur stond open en zijn bed was leeg. Na een speurtocht door het huis vond ik hem…je raadt het al…overdwars in het logeerbed. Die slimmerik had onthouden dat ik daar de afgelopen nacht had geslapen en zag blijkbaar zijn kans schoon om een nachtje bij mij in bed te slapen.

Zaterdag een drukke, maar leuke dag. In de ochtend naar de Killeen Mall met Patricia en familie. In de winkel waar ik een jurkje kocht kon ik me voor een spaarsysteem aanmelden, waarvoor ik mijn adres moest opgeven. Dit bleek lastiger dan gedacht, want na een paar keer de straatnaam herhalen met elke keer een moeilijk kijkende caissière kwamen we erachter dat ik het woord ‘grass’ niet op z’n Amerikaans, maar op z’n Engels uitsprak. Trots als de Texanen zijn verstaan ze het dan dus niet. In de middag ben ik met Sienie naar de Walmart gegaan. Joris kon ik bij haar man en kinderen achterlaten en Elian ging met ons mee. Zo konden we heerlijk de hele winkel op ons gemakje doorzigzaggen, en deed Elian een tukkie in het wagentje. Ik had een brood nodig uit het schap links en een meisje van een jaar of acht kwam mij dromerig tegemoet. Ik dacht dat ik nog makkelijk even voor haar langs kon, aangezien ik precies wist welk brood ik moest hebben en het bijna schoorvoetende meisje nog op een aantal meter afstand was. Het ging goed, dacht ik…totdat mijn brood al lang en breed in mijn wagen lag en ik langs het meisje liep. Haar dikke Texaanse moeder bleek namelijk niet gecharmeerd te zijn van de situatie. Het meisje kreeg vreselijk op haar kop dat ze toch echt assertiever moest lopen! En hop een duw in haar rug om haar daartoe aan te sporen. Wat voelde ik me schuldig, als ik dat geweten had van te voren had ik heus nog wel even gewacht. Ik kreeg erg zin om met het brood op moeders boze hoofd te meppen, maar ze was zoveel groter dan ik dat ik dat toch maar achterwege heb gelaten. Weer thuis bij Sienie bleek dat Joris na vijf minuten op de bank in slaap was gevallen. Het bakje chips in zijn handen is stilletjes leeggegeten door hun dochtertje, en geef haar eens ongelijk. We mochten bij ze blijven eten, superfijn om even verzorgd te worden nu Martin weg was.

Met drie moeders, zes kinderen en twee auto’s reden we maandag om half negen weg, op naar de dierentuin. Het was weer geweldig om de jongens plezier te zien hebben, vooral bij de doodskopaapjes was het groot feest. Een van de aapjes was best bereid wat kunsten te vertonen en sloofde zich enorm uit vlak voor de neus van onze kinderen, die op hun beurt ook heel wat trucjes lieten zien. Helaas viel Justin na de lunch in een dolle bui met z’n tandjes op Joris zijn hoofd, waardoor hij direct naar een tandarts moest . Joris, met drie gaatjes in zijn hoofd, wilde perse de rest van de dierentuin nog zien en de kinderen van Sienie waren ook nog niet uitgekeken. Die avond bleef Joris maar uit zijn bed komen, tot ik hem vertelde dat Justin geen pijn meer had en lekker lag te slapen. Toen wilde hij wel gaan slapen, blijkbaar had hij zich daar zo’n zorgen om gemaakt… dat lieve kleine mannetje van mij.

De dag erna waren we alle drie wel toe aan rust, dus zijn we lekker thuis gebleven en hebben we torens en glijbanen gebouwd met Joris zijn blokken. Helaas werd ik in de loop van de avond bang en onrustig, ik hoorde vanalles klapperen buiten, pas rond 01.00 kon ik slapen. Om 03.00 werd ik echter weer opgeschrikt door een enorm onweer. Een echte Texaanse Thunderstorm hing voor mijn gevoel recht boven ons huis. Gigantische flitsen en keiharde klappen volgden elkaar in hoog tempo op. Ik wist zeker dat er gaten in de straat waren geslagen en dat ik (of erger, de jongens) elk moment geëlektrocuteerd kon worden. De sirenes van de brandweer hielden maar niet op, dus het was al ergens ingeslagen. Twee uur later, nadat ik Martin had gesproken en de jongens beneden bij mij in bed had gelegd voor de veiligheid, werd het wat rustiger en heb ik nog een uurtje kunnen slapen. Toen ik ’s-ochtends naar buiten ging om te kijken hoe groot de gaten in de straat waren, bleek die nog puntgaaf te zijn. In tegenstelling tot mijzelf, want ik was Total loss.

Woensdag zou ik de jongens gaan inschrijven bij scott and white, dat is een grote zorgketen met onder andere een pediatric care clinic. Ter vervanging van het consultatiebureau en zodat Elian zijn inentingen krijgt. Omdat Sienie haar kinderen ook nog moest inschrijven en we het alle twee wel spannend vonden, gingen we samen. Ik had me weer zorgen gemaakt om niets, het was werkelijk een fluitje van een cent. Of toepasselijker gezien mijn huidige verblijf in een Engelstalig land en mijn passie voor bakken: a piece of cake. Ik werd allervriendelijkst te woord gestaan zodra ik binnenkwam en stond binnen tien minuten, een doktersafspraak rijker, weer buiten. Daarna lekkerHollandse  pannenkoeken gegeten bij Sienie thuis.

Op donderdag was martin een week weg, dus kon ik weer gaan aftellen tot zijn thuiskomst. Hedwig kwam langs voor koffie en rond vier uur ben ik naar Patricia gegaan om samen te koken en te eten.  Heel gezellig, maar een hele uitdaging om überhaupt iets op tafel te krijgen met twee jongetjes van twee en twee kindertjes van nul om je heen. Uiteindelijk toch nog een heerlijke pan Nasi met satésaus op tafel getoverd, waar ook Joris  van heeft zitten smullen.

De dag erna een speelafspraak in de speeltuin bij de Starbucks. Dit is echt een leuke speeltuin, ruim en voor alle leeftijden wel iets te doen. Schommels voor baby’s en grotere kinderen, een klein klauterrek met glijbaantjes voor dreumesen, een iets groter klimrek met glijbanen voor peuters/kleuters, een klimrots voor de grotere kindertjes, de Starbucks drivethru voor de mama’s en bankjes voor de opa’s en oma’s. Joris en Justin zijn gek op (grote) glijbanen en er was een mooie wentelglijbaan. Helaas waren er oudere Amerikaanse jongetjes van beneden naar boven aan het klimmen in de glijbaan en lieten ze de kleintjes niet glijden. Bovendien is dit geen fijn voorbeeld voor tweejarigen, die het risico er nog niet van kunnen inschatten. Joris wilde er wel graag vanaf, maar durfde door de jongens niet. Justin is wat stoerder en besloot gewoon te gaan, waarna hij door de jongens aan zijn armen werd getrokken dat hij eruit moest. Toen ik zei dat ze van hem af moesten blijven keken ze me brutaal aan, maar na drie keer zeggen leken ze wel te luisteren.  Oma en tantes zaten op een bankje te kletsen, keken ernaar en zeiden niets. Ze hadden overigens ook een kindje rondwaggelen van ongeveer een jaar, dat steeds viel en huilde, maar niemand deed iets. Toen de jongens de glijbaan bleven blokkeren vertelde Patricia ze dat de glijbaan bedoeld is om te glijden en dat de kleintjes ook de kans moesten krijgen ervan af te gaan. Begint vervolgens oma te schreeuwen vanaf haar bankje tegen die kinderen dat ze vooral niet moeten luisteren en dat ze gewoon moeten blijven klimmen en geen rekening hoeven te houden met andere kinderen. Echt ZO ASOsiaal. Kan er nu weer kwaad om worden. Twee tellen later ging Justin gewoon weer van de glijbaan af, beginnen die kinderen heel hard tegen hem te gillen onderaan en blokkeren ze zijn uitweg. Dat is toch niet normaal? En oma, oma klaagt tegen de andere tantes dat het juist een prachtig klimapparaat is zo’n glijbaan, waarna ze dikke Amerikaanse hugs krijgt. Het arme, arme mens, die lelijke Hollanders zijn wel brutaal om van haar te verwachten dat ze haar kleinkinderen fatsoensnormen bijbrengt. Op deze momenten weet ik weer waarom ik jaren geleden al zei dat ik nooit meer terug wilde naar Amerika…. Thuis maar een grote pan groentesoep gekookt om me af te reageren, heb nu voldoende soep voor de rest van het jaar.

Op zaterdag moest ik er dan toch echt aan geloven. Naar de Walmart met de jongens, maar niet voordat Djago lekker bij ons had gespeeld omdat zijn ouders naar de Ikea moesten. Brood en fruit waren op en aangezien Joris zes tot acht boterhammen per dag eet, plus een banaan, een a twee appels en een paar mandarijnen en Elian en ik ook wel eens wat lusten, kon ik er niet meer onderuit. Het ging geweldig, ze hebben samen keurig in de winkelwagen gezeten en trokken dit keer met hun goede gedrag heel wat bekijks van winkelende Texanen. Op de weg terug vielen beide heren in diepe slaap, waardoor ik alle tijd had om mijn boodschappen uit te laden en op te ruimen. Ha dik het al eens over de extreem glimmende appels gehad? In mijn schone schijn blog misschien? Je kunt jezelf hier bijna zien in de weerspiegeling van een appel. Heerlijk, zo’n chemicaliënlaag over je fruit. Vergeet ik nog bijna te vertellen dat ik ook weer een fijne Texaan tegenkwam. Een Walmart medewerker, verantwoordelijk voor het terughalen van de winkelwagentjes op de parkeerplaats zag mij stuntelen met een maxicosi aan mijn ene en een peuter aan mijn andere arm en kwam meteen met een karretje aanrennen.  Eenmaal thuis nog maar een lekker brood gebakken, voor bij mijn verse groentesoepje. En toen ik dan eindelijk aan tafel zat met een kommetje hete soep, een net gebakken boterham met Hollandse kaas en twee uitgeslapen kindertjes, bedacht ik mij: het leven is zo slecht nog niet.

De tweede dag van dit tweede alenige weekend had ik weer een rustdag. Die bestond voornamelijk uit stofzuigen, wc’s poetsen, douchen en de douche poetsen en het maken van een cheesecake. Daar kon ik gewoon niet meer mee wachten, amerikaanser kan bijna niet en ik mocht mijzelf best even trakteren. Tussendoor heb ik natuurlijk ook voor Joris en Elian gezorgd.

Eindelijk dan maandag, de dag dat manlief weer thuis kwam. Blijkbaar vond mijn lijf het ook wel mooi geweest om alles alleen te doen, want met de eindstreep in het vizier kreeg ik koude rillingen, spierpijn, hoofdpijn, keelpijn, koorts…kortom: griep. Met grote dank aan Eric die Martin ‘s avonds laat van het vliegveld heeft gehaald. Inmiddels voel ik me weer stukken beter en kan ik eindelijk mijn blog schrijven. Ik hoop dat dit lange verslag toch met plezier wordt gelezen.