Zo. Een koppie pickwick mango-perzik-rooibosthee links, een stuk chocoladeletter rechts en mijn laptop voor mijn neus. In mijn hoofd een drukte aan verhalen van de afgelopen twee weken.

De naam ‘Texas’ stamt  af van het woord ‘Tejas’ dat vriendschap of verbondenheid betekent. Texanen zijn hier trots op en vinden het belangrijk om nieuwkomers een warm welkom te bieden, deze traditie past bij hun ontstaansgeschiedenis en doet recht aan hun naam. Een warm welkom hebben wij hier zeker gehad, echter niet in de minste plaats door de Nederlandse community ter plaatse. Over warmte gesproken…De eerste paar weken was het hier warm genoeg om de kachel in huis uit te laten. Nu de herfst begonnen is en de temperaturen, vooral ‘s-nachts, zijn gedaald hebben we de verwarming wel graag aan. Radiatoren worden hier niet gebruikt. We hebben een warmtepomp die aan de airconditioning is gekoppeld, de lucht wordt elektrisch verwarmd en door het huis geblazen. Martin werkt de hele week en mij viel op dat ik het zo koud had in huis. Er kwam bijna continu koude lucht uit de roosters, maar de thermostaat bleef wel de ingestelde temperatuur aangeven.  Er kwamen twee meneren op vrijdagmiddag langs, die al snel constateerden dat er inderdaad “iets” mis was en toen weer vertrokken. Dat kostte zestig dollar. Nu houd ik er van om te horen dat ik gelijk heb, maar om daar nou zestig dollar voor te betalen… Op maandag kwamen er twee andere meneren, die kwamen kijken wat er nu eigenlijk kapot was. Gelukkig was dit onderdeel meteen te vervangen. Deze vrolijke donkere meneer had echter eerst toestemming nodig van onze verzekering (speciaal voor dit soort zaken afgesloten voor we het huis betrokken), maar omdat hij mijn Nederlandse accent zo leuk vond dacht hij dat het wel goed zou komen en besloot hij het nieuwe onderdeel direct te plaatsen. De volgende ochtend werd ik gebeld door een niet zo vriendelijke mevrouw van het verwarmingsbedrijf. Volgens deze dame wilde de verzekering niet betalen voor de verrichtte werkzaamheden en ik moest kiezen of ik meteen zelf wilde komen betalen, 160 dollar, of dat ze het onderdeel er weer uit kwamen halen! Uhm, ja, mag ik misschien even met mijn man overleggen? Dat mocht. Ik kon Martin, die aan het werk was, niet direct bereiken en een uurtje later belde de inmiddels nog minder vriendelijke mevrouw mij weer om te vragen of ik al had besloten wat er moest gebeuren. Niet dus. De mevrouw vroeg zich af op welk tijdstip Martin dan pauze had en kon zich niet voorstellen dat dit per dag zou kunnen verschillen en mij dus onbekend was. Of ik een beetje haast wilde maken. Toen ik Martin had kunnen bereiken heeft hij met het bedrijf gebeld en gezegd dat ze dan maar het onderdeel er uit moesten komen halen, en hij belde de verzekeraar om te vragen waarom ze niet wilden vergoeden. Volgens de verzekeraar was er geen sprake van niet willen vergoeden, maar zaten ze nog in de fase van onderzoeken of het binnen de verzekering viel. De rest van de dag niets meer gehoord. De volgende dag werd ik weer gebeld door het verwarmingsbedrijf, of de kachel na de werkzaamheden goed werkte. Dezelfde mevrouw klonk ineens vriendelijk en mijn antwoord was dat hij het goed deed, maar dat ik me afvroeg wanneer ze het onderdeel er weer uit zouden komen halen. “Oh, weet u dat nog niet? We laten het toch zitten want de verzekering betaalt”.

Joris eet graag Drammerijntjes. Van die kleine ronde oranje citrusvruchten. Hij wil dan wel kijken hoe zo’n drammerijntje gepeld wordt, en dat moet staand op een stoel tegen het aanrecht aan gebeuren: “beter sjien mama!”. Als ik begin met pellen voordat hij zijn stoel heeft gepositioneerd en er op staat, begrijp ik ineens waarom zo’n ding een drammerijntje wordt genoemd. Hij eet ook graag ‘popoen’, dat is een grote ronde zoete waterige vrucht (niet te verwarren met een pompoen), beter bekend als een meloen. Hij vraagt tegenwoordig ook regelmatig om ‘noepies’, waarop ik antwoord dat hij dat niet mag, maar wel een banaan of een appel. Zijn reactie is dan meestal een door het huis springend, luid zingend : “hoeja, hoeja appaaa/bananaaa”! Joris gaat soms naar de wc. Het gevaar bestaat dan dat ik hem niet meer terug kan vinden, omdat hij de hele rol toiletpapier heeft afgewikkeld en over het toilet heeft verspreid.

Inmiddels hebben we een mobiele prepaid telefoon, die ene ja, die Martin zo zorgvuldig had uitgezocht. Onze belminuten gaan akelig snel, terwijl wij zelf bijna niet bellen, want wat blijkt. Je betaalt ook als je gebeld wordt. En waarschijnlijk was dit prepaid nummer voordat wij het kregen van een Mexicaan die in de schulden zat, want ik word dagelijks gebeld door een bedrijf dat  op zoek is naar ene meneer Rodriguez in verband met achetrstallige betalingen. En dat kost ons dus weer belminuten. Nu heb ik dat bedrijf maar in mijn contactpersonen opgeslagen met als naam: ‘NIET OPNEMEN’, tsja, je moet wat.

We hebben thuis met z’n viertjes een heerlijke verlate Sinterklaas gevierd met pakjes die uit Nederland door Sint waren verstuurd, maar door de Amerikaanse postpiet nogal vertraagd waren. Kort daarna zijn we naar de kerstparade in Killeen geweest, waar Joris en Justin vooral oog hadden voor een oplegger van de brandweer, maar Elian zat vrolijk vanuit zijn wagen de stoet te bekijken. Gisteren hadden we een kerstbuffet op Martin zijn werk en daar was Santaclaus! Joris vond het erg spannend, maar wilde toch wel op schoot voor een snoepje en een kadootje. Elian zat met zijn altijd gulle lach naar de kerstman zijn baard te graaien. Ook op deze avond waren de cultuurverschillen weer duidelijk. Wij Nederlanders denken :gezellig, lekker kletsen met elkaar en rond kijken op het werk, de kinderen leuk bij Santa laten fotograferen en daarna ga je wat te eten halen. De Texanen denken : we gaan direct bij aanvang in een kilometerslange rij staan voor het buffet, eten dan zo snel mogelijk om vervolgens in de rij voor de toetjes te kunnen gaan staan, lopen dan door naar Santa voor een foto en een kado en gaan dan weer naar huis. Achteraf begrepen wij de Texanen wel een beetje, want toen wij eten wilden halen waren de borden en het bestek op, het eten koud en de toetjes verslonden. Maar een gezellige avond hebben we zeker gehad! Je zult wel begrijpen dat Joris enigszins verward is, voor hem zijn Sinterklaas en de Kerstman een en dezelfde persoon die nogal veel aanwezig is en lijkt op een grote kabouter.

Vandaag ben ik met Patricia en alle kindjes naar het kindermuseum in Austin geweest. Dat was erg leuk! De jongens hebben zich erg vermaakt tussen de dinosaurussen en met de graafmachines. Wel lastig dat speelgoed soms gedeeld moet worden.

Overigens hadden we van het weekend een Europees uitje. We gingen een tafel kopen bij de Ikea in Austin. Echt, als je daar binnen loopt waan je je in Nederland. Dezelfde spullen staan op dezelfde route in dezelfde indeling. Heerlijk. Er was echter een duidelijk verschil. In Nederland kun je naar het restaurant als je dat wilt, je kunt er ook langs lopen. In Austin moet je dwars door het restaurant, zo’n beetje halverwege de winkel, wil je de rest van de winkel nog zien of er uberhaupt weer uit komen.

Ik ga regelmatig ‘s-avonds de stad in met Patricia als alle kindertjes slapen en de papa’s thuis zijn. dat vind ik echt super! Zo leer ik de omgeving een beetje kennen en ben ik er even uit. Heel fijn dat de winkels hier dagelijks tot minimaal 21.00 open zijn! En op donderdagochtend hebben we hier thuis koffie met de Nederlandse dames. Heel gezellig, al heb ik geen koffie dus dat moet van de starbucks meegenomen worden.

We hebben het allemaal nog erg naar ons zin! Volgend blog ga ik weer even wat langer voor zitten en zal ik niet zo lang meer wachten, maar ik was nu gewoon te druk met al het noodzakelijke en leuke.