Er is iets aan de hand in onze maatschappij. De Westerse wereld. Je hoort wel eens vrouwen roepen wat betreft emancipatie: “we zijn er nog lang niet!” Ik denk steeds vaker: we zijn er al overheen, en jouw geschreeuw dat we er nog lang niet zijn is daar een prachtig bewijs van. Neem een Jet Bussemaker. Die stelde dat vrouwen die na hun opleiding thuis voor hun kinderen zorgen zich schuldig zouden moeten voelen over de ‘verloren’ investering die de overheid in ze heeft gedaan. Ridicuul. Emancipatie zou te maken moeten hebben met gelijke keuzevrijheid voor mannen en vrouwen zonder dat je je vervolgens schuldig, bezwaard of beschaamd zou moeten voelen over die keuze. Ook als die keuze inhoudt dat je als vrouw huisvrouw/thuisblijfmoeder wilt zijn. De vele voordelen van/voor een kind (en voor de maatschappij) dat tot minimaal het derde levensjaar door de moeder of een andere vaste verzorger wordt opgevoed heb ik dan nog niet eens meegenomen.

Hoe vaak hoor je niet dat er meer vrouwen zouden moeten werken aan de top. Ik ben gewoon voor de juiste persoon op de juiste plaats. Die juiste persoon moet dat ook willen en voor een goed salaris kun je zelf onderhandelen. Ben je daar goed in, krijg je meer, ben je daar slecht in, krijg je minder. Ongeacht geslacht (of afkomst). Waarom hoor ik niemand roepen dat we meer mannen willen op bepaalde functies?

Kort geleden las ik weer een artikel over het presteren van meisjes ten opzichte van jongens. Hoera, was de strekking van het verhaal. Meisjes presteren op scholen beter dan jongens, met name vanaf de middelbare school begint zich een duidelijk verschil af te tekenen. Sommige mensen menen vervolgens dat dit komt omdat jongens het minder ‘cool’ zouden vinden om hard te werken op school, of dat jongens minder leergierig zouden zijn en daarom minder lezen. Ik vind het tenenkrommend. Ik snap niet dat er mensen zijn die zeggen: kijk, de emancipatie gaat de goede kant op! Meisjes presteren beter dan jongens, daar is je bewijs. Is dat dan het streven? Dat het ene geslacht het beter doet dan het andere? Een wedstrijdje tussen de seksen? Een wedstrijd waarbij de maatschappij al heeft besloten dat de meisjes moeten winnen, want dan gaan we zo lekker met de emancipatie. Ongelofelijk. Ik zal je zeggen waarom ik denk dat meisjes tegenwoordig beter presteren op school dan jongens. En waarom ik denk dat jongens minder gemotiveerd zijn.

Het systeem is vervreemd geraakt van zorg voor en ontwikkeling van jongens. Vervreemd geraakt van wat een individu nodig heeft, ongeacht zijn/haar geslacht. Totaal vervrouwelijkt. Het gros van de medewerkers in de jeugdzorg en kinderopvang, de onderwijzers, pedagogen en kinderartsen is vrouw. We leren kinderen stil te zitten. Stilzitten is braaf. Stil zijn is braaf. Braaf is goed. Vader en moeder moeten beiden werken, want dat is geëmancipeerd… en dus moeten de kinderen naar de opvang. Waar vrouwelijke leidsters grote groepen kinderen onder controle moeten houden en dan is stilzitten en stil zijn wel zo handig. Als een grote eenheidsworst moeten de kindertjes allemaal geperst worden in hetzelfde dagritme. Eerst op de crèche, dan op school. Steeds jonger moeten onze kinderen leren praten, lezen, schrijven. Aan een bureautje met een lade met knutsel en frutselspul. Tussen de lessen door iets voor je zelf doen betekent stil blijven zitten aan je tafeltje en iets tekenen, iets lezen. Uit het raam kijken naar de vogeltjes, bloemetjes, bijtjes. Dagdromen. Heerlijk, voor veel (zeker niet alle!!) meisjes. Lekker creatief op je eigen eilandje. Waarom niet even flink bewegen? Fanatiek dansen? Geluid maken? Met elkaar stoeien? Oh jee, suggereer ik nu echt dat ze elkaar zouden moeten aanraken??…ABSOLUUT! Een boer laten die je al een uur dwarszit? Nee, dat is blijkbaar allemaal niet netjes, niet gewenst. Dat alle energie zich opkropt in de kleine lijfjes van ons kostbaarste bezit, daar lijkt niemand mee te zitten. Dat veel jongens (en soms ook meisjes) minder gemotiveerd zijn om op deze manier in dit schoolsysteem te leren willen we niet zien. Het kind presteert slechter, want het is ongemotiveerd. Maar WAAROM??!! We voldoen simpelweg niet aan de behoeften van veel kinderen. De randvoorwaarden om zich optimaal te kunnen ontwikkelen zijn niet aanwezig.

Nee, niemand zit ermee hoor. Tot een kind (meestal een jochie) het overschot aan energie niet meer de baas kan en alle frustratie naar buitenkomt in uitvergrote/agressieve/overlastveroorzakende vorm. Dan is het ineens een probleem. En wat doen we dan als maatschappij? We gaan het kind een probleemkind noemen, een diagnose geven, een ziektebeeld toekennen. Het kind wordt het probleem en we gaan aan het kind sleutelen. Door te praten. Helpt niet? Door er medicijnen in te stoppen. Ha fijn, dat helpt. Het kind geeft minder overlast. Dat het vervolgens geen hoogopgeleid persoon wordt, daar ligt niemand wakker van. Dat zat er dan blijkbaar niet in. En wat nu als dat er best inzat? Als het kind WEL gemotiveerd was gebleven. Als het kind had mogen bewegen, zich had mogen laten horen, enthousiast was geworden van zijn inspirerende leerkracht. Wie heeft er nu eigenlijk een probleem, vraag ik me af. Het kind of de maatschappij. Wie is er nu eigenlijk ziek? Wie heeft er nu eigenlijk behoefte aan interventie? Het kind of de maatschappij? Wat zou ik graag een onderzoek zien naar de toename van ADHD ten opzichte van de afname van het aantal meesters.

Dit is wat we tegenwoordig zeggen met z’n allen. Voel je je rot? praat erover. Voel je je gefrustreerd? praat erover. Voel je je blij? praat erover. Vind je iemand lief? praat erover. Hoe vaak hoor je deze niet: “alles valt of staat bij goede communicatie”… Jaja. Het gevolg voor veel jongens: ze raken nog gefrustreerder, voelen zich bozer of hun blijdschap ebt weg door al dat gepraat. Zittend aan een tafeltje. Bij de psycholoog waar ik met een van mijn jongens onder behandeling ben omdat hij zich op school ‘misdraagt’ hangen platen aan de muur met emoties. De boodschap: oefen vooral veel met praten over emoties. Mijn idee: STOP met al dat geklets. Gek genoeg heb ik met mijn zoon thuis weinig problemen. Op school, waar hij stil moet zijn op alle mogelijke manieren, gaat het soms mis. Ik ben een thuisblijfmoeder. Ik stoei met mijn jongens. We knuffelen veel. Ze mogen vaak springen en rennen en buitenspelen en in hun blootje in de huiskamer dansen. Hutten bouwen van tuinkussens en knoeien met water en aarde. Zingen en roepen. Ze mogen als het nodig is boeren en winden (maar niet aan tafel). Ik praat met ze, maar ik kijk en voel meer. Alle drie zijn ze anders. Hun behoeften wisselen per kind en per moment en zijn zelden goed onder woorden te brengen. Ze mogen ook heel veel niet en aan stout gedrag zitten consequenties. Mijn consequenties zijn echter niet gericht op het bestraffen en benadrukken van het negatieve, maar op het verbeteren van onze gezamenlijke toekomst. Gefrustreerd? Ren een rondje. Verdrietig: Jank je ogen eens uit je kop. Blij: spring een gat in de lucht, lach eens hardop, doe een vreugdedans. Vind je iemand lief: vlieg hem/haar om de hals. Raak elkaar eens aan, kijk elkaar eens aan, besnuffel elkaar eens goed: dat zegt zoveel meer dan woorden. Beweging is vooruitgang, bewegen is leven. Waarom zijn we hier zo ver vanaf geraakt?

Praten maakt meer kapot dan je lief is. Echt waar. Zelfs waar het gaat over het voortbestaan van onze soort. In onze partnerkeuze hebben we tegenwoordig een hele lijst met wensen waar een partner aan zou moeten voldoen. Wij vrouwen zijn geëmancipeerd en dus zoeken we een partner die op papier voldoet aan het respecteren en ondersteunen van onze geëmancipeerdheid. Om erachter te komen of iemand geschikt voor je is moet er dan vooral veel gepraat worden. Om je relatie te behouden zou je vooral goed moeten blijven communiceren. Weinigen staan er bij stil dat we ook iets moois tot onze beschikking hebben dat non-verbale communicatie heet. Ruiken, fysiek voelen, kijken, intuïtief voelen. Als we ons dan voort willen planten gaan we eerst bespreken wanneer dat dan wel niet handig is, in het kader van vrouwen moeten toch ook eerst carrière maken, want anders is het zo ondankbaar naar de staat die heeft bijgedragen aan je opleiding. Door al het praten (en alle cosmetica) zijn we voorbijgegaan aan ons vermogen een geschikte partner op bijvoorbeeld reuk te kunnen selecteren. Door al het praten zijn de vrouwen hoogopgeleid en voorzien van een welgemanierde partner, goed inkomen, twee auto’s en een heleboel fijne spullen, maar ook ruim de dertig gepasseerd. Als er dan uiteindelijk kinderen zijn gekomen, parkeren we die met z’n allen onder de hoede van derden, voornamelijk vrouwen, die grotendeels werken aan de hand van protocollen en die ons met woorden op papier op de hoogte houden van het al dan niet brave gedrag van ons kroost en de hoeveelheid koemelk die per fles of beker die dag naar binnen is gegoten. Maar laat ik nu vooral niet ook nog over borstvoeding (al dan niet in het openbaar) beginnen. Alhoewel er op dat gebied ook echt iets mis is in de maatschappij.

Ontstaan er problemen in een relatie dan probeert men dit nog met praten recht te zetten, om vervolgens tot de conclusie te komen dat het niet meer werkt en dat men beter uit elkaar kan gaan. Geëmancipeerd als we zijn, kunnen we prima af zonder partner/man. Aangezien de meeste rechters vervolgens de kinderen ook nog klakkeloos aan de moeder toewijzen, hoeven we daar ook niet wakker van te liggen. Blijkbaar vinden we de vaderfiguur nog altijd minder noodzakelijk in een kinderleven dan de moederfiguur. Dat dit voor onze kinderen zeer ingrijpend is en misschien voorkomen had kunnen worden door juist minder te praten en analyseren, dat willen we niet geloven.

Misschien, heel misschien, is er nog wel een zorgelijk probleem in de maatschappij waar we veel over horen dat hiermee samenhangt. De allochtone jongeren. Je hoort er zoveel over. Het zijn voornamelijk de jongens die problemen veroorzaken/in de criminaliteit belanden. Het probleem wordt altijd afgeschoven op cultuurverschil, slechte opvoeding, andere normen en waarden, een moeder die in rangorde onder haar zoons zou staan. Te makkelijk! Door dit te beweren schuif je lekker makkelijk je eigen verantwoordelijkheid aan de kant, maar belangrijker: je geeft je invloed/macht uit handen. Jouw bijdrage aan een verbetering van de situatie kan pas plaatsvinden als je door hebt dat ook jij verantwoordelijkheid draagt. Jij, als maatschappij. Zou het soms zo kunnen zijn dat ook deze jongens meer behoefte hebben aan beweging, aan inspiratie, aan mannelijke invloed in het onderwijs. Zou het zo kunnen zijn dat we met een andere aanpak van al onze kinderen, hun positieve kwaliteiten naar boven zouden kunnen halen? Want ja, er is een cultuurverschil. Daardoor zijn de jongens uit deze groep waarschijnlijk nog gevoeliger voor mannelijke input dan autochtone jongetjes. Dit moet je dus niet behandelen als: hun probleem, want hun cultuur. Dit moet je niet bestraffen met een negatief waardeoordeel. Dit is informatie, een kans die je met beide handen zou moeten aangrijpen om te helpen de gezamenlijke toekomst te verbeteren. Misschien leren ze respect voor hun medemens, waaronder vrouwen, wel sneller door te kijken naar een goed voorbeeld in de vorm van mannen en vrouwen (en hun gelijkwaardige interactie), dan van het zitten in schoolbankjes luisterend naar enkel vrouwelijke leerkrachten. Maar toegeven dat we meer mannen nodig hebben in de zorg voor en opvoeding van onze kinderen/zoons zou natuurlijk wel indruisen tegen onze emancipatie….

Toen ik laatst een realityshow keek gebeurde er iets eigenaardigs. Een vrouw was al een hele middag tegen een man aan het schreeuwen. Schelden, hysterisch, ze sloeg hem op zijn hoofd. Keer op keer op keer. Tikte bekertjes hard tegen zijn gezicht. Keer op keer. De man probeerde bij haar weg te lopen, maar zij achtervolgde hem. Hij kroop onder zijn dekens weg. Toen ze al schreeuwend de dekens van hem aftrok was zijn grens bereikt. Hij greep haar bij haar armen en duwde haar weg. Ineens was de hele tent in rep en roer. De vrouw in tranen, ineens het slachtoffer. De twintig medebewoners van het huis hadden de hele dag niet ingegrepen, niets gezegd, niets gedaan. Maar nu was hij ineens de boeman. “wat er ook gebeurt, van een vrouw blijf je af” was het verhaal. Belachelijk!

Onlangs op facebook een bericht: “if she’s not having fun, you have to stop”. Het ging notabene over een jongetje van twee jaar oud, want “ze moeten dit van jongs af aan ingepeperd krijgen”. Wat is dat voor onzin?! How about if HE or ANYBODY is not having fun?! De maatschappij is echt veel te veel op meisjes ingericht/gefocust. Dat zou zomaar eens aan problemen kunnen bijdragen. Bovendien, soms krijg je een duw in het leven, letterlijk of figuurlijk. Leer je kinderen daar zelf mee te dealen, het kan gebeuren, je gaat er niet aan dood, leer ervan. Waarom leren we onze kinderen tegenwoordig allemaal in de slachtofferrol te gaan zitten. Met de vinger te wijzen. De macht uit handen te geven. Zo zonde.

Nog een facebookbericht. Een vrouw die haar zoontje van zes vindt te leren hoe hij met vrouwen moet omgaan, door hem haar maandelijks mee uit eten te laten nemen. Betaald van zijn eigen geld, verdiend met klusjes want een man moet leren hard te werken voor zijn geld, en hem dan tijdens het eten uitgebreid te vertellen hoe hij respect toont voor een vrouw (stoel aanschuiven, deuren openhouden, tafelmanieren, de rekening betalen, fooi geven etc). Want je kunt je zoon niet vroeg genoeg leren dat je zo met vrouwen hoort om te gaan. WTF??!! Het lijkt wel een hondentraining. Ooit gehoord van wederzijds respect, gelijkheid…it’s a two way street you know.

Sterke vrouwen creëer je niet door ze op een voetstuk te plaatsen en de mannen in een vrouwelijk keurslijf te dwingen, inclusief fluwelen handschoentjes. Echt niet. Wederzijds respect evenmin. Stel, ik leer mijn jongens dat ze geen meisjes mogen slaan. Wat zeg ik dan eigenlijk? Dat ze geen meisjes mogen slaan omdat meisjes zwakker zijn? Of dat ze geen meisjes mogen slaan omdat meisjes beter zijn? Geen van beide lijkt mij een wenselijke les om ze te leren. Dus leer ik mijn jongens (en als ik dochters had gehad ook mijn meisjes!) dat ze geen andere mensen (en dieren) mogen slaan. Misschien moet men daar eens over nadenken.

Welke man snapt het tegenwoordig nog. Op school moet je vooral rustig zijn, stilzitten en typisch jongensgedrag achterwege laten. Als je dan groter bent en een vriendin krijgt moet je ineens enorm de sterke man, redder, beschermer, betaler uit gaan hangen.

Hier in Amerika speelt nog een groot probleem op gebied van emancipatie en jongensonrecht. Een punt dat in Nederland gelukkig al een stuk minder speelt dan in Amerika, maar waar ook wij nog veel stappen in zouden moeten zetten. Het houdt mij heel erg bezig de laatste tijd. Besnijdenis. Laat het woord meisjesbesnijdenis vallen en je hebt de volledige westerse wereld op zijn achterste poten. Allemaal zijn we het erover eens dat het misdadig is. Het kan niet. Het mag niet. Het wordt vrouwelijke genitale verminking genoemd en het is bij wet verboden. OOK op religieuze gronden. Het valt onder kindermishandeling. Wanneer je het echter hebt over het besnijden van jongens hoor je er ineens een stuk minder mensen over. In de Verenigde Staten is het hartverscheurend genoeg op dit moment de norm om een jongetje vlak na de geboorte te besnijden. Puur vanuit cosmetisch oogpunt. Er is geen enkele medische reden om jongens preventief te besnijden, maar omdat in de maatschappij (onterecht!) het beeld is ontstaan dat onbesneden gelijkstaat aan onhygiënisch betalen ouders ervoor om een zeer gevoelig deel van hun pasgeboren jongensbaby te laten amputeren. Gevolg: minimaal elke drie dagen overlijdt er alleen al in Amerika een perfect gezond baby’tje aan de complicaties van zijn besnijdenis. De jongens die het wel overleven gaan door een hel tijdens de ingreep, willen/kunnen minder goed aan de borst drinken na de ingreep en moeten de rest van hun leven door zonder een van de gevoeligste stukjes van hun lichaam. De voorhuid is absoluut geen gevoelloos of functieloos stukje huid maar een verzamelpunt van zenuwuiteinden. In Nederland worden ook nog veel jongens besneden: op religieuze gronden. Dit vind ik misdadig. Waarom zou je iets in hemelsnaam bij meisjes verminking noemen en strafbaar stellen, terwijl je het bij jongens gewoon toestaat. Te zot voor woorden. Maar wel lekker geëmancipeerd, voor de meisjes hebben we het goed geregeld. En dat is toch wat we belangrijk vinden de afgelopen eeuwen hè. De heilige emancipatie.

Genoeg gepraat. Ik ga een rondje rennen.