Nu Joris meer dan een half jaar geleden vijf werd, wordt het echt tijd zijn verjaardagsverhaal te vertellen. Omdat zijn vierde verjaardag in een schoolvakantie viel was deze vijfde verjaardag de eerste die we op school konden vieren. Ik weet natuurlijk niet hoe zoiets in Nederland gaat tegenwoordig, maar in mijn herinnering mocht je als traktatie op de basisschool best wel iets lekkers meenemen dat wat minder gezond was. Helaas is dat hier niet het geval. Elke normale dag moet ik mij voor Joris zijn lunch al houden aan strenge voorschriften: de lunchbox moet in elk geval gevuld zijn met fruit, groente, proteïnehoudend voedsel, calciumhoudend voedsel en iets met koolhydraten. Daarnaast zijn zaken met veel toegevoegde suikers streng verboden (geen chocoladepasta of hageltjes op brood dus). Ik vind dit een goede zaak. Maar ook voor de verjaarstraktatie heb ik mij te houden aan de volgende regel: het moet iets zijn zonder toegevoegde suikers. De meeste kinderen trakteren dus bagels met roomkaas en een fruitspies. Of een bakje pindakaas met soepstengeltjes. Omdat ik het eerste weinig origineel vind en het tweede noch echt lekker, noch gezond, besloot ik Hollandse krentenbolletjes te bakken in cupcakevormpjes met daarbovenop een kaneelbotercrèmetoef, gezoet met honing. Best een gokje, want het was maar de vraag hoeveel boerenkinderen zich in de klas zouden bevinden (wat de boer niet kent…). Naast deze traktatieregel heeft de school een cadeauregel die ik op zijn minst erg bijzonder vind: de jarige is verplicht zijn klas een boek cadeau te doen (dat boek verdwijnt vervolgens uiteraard in de boekencollectie van de school). Naast deze eigenaardigheden hebben ze een prachtig verjaardagsritueel, waar familie bij aanwezig mag zijn. Wat een geweldig idee om de viering open te stellen voor ouders, grootouders en broers/zussen! De juf sprak een week van te voren een tijd met mij af en gaf me een vragenlijst mee over Joris zijn leven. Op het afgesproken tijdstip mocht ik in de klas komen, in de kring stond al een stoeltje voor mij en Elian klaar. Auron bleef lekker slapen in zijn maxicosi, van waaruit hij de meisjes in de klas alleen al door zijn aanwezigheid genoeg afleiding bezorgde. In het midden van de kring stond een zon, daarnaast lag een aarde. Terwijl ik uit elk jaar van Joris zijn leven een paar hoogtepunten voorlas (van de vragenlijst die ik eerder van juf had meegekregen) en foto’s liet zien, mocht Joris steeds een rondje met de aarde om de zon lopen. Na deze vijf rondjes mocht Joris zijn krentenbolletjes uitdelen en het boek aan de juf geven. Terwijl de kinderen de traktatie aten las de juf het boek voor aan de klas. Daarna was het tijd voor mij en de kleine jongens om naar huis te gaan. De jarige Joris mocht vervolgens kiezen of hij op school wilde blijven tot de normale eindtijd, of dat hij alvast met mij mee naar huis wilde. Hij koos voor het laatste.

Naast deze schoolviering gaven we een feestje voor Nederlandse vriendjes en vriendinnetjes en Amerikaanse klasgenootjes in de gym in Killeen. Je huurt daar twee uur het hele gebouw, zodat de kinderen kunnen springen, rennen en spelen. Ze hebben een kamer die je zelf mag versieren en waar je eten en drinken mag neerzetten. We hadden dit jaar op Joris’ verzoek een spidermanthema. Ik had uiteraard een taart gemaakt en daarnaast bakte ik iets meer dan 100 bolletjes (wit, krent en bruin). Een enorme klus, maar zo de moeite waard! Ik zal nooit kunnen wennen aan het chemische Amerikaanse brood en dus is het extra genieten als ik eens de gelegenheid heb om zelf lekkere broodjes te bakken.

In mei is Elian voor het eerst ook naar school gegaan, voor zijn ‘assessment’. Ik vond het reuzespannend dat mijn kleine mannetje, nog maar een maand of vier van de borst af, ook al aan een schoolkeuring zou worden onderworpen. Hij was nog niet zindelijk, een vereiste om überhaupt op school te mogen beginnen, en nog zo gewend om alleen en altijd bij mij te zijn. Toch ging het boven verwachting goed. *Toen nog wel….wacht maar af wat er in een volgend blog staat…* Ik mocht in de observatieruimte zitten en kon zo zien en horen hoe hij braaf de aanwijzingen van de directrice opvolgde, de hem voorgezette houten cilinders probleemloos in de juiste holtes wist terug te plaatsen, bakje na bakje steentjes leegschepte en in het naastgelegen kommetje deponeerde. Heel grappig om te zien hoe verschillend mijn twee jongens zijn, dat bleek wel tijdens deze sessie. Joris is van het type: “zo hoort het, dus zo doen we het en niet anders”, omdat de juf het zegt of omdat het altijd zo gaat. Elian daarentegen is overduidelijk meer het type: “maar dat kan ook best anders”. Zo wilde de directrice tijdens de assessment dat hij kleurenstaaltjes sorteerde: rood bij rood, blauw bij blauw, keurig op een rijtje naast elkaar. Elian vond het echter veel leuker om met deze staaltjes een toren te bouwen. Hoe vaak ze hem ook probeerde te corrigeren, hij begreep haar echt na de eerste keer voordoen al wel, hij trok stoïcijns zijn eigen creatieve plan. Typisch Elian. Hij kan trouwens ook fantastisch tekenen, de figuren die hij maakt zijn altijd supergedetailleerd en hebben elk hun eigen gezichtsuitdrukking. Zelfs de kinderarts was verbaasd over wat hij in mijn agenda had gekrabbeld in afwachting van het consult. Joris begint nu ook steeds meer te tekenen, maar hij heeft een totaal andere stijl en geeft elk figuur, mens of dier, als hoofd een “smileyface”.

Niets zo gek als het Texaanse weer. In maart toen mama, martijn en Jorinde hier waren kregen we een gigantische hagelstorm letterlijk op ons dak. Zo erg dat de kozijnen aan de buitenkant van het huis flink beschadigd waren, evenals de dakshingles. Het ene na het andere huis in de wijde omgeving werd in de maanden die volgden voorzien van een nieuw dak en nieuwe kozijnen. In mei waren wij aan de beurt. Op de bewuste dag stond er om zes uur ’s-Ochtends een groep mannen van Mexicaanse afkomst op de stoep. Binnen een paar minuten zaten ze bovenop het huis de oude shingles van het dak af te trekken om ze vervolgens allemaal omlaag te smijten in de laadbak van een truck die speciaal daarvoor achteruit op de oprit geparkeerd stond. Vervolgens werkten ze de hele dag als een dolle door om het huis van nieuwe shingles te voorzien, af en toe gecontroleerd door een, van duidelijk Amerikaanse afkomst, baas die heen en weer reed tussen de huizen die dezelfde dag door zijn bedrijf aan een nieuw dak werden geholpen. Het is een oorverdovend lawaai: geklop, gehamer, gescheur, gesmijt, gekletter, alhoewel het harder lijkt op het dak van de buren. Ik heb diep respect voor de mannen op mijn dak. In de volle zon, van ‘s-ochtends vroeg tot ‘s-avonds laat, werken ze aan een stuk door. Of het ook efficiënt en veilig gaat, daar bemoei ik me maar niet mee.

In juni begon de tijd toch wel te dringen wat betreft de zindelijkheidstraining van Elian. We kwamen er al snel achter dat Elian absoluut ongevoelig is voor welke vorm van chantage dan ook. Hij kon zijn plasjes uren (nee, uuuuuuren) ophouden en vertikte ze gewoonweg op de wc te doen. Hij had inmiddels duidelijk door dat wij het toiletbezoek nogal belangrijk vonden en dus besloot hij er een flinke machtsstrijd van te maken. Evenals met het eten trouwens, hij eet al een jaar of twee thuis geen warme maaltijd meer. Zelfs geen pizza of patat. Niet omdat hij het niet lust, maar gewoon omdat hij er zo lekker zijn eigen plan mee kan trekken. Toen we in de tweede week van juni een weekendje naar Dallas gingen besloot meneer echter plotseling de toiletstrijd op te geven. Van de ene op de andere dag was hij dag en nacht zindelijk. Blijkbaar is zo’n hotelwc toch wel erg interessant. Overigens gebruikt hij helaas nog steeds wel eens zijn zindelijkheid als wapen in de strijd tegen mama. Als hij erg boos op mij is gebruikt hij gewoon zijn broek als toilet, om mij vervolgens uitdagend en voldaan aan te kijken. Ik zie hem denken:”dat krijg je er nu van als jij niet doet wat ik wil”.
In Dallas bezochten we het John F Kennedy museum. Best interessant voor volwassenen, maar geen aanrader met kinderen en zeker niet als je er, zoals wij, eerst anderhalf uur voor in de rij moet staan. Het Perotmuseum of nature and science was daarentegen een paradijs voor de jongens en ook nog leuk voor pa en moe. In dit museum kwam ik voor het eerst het begrip “nursing area” tegen. Een aparte ruimte voor borstvoedende moeders met comfortabele meubels en een beetje privacy. Aan de ene kant geweldig, aan de andere kant voor mij niet nodig en wat mij betreft voor niemand nodig. Iets natuurlijkers dan borstvoeding bestaat niet en in een wereld waar iedereen zonder gene langs billboards met nietsverhullende lingeriereclames loopt mag ik toch hopen dat men niet moeilijk doet over een kindje aan de moederborst (wishfull thinking).

Bij het hotel zat een binnenzwembad, waarin Joris met Mart tot laat in de avond heeft gespetterd. Nu nog vraagt hij af en toe wanneer we weer naar dat huis met het zwembad gaan. Aan zwembaden in tuinen is hij hier namelijk wel gewend, maar een binnenzwembad is voor hem een heel bijzonder fenomeen. De volgende dag bezochten we het lego discovery museum, dat dit een groot succes was hoef ik vast niet uit te leggen. Op weg naar huis aten we bij de chillis, waar ze tegenwoordig met een soort draagbaar computertje op elke tafel werken. Daarop kun je niet alleen je rekening betalen zonder tussenkomst van het personeel, maar je kunt er ook spelletjes op spelen tegen een kleine vergoeding. Je begrijpt dat de drie jongens tegenover mij aan tafel zich kostelijk hebben vermaakt, terwijl ik met baby Auron op schoot mijn kippetje at.

Op vrijdag 13 juni werd Joris geopereerd aan de cyste boven zijn oogje. Die cyste zat er al vanaf zijn geboorte, maar begon steeds meer te groeien de laatste tijd. De ziekenhuiszorg voor kinderen is hier werkelijk top. Alle medewerkers van de zorgketen voor kinderen zijn overduidelijk gek op kinderen en weten hoe ze het best kunnen omgaan met kinderen en hun ouders. We kregen voldoende en duidelijke uitleg en zowel de chirurg als de anesthesist zorgden ervoor dat ze Joris zijn vertrouwen wonnen door op zijn niveau met hem te praten, in alle rust en heel ontspannen. We kregen een privékamer met een televisie waarop Joris vanuit zijn bed disneyfilms kon kijken. Wij mochten hier met Elian en Auron blijven zitten tot Joris terugkwam, inclusief drinken en koekjes en Elian mocht tijdens het wachten met een loopauto door de gangen sjezen. Joris mocht kiezen welk smaakje narcosegas hij wilde in zijn kapje, enthousiast koos hij voor druiven. Laatst moest ik een zalfje smeren wat hij niet wilde, toen ik hem wilde overtuigen toch te smeren door te zeggen dat hij anders misschien weer geopereerd zou moeten worden antwoordde hij:”ohja, dat is goed, dan kies ik weer het druivengas”. Hij vond het hele gebeuren een leuke ervaring en heeft er gelukkig helemaal niets negatief aan ervaren. Hij is ook zo’n dappere en sterke jongen! Toen hij nog slaperig was van de narcose mochten we hem al mee naar huis nemen, de verpleegkundige vertelde hem dat hij thuis weer lekker naar zijn bedje mocht. Neehoor, zei Joris half slapend, thuis ga ik spelen. Jahoor, natuurlijk, dachten wij sarcastisch. Maar hij hield woord, alsof er niets gebeurd was speelde hij tot de normale kinderbedtijd. Geen pijn, geen sufheid, niets. Het enige dat hij heeft overgehouden aan of de cyste, of de operatie is het feit dat hij zijn rechterwenkbrauw niet goed kan bewegen. Het is afwachten of dit nog goedkomt, maar last heeft hij er niet van.